Pani Dzień miała syna o imieniu Słońce, który lubił barwić wodospady tęczą, stawać nad przepaściami i wysłuchiwać echa. Raz tak zapatrzył się za wodospadem, że prawie naruszył granicę między swoim królestwem a ziemią i niewiele brakowało by spadł z nieba. Pani Dzień poznała tego dnia czym jest przerażenie. Nie mogła zaakceptować, że od tak, w chwili zapomnienia może stracić swojego jedynaka. Zaczęła powtarzać synowi:
- Co ja bez Ciebie zrobię? Jeśli zginiesz, to i ja zgasnę!
Na szczęście wpadła na pomysł jak go uchronić przed niebezpieczeństwem: zamknęła syna w zamku z chmur zabarwionych tęczą. Żadna siła nie mogła sforsować tej twierdzy. Na warcie stanęło dwustu promyków, co mieli pilnować by Słońce już nigdy nie wyszedł na wolność. Bez światła słonecznego [...]

Tylko Midas smakuje słodycz
jeszcze nietkniętego winogrona
nim zmieni się ono w złotą gorycz.
Topi się jedynie Persefona
w wolności kilku miesięcy.
Tylko Syzyf czuje siłę ostatniego kroku,
gdy wykonał ich już wiele tysięcy
i tę radość nim kamień stoczy się ze stoku.
Tylko przeklęci czują niebiosa
znajdując kroplę wody na dnie kotła.
Tylko zagłodzeni widzą bukiet z kłosa
kiedy ziemi brakuje a godzina jest podła.
Tylko im wystarczy jeden gest
by walczyć zaciekle
ponieważ najłatwiej jest
stworzyć Niebo w Piekle.

wypadła mi z serca
istota przebrzydła
naga, czarna, bezskrzydła
jej wzrok przewierca-

łapie za słowa,
zamyka mi oczy
ryk wydaje smoczy,
świeci jej głowa-

wyciąga rękę,
spazmuje ruchy,
jak z kotła piekielnego-

i skończy mą mękę,
i tuli, i głaszcze i błagam, już dobij:
"Będzie dobrze, nikt ci nic nie zrobi"

mijam harmonijkę
czubki moich butów
całują groszy linijkę
rozsypaną w kapeluszu
harmonijka wodzi wzrokiem
za ludzi niemym potokiem
co od dawna nie ma już uszu
i gra im melodyjkę
pełną wyrzutów
jednoosobową belgijkę