Autorka powieści "Najważniejsze to przeżyć" dokonała sprytnego zabiegu - postawiła w tytule tezę, ale tak naprawdę z ukrytym znakiem zapytania. I nas, czytelników, zostawia z próbą odpowiedzenia sobie na to pytanie.
Moim zdaniem, główną bohaterką powieści nie jest Mirka, lecz cała rodzina. Rodzina, która zmaga się z problemami dla nas, w dzisiejszych czasach, niewyobrażalnymi. Niektóre dotyczą spraw namacalnych, jak mieszkanie czy jedzenie. Te dają się jakoś "ogarnąć". Choć, czy jesteście w stanie wyobrazić sobie sen, gotowanie, wspólną egzystencję w mieszkaniu bez jednej ściany? W dodatku zatłoczonym, bo ktoś dał sobie prawo wprowadzenia się do Was? Gorsze chyba są jednak te problemy, których nie widać - okropne wspomnienia wojenne, ulatniająca się miłość, samotność pośród innych, konieczność zbyt szybkiego dorośnięcia, poczucie winy, że "się żyje, choć umarło tylu, tylu, tylu..." (znacie Stachurę w wykonaniu SDM? Doskonale tu pasuje). Wstrząsająco pokazane jest poszukiwanie ciał bliskich pośród gruzów - jak sądzicie, lepiej znaleźć czy nie znaleźć? I jak w tym wszystkim powrócić do normalności. Czy to w ogóle możliwe? Czy można jeszcze malować się dla chłopaka, uszyć ładną bluzkę, zjeść pyszne naleśniki, uczyć się?
Ałbena Grabowska pisze mocne książki - niektóre tak mocne, że przez jakiś czas nie da się po nich przeczytać niczego innego. Niektórych z nich nie poleciłabym bliskim, ponieważ chciałabym ich ochronić. Tę jednak polecam każdemu - lektura obowiązkowa!

Cóż... książka, w której nic się nie dzieje. Zwykłe życie. A jednak paradoksalnie - nie mogłam się od niej oderwać. Jest to jedna z najlepszych powieści, które przeczytałam w życiu, taka, którą warto mieć na półce. Autor potrafił bez patosu pokazać cenne życiowe wartości, takie jak miłość, obecność drugiego człowieka, lojalność. Ove, załamany smutkiem, samotnością, własną nieprzydatnością, jakby otoczył się twardą skorupą. Na skutek różnych dziwnych spotkań, zbiegów okoliczności (czy wierzycie w przypadki?) ta skorupa zaczyna się kruszyć. Ale... ciiii! Więcej nie napiszę. Nie chcę odbierać Wam przyjemności towarzyszenia Ovemu w tym procesie. Jedyne, co mogę napisać, to, że chciałabym mieć takiego przyjaciela lub takiego dziadka, jak Ove.

Czy lubicie płakać podczas czytania książek? Pochłaniając jednym tchem powieść "Na domowym froncie" pobiłam swój książkowy "rekord łez". Może dlatego, że też jestem mamą dwóch córek, w tym jednej nastoletniej i wyobrażałam sobie, co by było, gdybym ja była na miejscu Jolene... Ale nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Autorka świetnie odrobiła lekcję, jeśli chodzi o wysyłanie żołnierzy na misje oraz brak wystarczającej pomocy terapeutycznej po powrocie z nich, sprawy te pokazane są bardzo realistycznie. Ciekawie przedstawiony też jest proces sądowy byłego żołnierza, ale tu nie ma się co dziwić, gdyż Hannah jest z wykształcenia prawniczką. Najbardziej poruszyły mnie jednak sprawy rodzinne, walka o małżeństwo, scalenie rodziny, a także trudne próby odzyskania chęci do życia. Ktoś gdzieś napisał, że dialogi są tu cukierkowe, typowo amerykańskie. Nie zauważyłam tego, wręcz przeciwnie, czekałam w napięciu, kiedy w końcu nastąpi happy end, rozwiązanie różnych trudnych sytuacji, a tu problemy z każdą stroną piętrzyły się coraz bardziej.
Warto przeczytać tę książkę, żeby uświadomić sobie, z czym zmagają się żołnierze w naszym otoczeniu - powszechnie dominuje przekonanie, że na misjach można dobrze zarobić, natomiast nie uświadamiamy sobie kosztów, które ponoszą wyjeżdżający na wojnę. I że wojna, nawet ta dziejąca się jak najdalej od nas, to zawsze coś strasznego.

Wstaję rano,
zbieram z podłogi
rozrzucone kawałki siebie.
Patrzę w lustro
i - jak każdego dnia -
dziwię się, że to ja.
Przecież w środku jest wciąż
ta dziewczyna
z głową w chmurach.
Chyba jej już nie słyszę...
Wkładam maskę
damradęwszystkook
I idę walczyć
z kolejnym dniem.