Prolog.
Siedziała w ciemności a tarasie. Wiedziała, że jej.. ich ruch odbije się na wszystkich. Jednak co można poradzić, jeżeli przychodzi taka chwila, że nad rozsądkiem górują emocje. W głowie przebijał się jej jeden z cytatów, który jakiś czas temu znalazła w sieci : ‘Miłość kpi sobie z rozsądku i w tym jej urok i piękno..’ Jednak ta miłość.. nie była taka.. prosta ? Tak właśnie to słowo opisywało ich zawiłe relacje. Pamięta dobrze jego słowa:
– Lena.. wiem, że nie jest tak jak powinno, a dobrze wiesz, że chciałbym inaczej.. chciałbym, żeby było lepiej, żeby było prościej .
Pamięta też, że nic mu na to nie odpowiedziała, bo co niby by miała powiedziec? Że ona tez ? Wydawało jej się to zbyt błache, te dwa słowa nie były odpowiednie. Teraz, gdy tak siedziała, wiedziała już , że jej decyzja jest dobra. Wiedziała też, że mimo wszystko nie będzie żalowała. Musiało się to kiedyś skonczyć. Wiedziała o tym w chwili kiedy zdecydowała się by cokolwiek miedzy nimi się wydarzyło. Westchnęła cichutko, weszła do domu, zabrała walizki i spakowawszy je do bagażnika wsiadła do samochodu i pojechała.. Po jej policzku potoczyła się jedna, samotna łza, nie otarła jej, gdyż miała wrażenie, że wraz z tą łzą uciekają wszelkie wątpliwości.. Myślała o nim, nie chciała by cierpiał. Zostawiła mu list w którym wszystko wyjaśniła, na końcu poprosiła go, by nie miał jej tego za złe, by zawsze ją pamiętał, bo ona będzie. Kiedyś stanie przed lustrem, i wspomni najpiękniejszy okres w jej życiu, będzie mu wdzięczna, że podarowal jej coś, co było piękne a zarazem tak naturalne. Podarował jej siebie, a ona nie pozostała mu dłużna. Jednak nadszedł czas, by zakończyć tą bajkę. Bo w końcu jak długo można było być tą drugą, tą o której nikomu nie powiedział? Pewnie przyjdzie taki dzień, kiedy będzie mogła ruszyć na przód, zostawiała go, ale wiedziała, że on wróci do tego, co miał jeszcze przed rokiem.. tak miało być.. tak musiało być..
Autor
