Twórczość, littlemess

potargaj mnie jeszcze
bezduszny nocny wietrze

zakręć i zahucz
porwij i świśnij
pogłaszcz i otul
jeszcze, jeszcze, jeszcze...

aż księżyc zgorszony przymknie powieki

pieść mnie i kochaj,
nie odchodź,
nie opuszczaj jeszcze
mój ukochany - zimny wietrze

wieją me włosy rozrzucone po firmamencie
deszczowe przedwiośnia preludium
świt zapowiada klucz gęsi na niebie

no, pogłaszcz mnie jeszcze
mam tylko ciebie
mój bezduszny
przeszywający
wietrze

ciężka codzienność
a ja -
zbyt słaba by codziennie ją nosić

strach
ubrany w odświętne słowa
na czystej kartce

czarny las
nawet łza się w oku nie kręci
głuchy krzyk ptaka
trzepot piór

umarła nadzieja

a jesienią, kiedy zrobi się mgliście i dżdżyście, zamiast twych ramion niech otulą mnie liście.

kotarę nieba rozerwała błyskawica
grzmot Peruna przepełnił ciszę
dusznego południa

sączy się we mnie
krew brunatna
jakoby struga
deszczu

na stół opadły codzienności okruchy
jaskółka - zwiastunka burzy
kołuje za oknem

ściągnął mi gardło
niemy krzyk
samotności

księżyc zawstydzony ukrył się za swoją poświatą
niebo błyszczy konstelacjami gwiazd
a w nozdrzach
- słodki aromat czerwcowego jaśminu

pachniesz świeżą trawą i mokrą ziemią
najpiękniejsza melodia świata
- twój oddech

opuszki palców na skórze
drżącej od rosy i chłodnego wiatru
kręta ścieżka westchnień

wskazujesz mi rozkosz

Przez zakurzoną kotarę wkradł się do wnętrza nieśmiały promyk słońca. Pochylałam się właśnie nad popękaną, skórzaną walizką, w której właściciel sklepu z antykami ułożył niechciane przez nikogo książki.
Jedna była szczególna: przepasana na grzbiecie płótnem, z naklejonymi na okładce zasuszonymi, polnymi kwiatami...

Wzięłam ją do rąk i zajrzałam do środka. Z czarno-białych fotografii uśmiechała się do mnie młoda dziewczyna z burzą hebanowych włosów na głowie. Na okładce widniał wykaligrafowany starannie podpis: Werner Lauer, 1941.

Nie mogłam zostawić jej w tej starej walizce! Choć wydawało mi się to irracjonalne, zapragnęłam odnaleźć Werner i zwrócić jej to, co przed laty tworzyła...

WIOSNA 1941

Dostała go od Andreasa. Piękny album, na ich wspólne wspomnienia. Siedzieli na łące, pierwsze promienie wiosennego słońca przytulały ramiona, [...]

szukam twojego oddechu wśród szeptu wiatru
noc majowa zawisła nad głowami
wiosna na połaciach koniczyny i stokrotek
bosymi stopami w ślad wprost za tobą
wgłąb północy oświetlonej księżycem
zimne pocałunki rosy na rozgrzanej skórze
podnoszę powieki ze wspomnień
jestem

Miała 11 lat i wpiętą we włosy różową różyczkę. Siedząc rano w ogrodzie przed domem, mama uśmiechnęła się i wplotła jej pachnący kwiat we włosy. Dochodziła 16:00, wtorek, 1 sierpnia 1944 roku. Dowódca spojrzał na nią z góry, zadumał się na chwilę i orzekł: ''Twój tajny pseudonim to Różyczka, do Twoich obowiązków należało będzie opatrywanie rannych i pomoc w szpitalnych salach''. Stanęła na baczność i przytaknęła skinieniem głowy.

Godzina W. Cisza. Zaczyna się - myślała podekscytowana. Przecież wiedziała od starszych kolegów, że pogonią Niemców w dwa, góra trzy, dni. Miała na sobie kolorową sukienkę, przepaskę z czerwonym krzyżem na ramieniu. W torebce bandaże i opatrunki. Nawet nie zabrała ze sobą bielizny na zmianę. Mieszkała zaledwie kilka ulic stąd. Zawsze mogła [...]

zimne krople rosy
wśród porannych mgieł wplatasz drżącą dłonią w moje
włosy

splecione ze zbóż kłosy
spokojne rzeki prądy w bezkresną dal
poniosły

ogień dogasa na skraju nocy
z czerwcowego lasu ptaków miłosne niosą się echem
odgłosy

przede mną błyszczą jak księżyc twoje oczy
a wokół brzmi już tylko szmer zielonych stóp
bosych

_
ps. zazwyczaj piszę wiersze białe... ale tym razem - mini szaleństwo na cześć "święta"!

bruk parzy stopy echem twoich wyblakłych kroków
ścieżka kręta
kocie łby
zegar wybija południe
potłuczona płyta chodnika

czy jeszcze tu jesteś?
- szepczę
zaplątana we współrzędnych mapy
- cisza
piekące słońcem południe
gwar przechodniów
samotność wśród kurzu ludzkich słów

odlatują
trzepocąc rozpostartymi skrzydłami snów
kolorowe ptaki
zamknięte w nieskończony
klucz

zamknąć
zostawić co boli w gęstej mgle poranka
zniknąć za rogiem w odświętnej ciszy niedzieli
rozerwać klucz
już nigdy nie wracać