Twórczość, Metheene

Mała
zostało po Tobie niewiele
rękawiczki
ta letnia sukienka
i może tylko blizny te na moim ciele
pierścionek
spinki do włosów
Mała
zostało po Tobie niewiele
pusty talerz
dwie puszki sardynek
i może tylko zapach Twój na moim ciele
gruby sweter
i te błękitne klapki
Mała
zostało po Tobie niewiele
moje ciało
naprawdę niedużo
boi mnie samego
nie ma
w moim ciele
odszedłem
od Ciebie
z Tobą

(szkoda tych sardynek, wciąż stoją na drugiej półce z brzegu)

pytałem się ostatnio
co u Ciebie słychać
nie po to
byś mówiła
co robisz (tak zapracowana?)
jak się czujesz
gdzie byłaś
ostatnio
(ani gdzie byłaś wcześniej)
kto z Twoich znajomych
wziął ślub
kupił psa
mieszkanie
a komu zwiędły tulipany w ogrodzie
że masz nowe buty
i torebkę (też nową)
nawet kolczyki
chociaż piękne miewałaś kolczyki
na czym ostatnio byłaś w kinie
teatrze
operze
(beze mnie!)
i że barman ma piękny uśmiech
tego i tak byś mi nie powiedziała
bym nie cierpiał (a cierpię)
że innych oglądasz uśmiechy
ale może o barze coś powiesz?

nie
nie chcę
nie chcę, najdroższa

pytam co słychać
pytam co słychać
pytam co można usłyszeć u Ciebie
czego słuchasz
w mieszkaniu
w życiu
w sercu
w uśmiechu
Twoim, nie barmana
co tam słychać

(bośmy kiedyś wspólnie słuchali Beethovena)

Jest coś takiego
w patrzeniu na niebo,
co sprawia, że czujesz się
maleńki
i przeogromny zarazem

Jak to się dzieje,
że wszystkie te punkty
łączą się, tworząc
kształty,
układy,
historie
a Ty jesteś przy tym taki mały

I jak to się dzieje, że świecą
tak jasno
pomimo odległości
i gdziekolwiek nie obrócisz głowy
będą wskazywać
drogę
którą kroczysz Ty, choć jesteś taki mały

Niesamowite są
te wielkie wozy,
małe
marzenia
i gwiazdy polarne,
konfiguracje bezbłędne
prowadzone po niebie pędzlem
za jednym pociągnieciem,
którego Ty byś nie zrobił, bo jesteś
taki mały

Ale spójrz na to niebo
jeszcze przez chwilę
Czy to nie magiczne,
że wszystkie te gwiazdy
konstelacje i układy
świecą dla Ciebie,
tego maleńkiego Ciebie?

Czy to nie jest wspaniałe?
To, że nie jesteś mały
Jesteś wielki
a to wszystko na Twoją cześć
całe niebo
świeci
w gwiazdach
dla Ciebie, bo jesteś
najważniejszym punktem
konstelacji
Potężne i piękne?

Mam drobne zapotrzebowanie
na bliskość? i dżem truskawkowy
ewentualnie marmoladę
i Ciebie
i ciepłą herbatę
najlepiej na ciepłą herbatę z Tobą
i jeszcze
na wygodny fotel
duży koc
Ciebie pod nim
nowe obcasy, szalik
szczęście
miłość
biżuterię
zestaw dwóch filiżanek
dla Ciebie i dla mnie
i na ciastko
wolny wieczór
Ciebie wieczorem
I Ciebie
rano

Byliśmy czymś pomiędzy świeżo zaparzoną poranną kawą a parą ciepłych skarpetek. Niby i jedno i drugie cieszy osobno, ale kto lubi pić kawę boso.

W ciszy tej odnajduję znów Ciebie
skrawki Twe
milczące
gdzieś na dnie serca, które krzyczy

Myślałam, że to będzie wiersz
romantyczny
smutny
od serca,
które już nie należy do Ciebie
najpewniej
tak mi powiedziało

Myślałam, że to będzie wiersz
o bólu
o rozstaniu
o łzach, które jeszcze czasem płyną
po mej twarzy
w dół

Myślałam, że to będzie wiersz
prawdziwie
ostatni
żegnający Cię raz na zawsze
tak jak ja powinnam była
Cię pożegnać

Ale myślę, że to nie będzie
wiersz romantyczny
ani smutny
ani ostatni, który dla Ciebie napiszę
Będzie więcej takich wierszy,
dopóki łzy nie wyschną
a serce do mnie
powróci

Kochanie, stanęłam przed wyborem
Czy ratować siebie czy tę miłość.
Bo wiesz,
Dzwoniłam do doktora,
Powiedział, że na ostry dyżur
Że złamanym sercem
Niestety
Nie przyjmują.

Między nami nic nie było
- podpowiada moje serce
Tylko kilka pocałunków
Osiem, może trochę więcej.

