Twórczość, MuszKiet-er

Od tej chwili, teraźniejszej; nie ma innej lub piękniejszej
bo jak może istnieć taka, skoro "przyszła"-"w powijakach"
a tej przeszłej nie ma wcale, choć szukałem jej wytrwale
jednak gdy szukałem chwili, mnie nie było tutaj; czyli:
nie było mnie nigdzie w sumie, siła w chwili, nie w rozumie
jestem tylko gdy te słowa, choć ich nie pojmuje głowa;
wypływają z mego wnętrza, to tej chwili je zawdzięczam :)

Piszę to z pozycji kogoś, kto jakby sie budził do życia na nowo, wynurzał z jakiejś niesamowitej otchłani niewiedzy o samym sobie, podobnie jakbym wynurzał sie z ciemnej otchłani oceanu i otwierając powoli oczy, po raz pierwszy zobaczył światło, kolory, ciepło i rozpierającą miłość do siebie i do innych:):). Coś na wzór urodzenia sie na nowo - może dlatego, że gdy byliśmy dziećmi to społeczeństwo, rodzina i inni, nie narzucali nam swoich przekonań i konewenansów. Stopniowo to naturalne szczęscie, zostało przykryte warstwą codzienności, zależności, obowiązków, uzależniamy swój nastroj i swoje pozorne szczescie od tego co sądzą i co mówią o nas inni-stajemy sie niewolnikami innych, nieswiadomych swojego własnego szczescia, ludzi. A tak naprawdę, tylko kazdy z nas jest wyznacznikiem swojego szczęscia. Tak trudno a tak łatwo zarazem to pojąć. To działa, od kiedy zaczynam usmiechac sie do siebie szczerze, to jakbym rozpływał się w jakiejs kolorowej galaretce szczęscia, odkrylem ten stan niedawno i mam nadzieje, że utrzyma sie jak najdluzej. Posiadając taka energie, niemal nie da sie jej przekazywac jej dalej i "zarażać" innych a widząc , że ktos dzieki nam to odkrył, nasza pozytywna energia jeszcze sie zwieksza. Jestem tylko ciekawy czy taki stan da sie utrzymać permanentnie, na długie miesiace, lata? i czy ten stan moze jeszcze przybierać na sile? jak sądzicie?:)

Jedzie król-i(n)k na rowerze i szczerzy sie szczerze
wie on bowiem, że uwierzysz w to i sie nabierzesz
tak jak dał nabrać się autor, pisząc te pierdoły
że, królik dosiada rower i jeździ do szkoły
a prawda jest inna przecież , co potwierdzą dzieci
królik nie rowerem śmiga a rakietą leci
napęd marchewkowy włącza i znika w niebiosach
pozostawia sok za sobą a mnie w kartek stosach

Umierając , zostawić po cząstce swej przefiltrowanej ziemskim żywotem duszy, dla pozostałych na tym świecie. Jeśli w kilku osobach zostanie po mnie, choć po gramie dobrych wspomnień i przemyśleń a brutalne życie nie zdoła przysypać ich grubą warstwą codzienności, to zasnę z błogim uśmiechem na twarzy. Lżejszy o te parę gramów, lżej będzie stąd odejść.

JA...jak.. jako....jakoś....jakość.....ja-kość.....ja-kości........ja-koś-cicho..............ja-koś cicho(dzi).............. ja-koś cicho(dzi)o to........... ja-koś cicho(dzi)o to o co............. ja-koś cicho(dzi)o to o co minie............................. ja-koś cicho(dzi) o to o co mi(nie) chodzi..........TY

„Po-stać”

Jak w tańczącej o poranku, podpalanej słońcem rosie

tak co świt, w drewnianej chatce pnie się drewna stos po stosie

aby wieczorami chłody, ułaskawić chociaż krztynę

blaskiem łuny, ogniem życia, pokrzepiając wszystko przy niej

owa ona, to nadzieja, która tli się, choć przygasa

teraz jednak język ognia, za językiem skocznie hasa

rozświetlając wnętrze chatki, w której prócz owej nadziei

zamieszkuje inna postać, dając życie gęstej kniei

Czy nadzieja mieszka w niej, czy szukają się wzajemnie

odpowiedzi szukaj w ciszy, cisze słychać gdy jest ciemniej

wtedy właśnie intensywnie, czuć całego dnia rozterki

postać za kurtyną znika, znika po niej słuch też wszelki

przez ułamek, czasu chwile, jakby czas się zatrzymuje

jak mrugnięcie, oka mgnienie, postać gdzies tam jest, co czujesz ?

Krztę obawy czy ciekawość, zwyciężyła w walce myśli ?

Czy gdy zamknie się powieka, to rozpocznie wizji wyścig ?

Jeśli postać ta realna, nie wytworem wyobraźni

to dowodem będzie na to, że nadzieja – snem odważnych

Jeśli ona jak ziarenko, wykiełkuje w żyznej glebie

to oznacza, czas by po-stać w blasku ognia (smutek grzebie)...