Twórczość, Lonely Soul

Czy znacie to uczucie gdy przepełnia was osamotnienie ? Przeszywający, ból psychiczny gdy czujecie się tak bardzo samotni ? Tak bardzo bezradni wobec bólu rozdzierającego waszą duszę, powodującego łzy ? Nie tylko te fizyczne ale również psychiczne ? Jeśli nie, jesteście naprawdę szczęśliwi. A jeśli tak... Zapewne tak jak ja, nie umiecie sobie z tym poradzić, próbujecie znaleźć jakieś rozwiązanie. Ale zacznijmy od początku :

Nazywam się Catherinne Mindgonan, mam szesnaście lat. Urodziłam się w niewielkim mieście w rozbitej rodzinie. Ojca nigdy nie poznałam, matka pracowała na kilka etatów, wiecznie zajęta i zmęczona. A ja ? Nie będę roztrwaniać się nad wyglądem,nie należę do zbyt urodziwych dziewcząt i tyle. Wąskie grono znajomych, spotykanych raz na jakiś czas koniec. Po za [...]

Sporo czasu minęło od naszego ostatniego spotkania.
Tak, też mi tego brakowało, ale przejdźmy do rzeczy...
Powoli zdejmij to ze mnie.. Teraz już nic nas nie krępuje.
Weź mnie ! Weź mnie tak jak za dawnych czasów !
O tak... A teraz powoli, pozwól nam się nacieszyć.
Na pewno nikogo nie ma ? To dobrze...
A teraz powoli, najpierw przystaw mnie do siebie.
Trzęsiesz się ? Nie ma się czego bać, pamiętasz to...
Na początku popieść lekko skórę.
Teraz zaczynamy zabawę...
Powoli, znów twe ruchy są niepewne. Śmiało działaj !
O tak, a teraz przyspiesz. Jeszcze... Coraz lepiej.
Wracają wspomnienia ? Dobre dociśnij mnie najmocniej jak potrafisz. O tak, idealnie !
Czujesz to ? Ciepły płyn spływający po twoich palcach...
Nasz krwawy taniec trwa.
Już odchodzisz? Dobrze, tak więc żegnaj, będzie mi ciebie brakować.
Raz, dwa,
trzy, cztery, pięć,
sześć... sześć... sześć...

Znaleźli jej ciało nad ranem.
Leżała w łazience w kałuży krwi z żyletką wbitą w nadgarstek.
Przed śmiercią zdążyła tylko nabazgrać własną krwią na kafelku "nadal kocham"...

Czasami są takie dni gdy jest nam bardzo smutno bez powodu...
Warto wtedy mieć obok czyjeś ramiona.

Kolejny wieczór,
A ja,
Siedzę w oknie zapatrzona w gwieździste niebo.
O czym myślę ?
O trawie, o niebie, o Tobie, o chlebie,
O zieleni drzew, o cieple, uśmiechu i maślance...
W myślach odtwarzam zapach ogniska,
Którym zawsze pachnie Twój śpiwór,
Przypominam sobie smak konserwy,
Wspominam te chwile gdy każdy dzień przynosi coś nowego.
Długie męczące wędrówki,
odpoczynki w różnych dziwnych miejscach...
Patrzę za okno i widzę jak biały puch otula zmarznięta ziemię...
Nie znoszę bezradności zimy !
Nie spokoju lecz wędrówki mi trzeba !
Chcę znów ruszyć szlakiem kierując się sercem i starą mapą.
Chcę znów spędzać każdy wieczór na słuchaniu fantazyjnych historyjek,
Przy akompaniamencie trzasków ognia oraz skwierczenia konserwy.
Już niedługo znów będziemy szczęśliwi idąc z plecakiem,
Pożółkłą mapą i busolą w dłoniach...
Tak bardzo chcę znów ruszyć,
Spać pod niebem i budzić się ze świergotem ptaków,
Widzieć blask ognia w Twych oczach.
Jeszcze trochę -powtarzam sobie - jeszcze trochę musimy wytrzymać.
Tak bardzo za tym tęsknię.

Co wieczór chciałabym widzieć ten sam obraz przed moimi oczami...
Nakryty stół, jakiś posiłek, Twoja zmęczona ale uśmiechnięta twarz...
Chciałabym czuć Twój oddech, słyszeć bicie serca gdy obejmujesz mnie swymi ramionami,
Jedynym miejscem w którym czuję się bezgranicznie bezpieczna.
Chciałabym móc spokojnie zasnąć, bez strachu że znikniesz.
Że Cię stracę...
Dlaczego jednak jesteś taki nieosiągalny ?
Nie widzę Twej twarzy, nie czuję ramion, nie słyszę głosu...

Chyba Cię straciłam, mimo iż jest to mym najgorszym koszmarem.
To takie przykre...

Noc...
Spowija mrokiem wszystkie zła i cudy świata
Noc...
Otula nas ciemnością niczym matka otulająca kocem dziecko w mroźny wieczór
Noc...
Powierniczka naszych najskrytszych marzeń, namiętności oraz lęków
Noc...
Daje nam ukojenie ale i przekażą nas
Noc...
Wtedy wszystko jest magiczne i tajemnicze
Noc...
Wtedy szept może być głośniejszy od krzyku
Noc...
Piękna i upiorna zarazem
Noc...
Uwielbiam siedzieć otulona jej zbawiennym wpływem.

A nocą,
Siedzę w oknie wpatrzona w gwiazdy i wsłuchana w Twój miarowy oddech...
Nagle wstajesz, Ty mój książę z bajki bierzesz mnie na ręce,
Kładziesz na łóżku i usypiasz swoim szeptem.
Tak magiczny w tej chwili, tak pasującym do tej nocy...
Nie muszę Ci nic mówić - Ty już wiesz. Ty wszystko teraz wiesz.
Zasypiam...
Głaszcząc twe włosy spowite blaskiem księżyca
Zasypiam...
Słuchając twego szeptu.

Boję się chodzić w ciemności.
Przeraża mnie zło i cierpienie,
Ludzie są źli, ludzie...
Specjalnie podkładają mi pod nogi kamienie.
On... On jest moim światłem, moim mały promykiem nadziei.
On - przyjaciel... tak bliski a jednak tak daleki...
Przyjacielu ! Mój niegasnący płomyku !
Proszę nie opuszczaj mnie,
Nie umiem chodzić w ciemności..
Pytasz, co możesz zrobić ?
Po prostu bądź, sama nie mam tyle siły by iść.
Wiem, że nie zasługuję na twą przyjaźń, lecz odpłacę Ci się...
Czym ? Tym samym, zawsze możesz na mnie liczyć, tylko proszę bądź.
Bez Ciebie znów upadam w ciemnościach...

Od Autorki : Niby wiersz z dedykacją dla tych bez których nie byłoby mnie... Dziękuję.

Jego oczy - szare i piękne jak niebo po burzy,
A w jej oczach zaklęto siłę oceanu.
W jego włosach kryją się kruki,
Zaś jej mienią się blaskiem słońca.
On - przystojny, i dostojny może mieć każdą,
Ona - cicha, nieśmiała i skryta każdego mieć nie może.
Noc i Dzień.
Namiętność i Rozwaga.
Szaleństwo i Spokój...
Czy z tego coś będzie ?
Czy to tylko kolejna, nieudana bajka ?
Los już wie, czas pokaże... A przypadek spróbuje coś zmienić.
Może pomoże, może będzie przeciw - Któż zdoła go przewidzieć ?
Nikt, w końcu to on sprawił że ten mężczyzna stanął na jej drodze...