Parę przelotnych uśmiechów
Takich w biegu; to nic złego
Lekko nam przyspieszał oddech
Nie, nie pytaj mnie dlaczego.

Nie myślę o Twoich dłoniach
Może trochę, no czasami
Ale dłonie są wspomnieniem
Lata z Tobą są chwilami

I ten dźwięk Twojego głosu
Również idzie w zapomnienie
Tyle mówił o miłości
Jakie to ma mieć znaczenie?

By nie wspomnieć o Twych oczach
(Jaki one kolor miały?)
Tyle godzin w nie wpatrzona
A dziś? Jakby nie istniały.

Nie ma o czym dalej mówić
No bo nie wiem tak do końca
Czy się liczą nasze wspólne
Wchody i zachody słońca

Bądź spacery w środku nocy
Oj, było ich trochę, było
Ale - chociaż głowy nie dam
To wszak też nic nie znaczyło.

I te wszystkie nasze słowa
W blasku świec wypowiedziane
Niegdyś piękne, szczere, wielkie
Dzisiaj tak nieznośnie małe.

Listy, kartki, jakieś róże
Wciąż gdzieś leżą (ach, uparte!)
Ale, gdy tak na nie patrzę,
Sądzę, że są nic nie warte.

Gdy ktoś wejdzie w moje życie,
Serce, duszę, dnia pewnego
I spyta: To była miłość?
Powiem: Nie. To nic takiego.

To nie przyjaźń
Myślę, że wcale
Gdy patrzysz w moje oczy
Widząc w nich gwiazdy nasze własne
I marzenia
I mnie całą
Jednocześnie

Jak sekret
Niewyjawiony nawet sobie nawzajem
Że być może to coś więcej
Niż uściski
To obejmowanie całego świata
Ramionami
Niepewnie
Lecz tak, by nie uciekł

Usta przy ustach
Niepewne, nieruchome
Bojące się kontaktu zdradzajacego
Pragnienia
Chyba największe
Nie wiem, nie sprawdzałam
Jeszcze
Mam nadzieję

Bałagan w głowach
i sercach także
Gdy dzwonią telefony,
Róże stoją w wazonie
I muskają się dłonie
Nieznośnie, niecierpliwe
I sobie nieobce

Zakochani
Prawie zupełnie
Wpatrzeni w siebie bez końca
Ale przecież końcem byłoby
Wypowiedzenie
Tych słów
Zbyt wielkich
Dla nas dwojga

Uśmiechy
Które wymieniamy nieustannie
Niewinne
Tylko odrobinę
Mówiące "jestem Twój"
I "czekam" i "nie wiem naprawdę"
Bo przecież nie wiem
Tak do końca

Czy to już zakochanie
Czy może przyjaźń
Bliższa nieco
Co sprawia, że serce bije
Jakby szybciej
Jakby mocniej
Byle by zdążyć
Na spotkanie z Tobą

Ale może to tylko
Ten zapach Twego ciała
Mącący mi w głowie
Gdy jesteś obok
Bo gdy nie jesteś
W głowie mąci mi jedynie
Twoja nieobecność
Uparcie

Ale po to są przyjaciele, prawda?
By obejmować,
by patrzeć,
by się uśmiechać,
by widzieć gwiazdy,
by kochać.
Może tylko trochę inaczej
Niż my dwoje na codzień.

To już pięć miesięcy bez Ciebie. Albo pięć miesięcy beze mnie... jaka to różnica?
Chyba żadna. Wszystko jest "żadne".
Tylko Ty nie byłeś.
Ty to Ty.
Byłeś, a teraz Cię nie ma więc nie ma niczego ani nikogo.
Przecież tylko Ciebie kochałam i tylko Ciebie potrzebowałam, choć chciałabym móc rzec, że to nieprawda.
Ale nic już nie jest prawdą; Ty byłeś jedyną jaką znałam i teraz jej również zostałam pozbawiona.
Skoro nie ma tu już prawdy
to znaczy, że ja też nie tęsknię naprawdę.
To taka tęsknota na niby, taka nieprawdziwa jak ja i jak to, co nas łączyło.
Ale chyba nie łączyło zbyt mocno, skoro nie ma Cię obok.
Ani nigdzie.
Tak jakbyś istniał jedynie w mojej głowie. Kochanie, w mojej głowie nie jest najmilej, więc jeśli tam jesteś to wyjdź, naprawdę.
Wyjdź i wróc do mnie.
Albo nie wracaj. Wracać powinno się tam, gdzie pragnie wrócić serce a Twoje przecież mnie nie chce.
A kiedyś, przed tymi pięcioma miesiącami przecież chciało.
Tak Twoje serce okłamywało moje.
Moje serce, które mi ukradłeś i wziąłeś gdzieś ze sobą.
Nie jestem tego wcale pewna, ale przez pięć miesięcy nigdzie nie mogłam go znaleźć.
Naprawdę je lubiłam.
Chyba nawet bardziej niż Ciebie.
Chyba naprawdę.