Twórczość, PanPromyk

Kolejna martwa, ciemna noc. Kroczę po bruku duszy swej, zawieszonej wysoko gdzieś nad nieboskłonem. Droga wybrukowana szorstkim, zimnym kamieniem, wokół nieprzenikniona ciemność i tylko ja- ostatni bastion światła. Oświetlam ścieżkę pochodnią z własnych marzeń, niespełnionych obietnic, kłamstw, słów... Ogień oczyszcza. Jestem nagi, bezbronny, szukam czegoś, a może raczej kogoś? Nikt jednak na mój niemy krzyk nie odpowiada. Cisza, która zadaje ból. Cisza z której wyłaniają się miliony par oczu. Nieludzkich i zimnych spojrzeń. Drwiących, smutnych, niektóre jednak płoną, emanują ciepłem. Zamykam oczy, czuję żar pochodni na mej twarzy... Biegnę pośród szyderczych śmiechów, obcych mi twarzy, nieludzkich, pozbawionych wszelkiego wyrazu, zimnych.
Z góry lasy, rzeki, domy... Szara odtrącająca codzienność- to nie mój cel. Rozkładam czarne krucze skrzydła, wznoszę się powoli, ku przyciągającym świetle gwiazd, gasnę jednak, tracę siły. Jak kręgi na wodzie słabnę, aby w końcu przestać istnieć. Spadam z paraliżującą prędkością, lot mój wieczność trwa. Ciałem wstrząsa skurcz wypełniony nieludzkim bólem. Paniczny taniec ciała.. już mnie nie ma.
Kolejna noc, kolejna śmierć

Rozmowa z samym sobą.

To był ciepły, przepełniony zapachem wiosny dzień. Postanowił, że wybierze się na przejażdżkę rowerem po okolicy, przejechał kilka kilometrów, docierając do miejsca w którym zazwyczaj się zatrzymywał. Odpoczął trochę pogrążając się w głębokiej zadumie. Długo wpatrywał się, bez wyrazu twarzy w znikające za linią drzew słońce, wspominał uśmiechając się co jakiś czas mimo woli.

- Pamiętam, że wówczas w moich oczach nie było krzty złości, jeno potworne, wręcz nieludzkie rozczarowanie, bo kolejny raz zaufałem niewłaściwej osobie. Tym samym granica mojej naiwności znikła gdzieś daleko za horyzontem, wytyczając nowe szlaki ludzkiej głupoty, które tylko czekają na mnie. Pamiętam również to, z jak wielkim trudem powstrzymywałem ironiczny śmiech, który od początku "rozmowy" nasilał się, czekając na kulminacyjny finał. [...]

Rozmowa z samym sobą.

Myśli niespokojne zataczają się po głowie, jak gdyby pijane, upojone sennością, znudzone. Każdej nocy wypowiadam tyle niemych pytań skierowanych do gwiazd, tylko gdzie odpowiedzi szukać? W sobie?

- Niebywałe, dzieje się coś złego, nie potrafię jednak pojąć dlaczego tak mi dobrze. Nie rozumiem. Szczęście znów ze mnie drwi. Życie zabawia się moim kosztem, czekając na kolejny zabawny epizod, który zapewne tym razem miał mnie popchać dalej. Za daleko. Nie wiem jak to powiedzieć, nie wiem jak ci to wytłumaczyć, zachwyciło mnie całe to zło, które się wokół mnie gromadzi. Tylko popatrz jak cała ta konstrukcja jest złożona, jak zespalają ją dobre dni, których kurczowo się trzymam.
- Można rozczyta z tego, że był to jakby test, który z resztą przeszedłeś, myślę że dobrze.
- Też tak to widzę, to zabawne do tego stopnia że, gdy już wiedziałem co się święci, nie mogłem opanować śmiechu, nadal mnie to wszystko śmieszy. Ułomność, pewna forma mojego zwyrodnienia. Patrzyłem głęboko w oczy życiu, śmiałem się szyderczo, drwiąc z jego decyzji względem mnie. Bo co mi pozostało?

Rozmowa z samym sobą.

W nieruchomej przestrzeni trwał, czekał, choć nie wiedział na co czeka. Wpatrywał się w nieistniejący punkt, pośrodku oceanu ciemności.

- O czym myślisz? - Cichy, lekko zachrypnięty, łamiący się głos.. jego głos. Nie oczekiwał że się zjawi, nie wzywał go. Najwyraźniej cały czas był przy nim.
- Przecież wiesz. - Odpowiedział tym samym głosem, lekko drwiąco, ironicznie. - I wiem, że podejmując walkę z Tobą, przegram. Serce odrzuci rozum, rozum z kolei nie będzie chciał dogadywać się z sercem. Choć przecież niedawno do mnie wróciło. Pełne blizn, pokaleczone, jednak mam je przy sobie. I po co walczyć? Kielich goryczy, który niedawno wypiłem, dławiąc się własnymi łzami, które już o pomstę wołać nie mogą, nie mają do kogo.. napełni się znów.
- Nie masz już o co walczyć.
- Co mam zrobić?
- To już zależy tylko od ciebie, zastanów się nad tym. Po tylu latach, w końcu zaistniałeś w własnym życiu. W końcu masz wpływ na jutro. Co zamierzasz z tym zrobić?
- Chce zaznać spokoju, dotrzeć do stany sprzed lat. Odnaleźć siebie i... wrócić.
- Nie szukaj rzeczy, które już znalazłeś. Masz je całkiem blisko, rozejrzyj się. Dostrzeż to, czego nie widać, a zobaczysz siebie. Zdziwisz się, jak blisko celu jesteś.

