Twórczość, Mirrorgirl

Wiosenne kwiaty
i liście jesiennych drzew ,
w blasku bieli ,
delikatnych płatków śniegu ...

1. Twój uśmiech
i skryte spojrzenie ,
w ciepłym sercu
spokojnych chwil wytchnienie .

2 . Cichy smutek,
ukryty wciąż w sercu Twym .
Samotności wieli żar ,
Ukryte łzy ,
Zasłonięte mrokiem cieni .

Gwieździste niebo
i blask słonecznego dnia
w ciszy wiatru
delikatnie usypiający nas ...

3. Światełko chwil
nocnym lesie
przyświeca nam .
Cykady wśród traw ,
Szepczą cicho nam ...

4. Dziewczyna podróżująca pośród wygaszonych gwiazd ,
Czeka wciąż na Niego ,
który wśród blasku księżyca ,
nieśmiało grając , łzy wylewa ...

Umarłaś dziś .. ;
po prostu.. w ciszy ...

Zawisłaś nad drogami ,
które rozmyły się pod Twymi stopami ;
jak wzburzone fale ,
nocnych mórz.
Masz związane ręce
tak , by swym dotykiem nie uleczyły już nikogo.

Młoda duszo !
Wplątałaś się w ludzkie zgorzkniałe serca,
zaś własne rozplątałaś ..
Wiedziałaś ; ach, ale któż nie oparł by się pokusom;
żalu własnego ..
dałaś go już każdemu ..
Jakby na Twej sukni,
wymalowane zostało
" powiedzcie T O wszystkim ! "
I zasnęłaś tak,
w swym d u m n y m śnie .

Czas przestał mijać,
wsłuchana w ostatnie brzmienia życia ,
ujrzałaś ukochanego..
mając zamknięte ,
podwójne powieki .

Kiedy dnia każdego ,
wzrok spuszczony witam w progach..
Cóż to ? .. jesień czy zima okryły je zapomnianym snem ? ..
A ja tylko pragnę ..

Oczy rozkwitają dnia każdego, budząc się .
one; po marzycielskiej tafli w łzach płyną , tonąc .
one ; samego Odyna na szczytach gór oglądać mogły .
zastępują każde słowo ,
jakby przypominać o miłości potrafiły beztroskiej ..

lecz .. nic z gorzkniejącym sercem nie zobaczysz,
bo to jakbyś ślepcem się stawał .
I podziwiasz już tylko te ulotne kontury,
wyraźne , bo roześmiane ..
lecz nie moje ..

A ja wciąż pragnę ..
Jednego zachwytu ..
Jednego spojrzenia ....

To wszystko co nas otacza , czym jesteśmy ; jest tylko pewną częścią nieskończoności ...
By zrozumieć świat musimy przebić się przez bariery umysłu ; bo świat to nieskończoność ...
Można wyobrazić sobie to jako jeden wielki materiał : złożony z malusieńkich części rozciągający się na ogromne.
Wszystko jest złożone z siebie ...

Ten świat jest zbyt niedoskonały aby dawać mu miarę ( zresztą równie marną ) - stworzony przez boga ..

Nadszedł znów ,
ten wieczorny czas.
Okno , świeca , kartka
i Świat ,
zza szyby obklejony leniwymi kroplami.
Dalej wijące się w pół życie z nie spokojem .
ach , te drzewa krzyczące !
wciąż niepokojem ...
Utraciły cząstki dusz ..
Dalej - podmokłe ulice
w kątach gnijące życie .
Deszcz - wszystko rozpływa się w rozpaczy ..
wszystko lamentuje ...

Ci, którzy pragną,
tego Ducha ,
jakby ostatniego spokoju ,
leżąc na puchach bieli .
Pewnie dziś , jak ja
czekają przy oknach .
aż świat świat się zmieni .
Oczarowany bieli światłością ..

Umieram już ? ..
ach, to wciąż pytające ciało ,
i tułający się duch w różne jego zakątki.
Gdzie uderzyć by bolało najbardziej ?
Gdzie uderzyć by myśl była krzycząca ?..
Oto co myśli mój duch o ciele.
Co więc teraz z sercem ?
- zamilkło ,
bo jak martwe , mówić ma
leżące nagie ,
wśród płatków śniegu ? ..

Zaciskam coraz mocniej Twą dłoń,
jeszcze lekko ciepłą ..
jakby była ostatnią ciepłą chwilą w zmarzniętym świecie ..
Wciąż , wciąż ...
nie mogę jej puścić ;
choć pociąg nadjechał ...
Oczy ; zapomniały już czym jest mruganie -
by nie stracić , choć tej malutkiej
chwili .
I napełnione łzami ,
krzyczą rozżalone ..
W końcu odliczające czas serce ,
jakby od zegara wyuczone ;
szalone ..

może , choć na chwilę ... proszę .... zatrzymaj ...

Dziś ,
zapatrzona już tylko w ciemne niebo ,
wspominam łzą łagodnie ;
" To tylko chwila " ...

W tym czarnym Świecie , miewam czasem nadzieje ; że może niebo ma jakiś odcień szarości .. Lepiej wiec nie spoglądać w góre , bo utraci się już wszelakie nadzieje ...