Twórczość, Mark1618

Znalazłem coś czego szukałem. Szukałem od dawna. Kimkolwiek jesteś, dziękuję Ci. Ty mnie uratowałeś. Ocaliłeś mi życie. Dałeś nadzieję. Nie potrafię jednak z niej skorzystać. Cały czas umieram. Jestem przygnębiony, smutny. Moje ciało wskazuje na pełnię szczęścia. Dusza na ciągły smutek. Udaję szczęśliwca, radosnego dowcipnisia. Nie mogę grać siebie w swoim życiu. Cały czas muszę być kimś innym, aby czuć się dobrze. Raz jestem super-bohaterem, raz zabójcą. Raz kochankiem, innego dnia złodziejem. Moje życie to nieskończone role. Role które gram, nie należą do filmu. One zaczynają rządzić. Władają mną. Nie mam jak walczyć. Czy Anioł, czy Diabeł zawładnie nie wiem jak uciec. Udaję przyjaciela, gram chłopaka. Poznaję nieznajomych, porzucam tych których znam. Pomagam obcym, ratuję przyjaciół. Płacz wokół mnie, radość zaraz obok. A ja serce z kamienia, zawsze powagę muszę utrzymać.
Potrzebuję czytania. Dużo czytania. Może wtedy uczucia wrócą. Dlaczego ja mam pomagać wszystkim, a reszta ma mnie gdzieś? Dla nich jestem śmieciem. Udaję przyjaciół, naśladuję wrogów. Ledwo się odwrócę, a słyszę szepty. Nikt nie jest tym, kim być powinien. Każdy mnie oszukuje, a ja oszukuję wszystkich. I nie wiem… Gdzie jest moje serce?

Teraz czuję się jak
Jak dziecko
Niczego mi nie wolno
Wszystko jest złe
Wszystko wszystkiemu winne
Jeden ruch
Jeden pocałunek
I jest źle
Mam cierpieć
Przez Nic
Przez kłamstwo
Przez czyn
I Przez cel
Mam cierpieć przez Ciebie
Mam cierpieć?
Nie będę
Za dużo się nacierpiałem
Nie mój czas
Nie moja kolej

Weszła do mieszkania. Zapach odświeżacza uderzył w jej nozdrza. Zdjęła płaszcz i weszła do kuchni. Podeszła do zlewu i odkręciła wodę. Zmyła nieczystości z rąk i twarzy. „Sąsiadka, miła…”, tak o niej mówili. Zapaliła palnik i położyła na nim czajnik. Zaczęła wsypywać kawę do kubka. Nie wiedziała czemu, lubiła dźwięk ziarenek opadających na dno. Czekała… Kot wskoczył na blat. Powoli oblizywał swoje zębiska. Kobieta pogłaskała go i nasypała mu karmy. Jej mieszkanie zawsze było ciche. Ciche i ciemne. Czajnik zagwizdał. Zalała kawę, wzięła kubek i weszła do pokoju. Zapaliła światło. Zawsze robiła to samo: Oglądała z zaciekawieniem cały pokój. Było tam wszystko. Cała jej przeszłość.
Zdjęcia ułożone w idealnym porządku. Na pierwszym był jej syn, gdy kończył liceum. Zaraz pod nim było zdjęcie jak wstępował do wojska. Na następnym była jej córeczka. Zawsze się śmiała, gdy Tatuś robił jej zdjęcia. Na obrazku zdmuchiwała świeczki. Były to jej piąte urodziny. Wyglądała przepięknie.
Na ostatnim była Ona ze swoim mężem. Był to dzień ich ślubu. Na zdjęciu wkładał jej obrączkę. W ten obrazek zawsze patrzyła najdłużej.
Usiadła w fotelu i zaczęła pić kawę. Zawsze się zastanawiała: „ Czy to wszystko musiało się tak potoczyć?” Woda skapywała jej z włosów. Na zewnątrz padało. Zawsze, gdy działo się coś złego, padał deszcz. Ciężki deszcz, ciężkie życie…

Czym jest szczęście?
Szczęście jest uczuciem
Jest darem
Wielkie w nas być może
Innych małe spotkać może
Pamiętaj
Szczęścia nie szukaj
Szczęścia nie ma
W Nas tylko smutek
A może we mnie?
Może Ty znalazłaś szczęście
Może mnie oszukujesz
Może wygrywasz, a ja przegrywam
Może
Szczęście istnieje

Sunę przez pola
I drogi
Sunę do Ciebie
Biegnę
Śpieszę się
Dyszę
Moje serce bije
Bije jak oszalałe
Nikt mnie nie goni
A jednak goni mnie czas
Nikt mnie nie dotyka
A jednak czuję wszystko
Biegnę do Ciebie
Chcę Cię ratować
Ratować przed wszystkim
Uratować i zniknąć

