Twórczość, Mazamine

Na ruchomych schodach

Dwie osobne twarze
Na ruchomych schodach
Połączone jednym bólem
Wśród tysięcy innych
Tylko one zostają w pamięci
Znękane duże oczy
I błyszcząca rozpacz
Nienawiść została wyryta
W skrzywieniu warg
Gorycz rozmyta we łzach
Targane namiętnościami
Zwichrzone czarne włosy
Pobłyskują mściwie
Na ruchomych schodach
Cisza zastygła w kościach
Gdy schody się zatrzymały

Nie, nic się nie stało
To tylko awaria prądu

Gdy samotność boli tak,
że wyciska z oczu łzy;
Gdy ucieka teraźniejszość,
obudzona przez sny;
Gdy w gąszczu wspomnień,
znika nadziei blask...

Wtedy szukam twojej twarzy,
w której znamię wyrył czas...

I odchodzę w milczeniu,
wiedząc, że wciąż toczy sie świat...

Utuliłam do snu swoje dzieciństwo,
Cichutko nucąc kołysankę.
Zamknęłam skrzynię skarbów
I pudełko niespodzianek.
Porcelanowe lalki wytrzeszczały szklane oczy,
W równym rządku usadzone pod ścianą.
Pluszowe misie schowałam,
Niech leżą posłusznie w kartonie,
Nie warto się przecież wychylać.
Zakochani poruszają się w takt cichutkich dźwięków,
Co płyną z pozytywki.
Dwie figurki obracają się niespiesznie,
Nie znają innych kroków,
Tylko do tej muzyki potrafią tańczyć.
Skrzypią stare drzwi strychu,
Gdy je za sobą zamykam.
Niech bajki tam pozostaną,
Tutaj trwa przecież życie!

PIĄTA PRÓBA WIARY

Uciekam do przyszłości
Okłamując wyobraźnię
Wciąż snując nowe plany
Do dzisiaj niespełnione
Przestałam liczyć marzenia
Przy piątej próbie wiary
Chciałabym iść bez obaw,
Że zostanę wyśmiana
Każdy mój krok niepewny
Przynosi niechlubne wspomnienia
Których nie mogę zniszczyć
Zapijam teraźniejszość
Snami o czasach przyszłych
Gdy wreszcie one przyjdą
Zamilkną niedoszłe prawdy
Smagane wiatrem zgryzoty

Bo tylko przyszłe dni
Pozwalają przeżyć dzisiaj

KOLORY ISTNIENIA

Rozpacz zbudowana jest
Z kolorowych szkiełek
Każde pękniecie
To niespełnione marzenia
Wyśmiane pragnienia

Smutek jest blady
I jednolity
Lśniący od łez
Niczym tafla jeziora
Odbija promienie nadziei
Tworząc delikatną poświatę

Za to rozpacz lśni
Paletą stu barw
Niczym stara prostytutka
Mocno wymalowana
By zakryć czas
I obwieszona ozdobami
Żałosna
I jakże wzruszająca
W swej nadziei

Istniejąc w twej dłoni

Moje życie
Wypisane na twej dłoni
Każdy smutek
I zwątpienie
Skryte zostały
W głębokiej bruździe
Ta blizna obok kciuka
Pamiątka po depresji
Z dzieciństwa
Plaster na małym palcu
Kryje moje łzy
Płynące nieprzerwanie
Moje życie
Wyznaczone odciskami
Powoli żegnam się
Z twą dłonią
Bo nie ma już na niej
Niewinnie czystego miejsca
Na więcej moich ran
Będę szukać kolejnej dłoni
Jeszcze bez życia

Rok samotnych kieliszków

Z samotnym kieliszkiem
W dłoni
Śledzę czarne niebo
Rozjaśniane wciąż
Kolorowym wybuchem
Fajerwerków
Zaglądają do okna
Śmiejąc się z mojej
Samotności
Ze swoją barwną
Ułudą szczęścia
Kpią z pustego kieliszka
Wciąż od nowa pełnego
W radiu trwa dalej muzyka
Drażniąca ucho lekkością
Ukryję ucho pod kołdrą
Jak robiłam to zawsze
I jak będę robić
Ten rok niczym się nie różnił
Może tylko było
Więcej samotnych kieliszków

Melodia złamanych skrzydeł

Uleczyłam swoje skrzydła
Które ściąłeś
Jednym słowem
Znów podniosłam się do lotu
By dać wiarę w siłę spojrzeń
Dziś poczułam nowy wiatr
Który podwiał mi sukienkę
W mojej duszy teraz gra
Inna nuta, dźwięki miękkie
Nie odbierzesz mi nadziei
Która tworzy dziś przetrwanie
A gdy zechcesz podejść bliżej
Zniszczy cię skrzydło
Dawniej złamane

Gdyby bolało bardziej
nie byłoby mnie tutaj...
Zamknięta wewnątrz bólu
łapię gwiazdy przez palce
płonę od ich blasku
uciekając do ognia...

Zginę od niego
z uśmiechem szczęścia
na spalonej twarzy...

INNA SZTUKA

Przychodzisz spóźniona
Zajmujesz miejsca zarezerwowane
Nie dla ciebie
I nie na ten seans
Trzymasz w rękach program
Do innego teatru
To film sensacji
A ty przyszłaś obejrzeć sztukę kochania
W swojej muślinowej sukience
Posyłasz ludziom uśmiechy
A oni powoli odwracają się
W twoją stronę
Miłość
Uspokój się
Odbierasz mi widownię
To sztuka sukcesu!

GDYBYM BYŁA...

Gdybym była matematykiem
Obliczyłabym skalę
Smutku
Zamkniętego
W filiżance o kształcie
Sześcianu
Gdybym była polonistką
Napisałabym epos
Opiewający lirykę
Bólu
Gdybym była muzykiem
Zagrałabym koncert
O cierpieniu
Wibrującym ze smyczka
Altówki
Ale jestem tylko sobą
I umiałam kiedyś...

Kochać