Kolejny wieczór,
A ja,
Siedzę w oknie zapatrzona w gwieździste niebo.
O czym myślę ?
O trawie, o niebie, o Tobie, o chlebie,
O zieleni drzew, o cieple, uśmiechu i maślance...
W myślach odtwarzam zapach ogniska,
Którym zawsze pachnie Twój śpiwór,
Przypominam sobie smak konserwy,
Wspominam te chwile gdy każdy dzień przynosi coś nowego.
Długie męczące wędrówki,
odpoczynki w różnych dziwnych miejscach...
Patrzę za okno i widzę jak biały puch otula zmarznięta ziemię...
Nie znoszę bezradności zimy !
Nie spokoju lecz wędrówki mi trzeba !
Chcę znów ruszyć szlakiem kierując się sercem i starą mapą.
Chcę znów spędzać każdy wieczór na słuchaniu fantazyjnych historyjek,
Przy akompaniamencie trzasków ognia oraz skwierczenia konserwy.
Już niedługo znów będziemy szczęśliwi idąc z plecakiem,
Pożółkłą mapą i busolą w dłoniach...
Tak bardzo chcę znów ruszyć,
Spać pod niebem i budzić się ze świergotem ptaków,
Widzieć blask ognia w Twych oczach.
Jeszcze trochę -powtarzam sobie - jeszcze trochę musimy wytrzymać.
Tak bardzo za tym tęsknię.