Kiedy słucham
Utworu tego
Myślę o Tobie
Myślę inaczej
Chce żebyś za mnie wyszła
Chce Cię oglądać codziennie
Twoją Twarz
Twój brzuszek
Chcę widzieć co dzień
Jak biegasz
Jak robisz śniadanie
Czy rozmawiasz przez Telefon
Chcę abyś była przy mnie
Ja cię obronię
Bo jesteś jedyna
Jedyna taka piękna
Jedna tak cudowna
Jak Anioł
Ty

Widzę Cię
Ale znikasz
Widzę Twe Oczy
Ale je zamykasz
Ależ Ty dziewczyno szybko mkniesz
Przez sny
Przez marzenia
Co Cię widzę to myślę
Czy to Ty
Czy to Ciebie widzę
Czy Ty ta jedyna
Czy sens czekać
Czy sens walczyć
Piękna, wielka, cudowna
Tajemnicza i zaskakująca
Już nie wiem
Czy to dziewczyna, czy kobieta
Koniec żartów
Koniec gier
Jesteś jedyna

Patrzę w Twoje oczy
Ty patrzysz w moje
Czy na żywo, czy na zdjęciach
Zawsze uśmiech jest na Twojej twarzy
Zawsze biegasz szczęśliwa
Zawsze się cieszysz
Dlaczego więc jednego dnia
Wszystko się zmienia
Jesteś smutna
Chcesz zniknąć
Zostawić mnie
Zostawić wszystkich
Pomogę Ci
Zawsze Ci pomogę
I znowu uśmiech
I znowu radość
I znowu Ty

Co za dzień
Najgorszy
Zdecydowanie najgorszy
Ciężko
Ciężko mi strasznie
Szukam wszędzie pomocy
Zewsząd dostaję odrzucenie
Na mnie krzyk
Na mnie złość
JA niczemu winny
Ale na mnie
Najlepiej bo ja jeden
Smutny i bezradny
Uderzcie mnie
A ja uderzę z powrotem
Nie wygracie
Krzyczcie, bijcie, obrażajcie
Nie wygracie

Jest piękna. Jest piękna jak dzień cudny
Bo noc według nas jest brzydka
Mimo, że niebo rozświetlone gwiazdami
Cała ta ciemność odbija się w jej pięknie
Tego Anioła
Anioła, który przyszedł znikąd
I znikąd różdżką mnie zaczarował
Ruch skrzydeł jak powiew jej włosów
Na mnie upada, jak deszcz który nocą
Zlewa się ze skupiska niebieskiego
A ja czekam
Aż ten Anioł coś powie

Tytuł wynika, z tego iż był to mój ostatni wiersz, przed utratą weny. Mam ten stan od miesiąca. Jeśli ktoś wie jak mi pomóc, niech pisze. Proszę...

Chłopiec. Co rano, i co wieczór wchodzi na górkę. Ciągnie za sobą miecz. Długi i ciężki. Jego dziadek dostał go od swojego ojca. Potem jego ojciec dostał go od swojego ojca. I niedawno jemu został on przekazany. Każdy z mężczyzn w tej rodzinie osiągnął mistrzostwo w władaniu ostrzem.
Jemu jednak ta nauka nie szła. Co chwilę gdzieś się ciachnął, miecz upuścił lub wbił do ziemi. Jego rodzice umarli, a on sam żył jak podróżnik. Z miejsca do miejsca. W tym jednak miejscu przebywał już od tygodni. Codziennie wbiegając na górkę i ćwicząc godzinami. Szóstego dnia, Szóstego tygodnia jego pobytu tutaj, zaczęła mu się przyglądać dziewczyna. Cudowna. Piękna. Z każdym ruchem jej włosy falowały niczym podwiane wiatrem. Rysowała go. Obserwowała go [...]

Szedłem sobie tradycyjnie przez las. Ciemność spowiła już wszystkie rośliny. Starałem się poruszać jak najciszej. Niezmącona cisza. Założyłem strzałę na cięciwę. Zauważyłem ją. Piękna cicho skubała trawę. Ucałowałem krzyżyk, jak zawsze na szczęście.

Naciągnąłem cięciwę. Strzała była tuż obok mojego ucha. Wycelowałem i puściłem. Cichy szmer odbił się od skał. Piękna upadła. Ledwo próbowała jeszcze coś zrobić. Nie mogła już uciec. Podszedłem i przyklęknąłem. Wyciągnąłem nóż. Popatrzyłem na nią po raz ostatni.

- Przepraszam.

Rozciąłem jej szyję. Młodzieńcza krew polała się na trawę. Skapywała także z mego ostrza. Związałem jej nogi i zarzuciłem ją na plecy. Po drodze zastanawiałem się, ile istnień zostało przez mnie zniszczonych. Ile jeszcze zostanie? Szedłem przed siebie, myśląc nad swoim życiem. Czułem spływającą po plecach [...]