Twórczość, PiterMaxx95

Ciche szepty, łomoty do drzwi
Przekręcasz się w fotelu obojętnie
unosząc brwi
Spoglądasz w nicość nieobecnym spojrzeniem
Pielgrzymka przez życie mija z oka mgnieniem
A ludzka krzywda wciąż piętrzy się i rośnie
Świat nie zna litości śmiejąc się żałośnie
Surowa rzeczywistość sprowadza na ziemię
Może gdzieś jest lepiej, tam wysoko w niebie
Gdzie gwiazdy rozniecone potężnym blaskiem
Świecą w noc, a gasną wraz z porannym brzaskiem
Dając nadzieję i zatracając w marzeniach
Zagubioną ludzkość w swoich wspomnieniach
Może znajdą własną drogę, w labiryncie momentów
Płyn już! Dalej, w drogę! Zbyt dużo zatonęło tu okrętów..

Oczy zamknięte... ale czy śpią ?
Serce kołata, lecz nie siłą swą
Biały dym, jego kłęby unoszą wahania
Opary marzeń, ciche ich szeptania
Czy tam jesteście? Westchnień szum
Przelewa się bezsilny i szary tłum
Gdzie siła ich, gdzie hardość i walka ?
Bylejakość niosą, jak na papier kalka!
Czy jest dla nich ratunek ? Losu odmiana?
Energia gdzieś drzemie, wiatrem smagana
Lecz wichru potrzeba, myśli skrzydlatych!
Różnorodnych, bez barw popielatych
Czy znajdą siebie w tej orkiestrze czasu?
Czy znajdą wyjście ze wspomnień lasu?
Wehikuł zwycięstwa do startu już się zrywa!
Kto karty rozdaje ? Kto wyścig wygrywa ?
Rozwikłasz zagadki te?
Odwrócisz górą karty swe?
Rozstrzygnij...sam...

Biegnę, płomień życia karmi mięśnie
Czuję, ból pochowanych nadziei przygniata boleśnie
Widzę, odległe światło szczęścia weseli zmysły
Słyszę, upadki i powstania, kreowane pomysły

Smakuję, słodycz ludzkich pragnień i gorycz porażki
Myślę, marzenia na skrzydłach umysłu unoszą się jak ważki
Przekraczam linię niepewności, chcąc oswoić lęki
Kruszę mury ciemności, łamiąc strachu szczęki

Czy to tylko sen, czy jednak jawa?
Imaginacja niepewności, wewnętrzna obawa?
Biegnę...nadal biegnę...

Meritum życia spełnionego i konstruktywnego to nie wymagać wiele od innych, ale dawać z siebie wszystko.

Pusty pokój, cztery ściany smutku
Stosy pustych chęci, bez nadziei i skutków
Na ścianie bezbarwne zwierciadło bezsilności
Wypełnione chłodem gorzkich, niespełnionych miłości
Odbija się w nim postać, jednak nie ta sama
Spowita lekką mgiełką, na sercu widoczna plama
On chciałby wrócić, on ciągle walczy
Powtarza sobie: koniec! Już wystarczy..
On ciągle walczy, chce odnaleźć siebie
Zabłysnąć srebrnym blaskiem, jak gwiazdy na niebie
Zwycięstwo jest bliskie, lecz ścieżki kręte
Już czas stłuc tą szybę, choć rany odsłonięte
Musi się spieszyć, zegar bezlitośnie tyka
Orkiestra marzeń wciąż gra, dziwna jest życia muzyka..

Jest takie coś, co rozpala zmysły
Coś co kruszy lody, frustruje umysły
Siła, która otwiera twarde ludzkie serca
Zakochanych wiedzie do ślubnego kobierca
Coś co gasi ognie nienawiści
Spaja więzi, rozcina węzły zawiści
Coś co rozświetla mroki, niczym świeca
Płomień serca znów na nowo wznieca
Czasem przychodzi niechciane, powoduje burze
Nieraz zadaje ból, niczym z kolcami róże
Co to takiego? W mym wierszu o tym mowa
To moc niepoznana, uczuciem się zowa

My, nowe pokolenie
Krok w przyszłość, oka mgnienie
Świat otwarte drzwi ma dla nas
Tutaj wszystko jest dla mas
My - małe krople w jeziorze, niezmącony idealizm
Wszechobecny materializm
Wspinamy się po piedestale, chcąc osiągnąć tak wiele
Choć dalekie nasze cele
Wielkie miasta oświetlone
W domu zdjęcia w kąt rzucone
Karty z historii dawno zapomniane
Bez zamysłu i troski sucho przewijane
Wspomnienia i radości
Dzisiaj są kruche jak kości
Topór wojenny dawno zakopany
A my wojny toczymy, choć pokój nam dany
Patriotyzm naszych przodków, jak owoc pielęgnowany
Dzisiaj niczym zwiędły liść, gorzko odrzucany
Pokolenia przemijają
Podobnie jak my, jednak w myślach innych na zawsze pozostają