Twórczość, Mimoza1966

Dość już marudzenia,
dosyć narzekania...
Czas najwyższy, żeby
wziąć się do działania.

Nic mnie już nie kręci,
niewiele mnie cieszy,
jestem w takim wieku,
że nie chce się grzeszyć.

A jeśli kiedyś zapyta mnie czas, jak go wykorzystałam, co mu wtedy odpowiem?

/takie przemyślenie w związku z okrągłą rocznicą ślubu/

Jeszcze się nie obudził,
a już się nudzi.

Nasze spotkania niespodziewane
nadały życiu mojemu sens,
nasze rozmowy, przekomarzania,
czy jeszcze dzisiaj pamiętasz je?

Bo to były takie zwykłe powitania,
uścisk dłoni i nieśmiały pocałunek,
choć nie wiemy, co się dalej z nami stanie,
te spotkania to od losu podarunek.

Ale to wszystko nie trwało długo
i nasze drogi rozeszły się,
dwa różne światy nie będą razem,
ja z głową w chmurach, a ty - już nie.

I to było takie zwykłe pożegnanie,
uścisk dłoni i nieśmiały pocałunek,
Choć nie wiemy, co się dalej z nami stanie,
już nie będę prosić ciebie o ratunek.

Życie przemija, młodość ucieka
i często myślę, co jeszcze mnie czeka.
Ile dni smutnych, a ile wesołych,
jak długo jeszcze mam chodzić do szkoły.
Jaki scenariusz napisze mi życie,
czy zawsze będę kochać cię skrycie.
Nikt nie odpowie mi na te pytania,
sekretów przyszłości los nie odsłania.

Zamykam oczy
i znów mam dwadzieścia lat.
Głowa pełna marzeń,
przede mną otworem stoi świat.
Pusty bagaż doświadczeń
nie podpowie mi,
jaką wybrać drogę,
w którą stronę iść.
Jeszcze nie wiem,
co mnie czeka za rogiem,
czy ktoś me serce obudzi
i znajdę miłość,
czy stracę wiarę w ludzi.
Na razie jest we mnie nadzieja,
tylko na jak długo mi jej wystarczy?

Karmię się wspomnieniami
chwil przeżytych z tobą,
chociaż wiem, że nie zawsze
miały one smak czekolady.
I sama nie wiem,
czy to dodaje mi sił,
czy jeszcze bardziej mnie rani.
I sama już nie wiem,
czy lepiej zapomnieć,
czy nadal żyć tamtą wiosną…

Kiedyś myślałam, że wszystko w życiu mi się uda.
Dziś wiem, niestety, że nie mogę liczyć na cuda.

W swojej pierwszej szkole przepracowałam 5 lat. Po trzech latach dokonano oceny mojej pracy, w efekcie czego zostałam nauczycielką mianowaną. Kiedy wyszłam za mąż, zmieniłam miejsce zamieszkania i dojazd do pracy wydłużył się. Wykorzystałam okazję i przeniosłam się do innej szkoły filialnej, która znajdowała się bliżej mojej miejscowości. Miałam dojeżdżać do pracy 6 km, a nie 13 km. Ciężko było mi rozstać się z moimi wychowankami, z koleżankami. Warunki lokalowe nowej szkoły były o wiele lepsze niż poprzedniej. Był to piętrowy, murowany budynek, sale duże, jasne, chociaż ich wyposażenie było raczej skromne. W szkole mieliśmy centralne ogrzewanie, wodę bieżącą i łazienkę. Tutaj również uczyłam w klasach łączonych. Żeby odpowiednio zorganizować pracę w takich warunkach, musiałam wykonywać we własnym zakresie różnorodne [...]

Przez tamte wszystkie chwile,
gdy byłeś ze mną ty,
ziemia tonęła w kwiatach,
piękne to były dni.

Słońce świeciło jasno,
wiatr muskał nas po twarzy,
słuchałam szumu morza
biegając boso po plaży.

Ptaki śpiewały w ogrodzie,
gdy piłam poranną kawę,
żaby dawały koncert
wieczorami nad stawem.

I przyszedł taki moment,
gdy powiedziałeś mi,
że pójdziesz inną drogą,
a ja mam zamknąć drzwi.

Zamknęłam drzwi i serce
i wyrzuciłam klucz,
nie spotkam ciebie więcej,
na zawsze żegnaj już.