Twórczość, m57

dawno już zauważył w sobie zmianę. Jej krucha osóbka mocnym wstrząsem zbiła szklana kopułę egoizmu i zarozumiałości, która rozpadła się na milion kruchych i małych kryształków. Nie sposób było je pozbierać..Jej osoba i charakter nie pozwoliła mu się zniżyć, by zebrać część jego osobowości. Nic już nie będzie tak samo. Nie będzie pustych dni, będę tylko radosne, skrzętnie wypełnione jej śmiechem, który uskrzydla, dodaje sił do działania, do życia, do bycia dobrym. Dotyk jej dłoni działał kojąco.A kiedy szeptała magiczne słowo "kocham", świat stawał się bajką. Wszystko można było ujrzeć w kolorach tęczy. Chciało się tak trwać i trwać, twardym, nie wzruszonym jak skała, a jednak wrażliwym na każdą krople wody, na każdy znak ze świata zewnętrznego. Przy niej woda mu nie groziła, ona była jak tarcza. Swoją osobowością łagodziła wszystkie przeciwności. Była światełkiem w tunelu, wodą dla zwiędniętego kwiatu, ogniem dla zapalniczki. Lgnął do niej jak ćma do światła. Gdyby jej zabrakło straciłby wszystko. Coś na kształt stary ręki, oka. Wtedy wszystko by runęło. Coś misternie ułożonego niczym domek z kart. Całą duszą pragnął jej a ona nie pozostawała mu dłużna...

Czuję się taka mała w Twoich męskich ramionach. Ale lubię Twój zapach wiesz? Jest taki...taki ciepły, obiecujący szczęście. A i jeszcze Ci powiem, że jakbym mogła to nigdy bym Cię nie puściła. Bo doceniam Twoją rolę w moim życiu. Oparcie jakie w Tobie znalazłam pomogło zrozumieć czym jest miłość. Dzięki czemu znów mogłam cieszyć się życiem.

Kiedy wracała ze spotkania z Nią, uświadomiła sobie, jak bardzo brakuje Jej przyjaciółki.

Pomyślałam, że bardzo chciałabym, aby mnie też Jej brakowało...i żeby za mną tak po prostu zatęskniła.

Siedziała w ciemności a tarasie. Wiedziała, że jej.. ich ruch odbije się na wszystkich. Jednak co można poradzić, jeżeli przychodzi taka chwila, że nad rozsądkiem górują emocje. W głowie przebijał się jej jeden z cytatów, który jakiś czas temu znalazła w sieci : ‘Miłość kpi sobie z rozsądku i w tym jej urok i piękno..’ Jednak ta miłość.. nie była taka.. prosta ? Tak właśnie to słowo opisywało ich zawiłe relacje. Pamięta dobrze jego słowa:

– Lena.. wiem, że nie jest tak jak powinno, a dobrze wiesz, że chciałbym inaczej.. chciałbym, żeby było lepiej, żeby było prościej .

Pamięta też, że nic mu na to nie odpowiedziała, bo co niby by miała powiedziec? Że ona tez ? Wydawało jej się [...]

Powoli zatracała się w nim, dawała mu to, co było w niej najlepsze, dawała mu siebie, dawała mu swój śmiech, swoje łzy, swoją złość, swój spokój, swoje marzenia, swoją nadzieję . Jednak im wiecej ona dawała mu siebie tym mniej on chciał brać..