Rozmowa z samym sobą.

Długo starał się zasnąć, bijąc się sam ze sobą, w końcu dał za wygraną.
Otworzył okno, pozwolił by Noc przywitała go tym, czym zawsze go wita. Ciepłym chłodem, który wstrząsnął nim, momentalnie wywołując gęsia skórka na jego przedramieniu. Magiczna aura szacunku, strachu, czy zwykła reakcja na zimno? Przyglądał się swoim rękom jeszcze przez jakiś czas, po czym pozwolił rozgościć się przyjaciółce. Nie krępując się, szybko wdarła się w najmniejszy zakamarek pokoju, otulając całe pomieszczenie szczelnym płaszczem spokoju i bezpieczeństwa. Już w tym momencie czuł się lepiej. Wygodnie rozsiadł się na łóżku, podłożył poduszkę pod głowę, po czym dostrzegł jak wiele tej nocy przyjaciółka przynosi mu w prezencie. Niebo było krystalicznie czyste, nie mógł dostrzec żadnej chmurki. [...]

Problem mój leży w tym, że dopatruje się sensu tam gdzie sensu nigdy nie było i nie ma prawa być. Myślę o sprawach, o których myśleć nie powinienem, natomiast sprawy które refleksji mojej wymagają, zostawiam samym sobie.

Zło kolejny raz zostało nagrodzone, a dobro o anielsko białych skrzydłach, zasypia gdzieś tam pod krzyżem, przygniatane bezsilnością.

Do Szczęścia.

Pytałaś się mnie już wielokrotnie czego się boje. Nie potrafiłem odpowiedzieć, a raczej nie chciałem tego zrobić. Poniekąd lubię się bać, lubię kiedy moim ciałem kieruje adrenalina. Ale jednego wymiaru strachu panicznie się boję, strachu który się nasilił, wraz z tym jak Cię poznałem. To żałosne ale boję się miłości, tego co ze sobą niesie i tego co przed laty zrobiła za mną. Widzisz, nie lubię zobowiązań, nie lubię kiedy ludzi stawiają mi pytania, na które nie znajduję odpowiedzi. Nienawidzę słowa 'kiedy' zmusza mnie to, do konkretnej odpowiedzi, a często takiej nie ma. W wielu sprawach pozostawiam sobie margines błędu, do wielu rzeczy podchodzę z dużym spokojem i dystansem. Defensywna postawa, może się wydawać że jest dobra, bo [...]

Droga.

Tępy wyraz twarzy, szklane oczy. Uwięziony w głębokiej zadumie, wpatrzony w szczerą, ciemną noc. Nie myślę o niczym, wpatruję się w bliżej nie opisany, martwy punkt, który widzę tylko ja. Wokół głosy ludzkie, śmiechy, wrzaski, rozchodzące się jak kręgi na wodzie, powoli zanikają, do momentu, w którym nie słyszę już nic. Przestaje istnieć, przenoszę się w miejsce, w którym chciałbym teraz być. Słysze błogi śpiew nocy, uspokajający szept wiatru, taniec liści drzew, słyszę Ciebie. Czuję zapach wysokiej polnej trawy, zapach niewinnie białego bzu, Twój zapach. Jesteś tam, gdzie nie było nikogo, jesteś tu, w mojej głowie. Zaduma gaśnie w mych oczach, słyszę swoje imię.
- Wojtek... W porządku? Wysiadasz tutaj..
Odpowiadam szczerym uśmiechem duszy, uśmiechem malowanym Twoją ręką.

Nie lubię wielkich słów, one do czegoś zobowiązują. A gdy głos łamie się łzami, wielkie słowa przestają mieć znaczenie, tracą swą moc, a człowiek odnajduje sens w tych najdrobniejszych.

Rozmowa z samym sobą.

Zimna, deszczowa noc. Księżyc w pełnie, wpatrywał się w niego jakby przez mgłę. Moc była wyczuwalna w powietrzu. To była jedna z tych wyjątkowych nocy...

- Bo widzisz, dopiero teraz, kiedy usiadłem na ławce w parku. Odkryłem przy oślepiającym świetle prawdy, że nie mam już czego bronić. Że to wszystko, czego trzymałem się przez tyle lat, było jedynie malutkim robaczkiem świętojańskim w wielkim ciemnym lesie, który w dodatku nie świeci. Wielki las, po którym błądziłem, bez kompasu, bez steru. Przez te kilka lat byłem przyjacielem, kolegą, byłem nikim i wszystkim. Kilka martwych dni, kilka wspomnień, Karmiony czerstwymi obietnicami, możliwością spełnienia marzeń, trwałem w tym. Trwałem, bo myślałem że tak trzeba, że tak powinno być i w [...]