Twórczość, Nixx

Dlaczego w tym popapranym życiu, szczęście dają nam ludzie, którzy w rzeczywistości to samo uczucie nam odbierają ?
Zastanawiam się często, co tak naprawdę sprawia że mój narzeczony jest osobą, bez której każdy łyk powietrza nie smakuje tak samo. Boję się, że zamiast do niego jestem przyzwyczajona a raczej uwiązana do sexu z nim. Znamy swoje potrzeby, zaspokajamy się nawzajem. Miłość podobno łączy, to dlaczego akurat nas to uczucie dzieli. Dzieli na dodatek w nierównych proporcjach, ¾ dla mnie, ¼ dla niego. Mężczyzna odpowiedziałby zapewne „gol”. Być może w przeszłości niszczyłam zbyt wielu ludzi, a teraz życie odpłaca mi podwójnie. Ktoś krzyknął by zapewne- nie rób z siebie męczennicy- a ja odparłabym, że wcale się taką nie czuję.
Pierwszy raz w życiu, zawzięłam się i powiedziałam sobie, że chce stworzyć związek, stłumić swój kobiecy pazur i temperament, nauczyć się wyrozumiałości i tolerancji za razem, a co ważniejsze chciałam więcej dać, a nie brać w ogóle.
Teraz, jesteśmy w oddzielnych pokojach, śpimy w osobnych łóżkach, mijamy się w przedpokoju i unikamy spojrzeń. Boję się, uświadomić sobie fakt, że on związany jest z kimś jeszcze, a kobieta to czuje.. Jej nie da się oszukać, jak matki czy ojca, kobieta zna swojego mężczyznę bardziej niż on sam. I dopiero z czasem zaczynasz rozumieć, że to co was łączyło, dziś nie istnieje. Zaczynasz doceniać ludzi z przeszłości, którzy już nie powrócą. Nie powrócą z prostej zasady, gdyż wszystko co Cię teraz otacza, zostało nazwane teraźniejszością.

Poranek i jej krzyk, zapuchnięte oczy, pustka w głowie. Mieszkanie już inne, bo bez niego. Śniadanie już nie to samo, bo bez jego zamieszania w kuchni. Poranna kąpiel, nazwać można by ją tą samotną, opustoszałą. Cisza. Nikt nic nie mówi, żadnych rozmów, śmiechów, jego dłoni. Za dużo słów, za dużo emocji. Miłość, dziś nazwać ją można tą przegraną, nieudaną. W jej głowie, milion zdjęć z ich wspólnego życia. Wszystkie rozsypują się niczym domino, każda część spada dotkliwie, każda zadaje ból. Brak jego wzroku, niebieskich oczu. Nie zagrają już razem w gry, nie będą razem czytać, oglądać filmów, obejmować się i kochać. Mogli by powiedzieć – nie możemy razem żyć, nie potrafimy się dopasować, zwalczyć naszych charakterów, z naszych ust sypię się za wiele słów i łez ale Kocham Cie, za nic i za wszystko- a jedyne co są wstanie powiedzieć, to ‘żegnam’. Można by ich miłość zamknąć w szklanej kuli i wystawić w muzeum aby każdy się na takim szczęściu wzorował, bo on był jej szczęściem. Dziś- on się bawi, ona szuka odpowiedzi. Ona nie będzie już tą samą, zapomni o niej świat, przestanie oddychać, każdą ich date będzie przesypiała w łóżku.

Moja historia nie kończy sie happy endem, ani refleksą na temat miłości, śmierci czy życiu. "Życia" nie można zamknąć w jednym zdaniu, nie można go tak dosadnie podsumować. Definicje słowa tworzy się latami, przeprwadza się badania i testy, a ludzie prubują uprościć coś co w gruncie rzeczy nie jest proste, bo życia nie da przejść się "prosto" człowiek czasem upada. Życie to móc oddychać każdego dnia, czuć spełnienie, czerpać przyjemność z porannej kawy i papierosa. To szukanie samego siebie, podążanie własnymi ścieżkami niczym kot, to chciwość, żądza pieniędzy. Poszukiwanie miłości i chęć założenia rodziny, troska o najbliższych. Życie to moc sama w sobie, którą każdy może wykorzystać na swój sposób, to moc niewyczerpalna. Każdy w życiu ma swoją Campino de Santiago, podczas której może siebie odnaleźć bądź zrujnować, wszystko leży w naszych rękach.

Stawiając klucz wiolinowy na początku swojego życia, tworzysz, oczekujesz, wierzysz że nic i nikt nie stanie tobie na przeciw. Bariera między „znanym” a „nieznanym” zostanie złamana, a ty zaczniesz kreować coś co dla milionów ludzi będzie pożytkiem.
Spotkałam go, obiecując sobie lata temu, że nigdy więcej nie będę kochać. On sprowadza mnie do przeszłości, do czasów gdzie litość, miłość nie miały sensu, gdzie poniżenie, brak szacunku były moją duszą, ciałem. Jego czarne oczy, długie rzęsy wpatrują się we mnie niczym nieodkryta ziemia, coś intrygującego, nieznanego. Uśmiecham się, wiedząc co czai się w jego wnętrzu. Patrzę na siebie, czuje że nie jestem kobietą, raczej marionetką która podporządkowała się wszystkim. Poniżana, wykorzystana do wyższych celów. Gra się zaczyna, wpatruje się w niego swoimi zielonymi oczyma i udaje obojętną. Po co komu kobieta która zostawi Cię bez pożegnania, kobieta która ukradkiem wychodzi z sypialni mężczyzny. Pragnę go, tu i teraz, widzę że odda mi całego siebie, jego oczy płoną, czuje się znów pożądaną. W obliczu klęski życiowej, nic nie zdoła mnie zaskoczyć. Zabija mnie pustka, brak motywacji, brak czułości, brak Ciebie. Staje się oziębła, nerwowa wręcz agresywna do tłumu ludzi. Zamykam się na ludzkie słowa, gesty, uśmiechy. Tylko Ty potrafisz ocalić to, co po mnie pozostało.

wystawiłeś mnie na próbę, naszą miłość, to co nasz łączy. Miłość w łóżku, miłość w słowach, miłość w oddechu. Radze sobie, umiem żyć z Twoim imieniem na ciele, uważnie słucham Twoich wskazówek, wiem że jesteś moim rajem, moją bliskością, bezgraniczną czułością. Nie umiem Cię zapomnieć i nie chcę, gdy odwracam się w tył i widzę jak śpisz czuję jak moje miejsce jest przy Tobie, gdy dotykam delikatnie Twoich włosów czuję jak euforia bierze nad Tobą górę. Czuje Cię, myślę o Tobie.. Twoje słowa mam wyryte na piersi jak miłość której nigdy nie zapomnie..
Twoja na zawsze.

"Samotność objęła mnie swoimi lodowatymi ramionami i spędzam z nią dzień za dniem.. "

mogliśmy kochać się z sobą miesiącami, teraz nie umiemy nawet na siebie spojrzeć. ludzka filozofia.

straciłam wszelkie zmysły, nie czuje zapachu twojej skóry, nie widze Cię już każdej nocy, nie pamiętam Twojego imienia, wmówie sobie wszystko aby żyć..