Twórczość, marekg

noc jest czasem przypadkowa
nagi księżyc
w pełni rozkoszy

upiorne kołysanki
błądzą po pustych ulicach
czytam kolejne godziny
owinięty w kocie sny

bezsenność mruczy
okropnie

zagubieni są w lesie
odnajdują swój cień
wśród samotnych drzew

w warstwach wiatru
oglądają zachody słońca
wszystko po nic na nic

w echu zapomnianych słów
zmieniają się pory
i zmarszczki każdego roku

usiąść
posiedzieć
wyrównać oddech

otworzyć książkę
na przypadkowej stronie
odnaleźć siebie

dzień i tak minie
mniejsza z nim

tylko ten autobus
jest dziś punktualny

a może morze
jesteśmy sami
bez uniesień bez fal namiętności
noc otula nas rybim ogonem
łuszczą się sny rozmaite

zimno drapie się za głowę
panele podłogowe imitują
mokry piach i senną plażę
na odludziu

chore zatoki dokuczają nieobecnym
dryfujące myśli wyrzuciło na brzeg
zrywamy się zachłannie
każdy w swoją muszlę

są sny płytkie
są sny głębokie
w których tonę na brzegu dnia

śnię gdy nie mogę zasnąć
żadnej metafizyki pod poduszką

niebo wplątało się
w skrzydła wędrownych ptaków

zapachniało deszczem
zrywasz kwiecień
las zapładnia las

na krótko
zapachniało miłością
jak zwykle o tej porze
słońce przetoczyło się między nami
jesteśmy jednoroczni

budzę się po intymnej stronie nocy
nagie gwiazdy pukają do okien
czasem ubieram się
za miasto

twój tatuaż pachnie kobietą
wilki wyją na skórze

wszystko ułożone jak w katalogu
który otwieramy na ostatniej stronie

wiem zaczynasz się od słowa dobranoc
naoczni świadkowie twierdzą
że twoje kruche ciało
uśmiecha się czasem w lustrze

jest w zestawie kilku wierszy
które znikną bezpowrotnie

we śnie nieprzespanej nocy
wiersze siedzą na przystanku
jak zwykle spóźnione
kulawe

ostatni tramwaj w kolorze gwiazd
przedziera się przez stare miasto
ulice plączą się między słowami
wykropkowane brukiem

otwieram się na ostatniej stronie
w oknach botoks
czekam na ciebie
i mój elektrokardiogram

siedzimy w cudzym miejscu
w pomruku poranka łaszą się niczyje dachowce
trzy lustra
jedno słońce
w cyfrowej wersji damsko- męskie

cień ociera się o wycieraczkę
szósta za chwilę będzie
czytasz wierszem poradnik dla zagubionych

pod skulonym słońcem
bursztynowe konie stąpają za horyzont
tylko im ufa wiatr
bojąc się szczerości kobiet

marzycielom wystarczy kawałek nieba
i kamienne schody donikąd
rzadko otwarte okno
z niedopałkiem codzienności

w spadających obłokach
nasze usta z koniczynką
beztroski podmuch dnia
i ta cisza niemego szybowca

słowa ocierają się o stukot
zgubionej podkowy

dzień
rozkwita z zachwytu
moknie znieczulony

czytam strona po stronie
godzina po godzinie
wbijam się między gwoździe
ostrych słów

na końcu zdania
dzwoni telefon
nawet nie wiesz
jak często
nie potrafię go odebrać