Twórczość, Raven

Wszyscy tak samo zagubieni
Przez czas mijający zostali zmienieni
Czekamy ze wzrokiem wbitym w dal
W piękno rozbijających się o brzeg fal

Mijają lata gdy tak właśnie trwamy
Samotni choć razem, tylko to znamy
Ślady na pisku zostają zatarte
Jak wspomnienia minione, nie są już nic warte

Tacyśmy byli w czasach świetności
Butni i młodzi, tak pełni wściekłości
Nadziei tak pełni, która nie przetrwała
Rzeczywistość każdego z nas już złamała

Na plaży leżą tylko zdjęcia nasze
Na zachód patrzą zastygłe nań twarze
Tych ludzi już nie ma, na zawsze odeszli
Ze wschodem księżyca do wspomnień przeszli

Dziś w lustro patrzą nowe wcielenia
Pełne cynizmu, pełne zwątpienia
Nie taki miał być ów nowy świat
Nie mieliśmy ze strachem wyglądać tych lat

Lecz wciąż jest szansa by odmienić los
Wrzucić wszystkie zdjęcia na wspomnień stos
Bóg nigdy nie był po naszej stronie
Niech więc nasza przeszłość czerwonym ogniem płonie...

Zamknięty wewnątrz gdzieś czyha
Taki przemożny smutek i żal
Cichy jego oddech wybrzmiewa
Niesiony wiatrem w bezkresną dal

Smutek akurat zdjęcia przeglądał
Wspomnienia powoli zacierał czas
Gdy deszcz czerwony za oknem padał
Wprost na kwitnący magnoliowy las

Płatki spadały jak leniwy śnieg
A w uszach melodia wciąż grała
Widok ten zwalniał czasu bieg
Nieśmiało mgła zapadała

Nikło powoli w dusznym powietrzu
Ciche crescendo w rytmie oddechów
Ustawał też, choć bardzo powoli
Ulewny deszcz, ten w barwie grzechów

Gdy obraz nieco wyostrzać się zaczął
I wyłonił się magnoliowy las
Na drzewach nie było już kwiatów
Chyba zatrzymał się czas

Smutek niepewnie wyjrzał przez okno
Lecz ciemność gęstą tylko zobaczył
W powietrzu wyczuć się dało
Tę stęchłą nutę rozpaczy

Czytanie powoduje, że czuję się okropnie samotna i nieszczęśliwa. Czytam bowiem o miejscach, których nigdy nie zobaczę, ludziach, których nigdy nie poznam, emocjach, których nigdy nie doświadczę i uczuciach, które nie istnieją.

Niczyje w snach mnie śledzą oczy
Niczyja postać w mroku za mną kroczy
Niczyich się podszeptów boję
W niczyim zamku samotna dziś stoję

Niczyje są śmierci niechybnej groźby
Niczyje są też o spokój prośby
Krzyk więźnie w gardle gdy dłoń niczyja
Się wokół owego jak wąż owija

W niczyim więc holu me ciało omdlewa
Ostatni oddech wśród ścian pobrzmiewa
W samotności mrok śmierci umysł mój spowija
Odchodzę zapomniana, jestem wszak niczyja...

- Żyć pragniesz w bogactwie, czy może skrajnej nędzy?
- A czy mogę wybrać miejsce gdzieś pomiędzy...?

Oczy zamknęłam na kilka chwil
Lata minęły, los ze mnie drwił
Przez palce srebrem życie mieniące
Przepływało szybko, było to kojące
Jak jedwab w dotyku, miękkie i piękne
Sprawiło, że przed nim na kolana klęknę
Gdy w oczach powrócił wzrok jakiś mglisty
Wiele w pamiętniku kartek było czystych
Słuchać uczyłam się na nowo
Wiary nie dawałam usłyszanym słowom
Wszystko się zmieniło tak niepostrzeżenie
Wydawało się, że minęło jedno oka mgnienie
Ile czasu mi zostało, by przeżyć wszystko to
Spałam chyba długo, uderzyłam w dno
Co mnie obudziło? Ból czy strach to był?
Coś mi przypomniało, że człowiek kiedyś żył.
Błagam czasie wróć, tak wiele mi umknęło
Nim się obudziłam pół życia przeminęło.

Ciało budzi się ze snu, w letargu zawieszone
Tyle lat przespałam, a serce wciąż zmęczone...

Zakraplam oczy życia kroplami
Paznokcie płynnym szczęściem maluję
Przeszłość powinna być już za nami
A jednak wciąż ją w lustrze widuję

Czerwona szminka z obietnicą uśmiechu
Balsam do ciała z nutą mądrości
Perfumy o zapachu grzechu
Bransolety – anty symbol wolności

I tak się co dzień ubieram z rana
W te wszystkie emocje i uczucia
By kolejna szansa była mi dana
Na dzień do maski następnej wykucia.

Wszyscy pragniemy swojego "długo i szczęśliwie", ale dzisiaj zgodziłabym się nawet na "krótko..."

Evil isn't born, its made
Painted with the darkest shade
Wounds never heal
Pain is always real
Eternal cold
Filling the world
Of mine...

Is it a crime...?

No will to live
No strength to breathe
Shutting down my heart
In need of new white card
Cause evil wasn't born but made
Painted with the bloody shade
Welcome to the world of mine

Do you want commit the crime...?

Wpuszczę was do mojego serca, moi drodzy. Rozgośćcie się. Mam tylko jedną prośbę. Uważajcie żeby niczego nie potłuc, bo tutaj mieszkają moje marzenia.

Królewna Śnieżka już jabłko połknęła
Aurora dawno wrzeciona dotknęła
Czerwony Kapturek został pożarty
Królowa Kier rozdała karty

A samotna Czarownica zła
Śmieje się, bo gra jej trwa

Ariel niemym śpiewa głosem
Bella igra z własnym losem
Kopciuszkowi stopy krwawią
Pantofelki gdzieś się bawią

A samotna Macocha zła
Śmieje się, bo gra jej trwa

Nie czekajcie dzieci aż powiem Wam
Że wszystko dobrze skończy się tam
Bo zło wyrwało z baśni postacie
Może na ulicy je dzisiaj mijacie

A Czarownica i Macocha zła
Cieszą się, bo gra ich trwa

W tym smutnym, szarym świecie
Czy to w zimie, czy też w lecie
Nikt o miłości nie pamięta
Została bowiem na zawsze przeklęta

Żaden książę nie przyjedzie
Ni na koniu, ni w karecie
Tu u nas nikt nie kończy szczęśliwy
Królewny serce zabiera myśliwy

A Czarownica z Macochą głośno świętują
Gdy serca księżniczek smutkiem zatrują
Śnią one wtedy koszmarne sny
Rzeczywistość nijakie buduje dni

Lecz dnia którego ktoś z Was zobaczy
Ten nikły w oczach błysk ich rozpaczy
Przełamie tym klątwę złą
Skończy z tą okrutną grą

Dlatego patrz od dziś dłużej na swoje odbicie
Bo może smutek gdzieś czai się skrycie
Wychowani byliśmy w świecie baśni
Dlatego nie walcz królewno... zaśnij...