Twórczość, _lisek

Dla całej mojej wrażliwości pozostawiam poprzednią zimę .
Otulała mnie mrozem , który czułam w każdej części mojej duszy.
Zagnieździł się on mocno i trwał, aż do wiosny.
Zasłonił mi słońce,
Nie słyszałam śpiewu ptaków,
Nie dostrzegłam kwitnących wiśni,
A więc ona po cichu zabrała mi
Bratnią duszę,
Mój spokój .
Lato goiło moje rany.
Uspokoiło skołatane myśli,
Natura otuliła je niewyobrażalnym pięknem
Motylami, kwiatami , górami, rzekami,
Był to taniec w rytm melodii życia,
Który powoli zamieniał się w opadające liście.
Na jesień ,
Nic ponownie we mnie nie umarło .
I znów nadeszła zima.
Nie czuję już mrozu i bólu.
Buduje się na nowo .
Pogłebiam moją mądrość.
Odnajduję to co najważniejsze,
Bliskość,
Czułość,
Czas,
Spokój,
Dobro,
Doceniam moją wrażliwość serca,
Ale nie już nie każdy jej doświadcza.
Wpatruje się w gwiazdy .
Spadające urywki wspomnień.
Każda sekunda buduje mnie na nowo.
Będę żyć mocniej,
Tylko w moim tempie wzrastania.

*
Za murami Kościoła
Szukam Boga
Moją modlitwą
Szum wiatru
Taniec duszy
Po najpiękniejszych
Kolorach tęczy

*

Wyobraź sobie, że nie potrafisz chodzić
bliscy uczą cię kroków
idziesz powoli a ich oczy dumne.

Ale potem biegniesz przed siebie
nikt już nie patrzy
potykasz się o błędy
przewracasz o melancholię
strachu,
cierpienia.

Na kolanach się czołgając
marzysz , aby znów chodzić boso
przez obłoki beztroski.

Aby twój upadek był
jak w ten dzień letni
kiedy leżysz bez westchnienia
a przez promienie uśmiechu
babcia podnosi ci serce.

Pamiętaj znów się podniesiesz
ale uważaj , przez czyje ręce.

Zapamiętaj te ciszę otuloną łzami.

Zapamiętaj tą podróż wspólnych oddechów.

Wschód słońca , który przynosił nowe nadzieje.

Zapamiętaj ciepły wiatr , który tańczył w rytm serca.

Zapamiętaj tą noc , gdy koiłam Twój strach blaskiem księżyca,

I kiedy to gwiazdy rozświetlały ból Twej duszy.

Zrobiłam więc bukiet z polnych kwiatów. One swym pięknem utkały nić wiary.

Ruszyła więc ona w ten świat pusty.

Wypełniając nicość.

Rozpal w niej radość, gdy nadejdzie zima.

Zrób tak jak Cię prosiłam .

*

Zbierając okruszki z gwiazd,
Upuściłam kwiat,
Wtopił się on w świat,
Zabierając strach,
Został mi więc żal,
Najpiękniejszy bal .

Być dla kogoś niebem,
O poranku chlebem,
Słońcem w jego duszy,
Które ból zagłuszy,
Księżycem w jego oczach,
W najpiękniejszych nocach,
Latem i natchnienie.
U K O J E N I E M

Góry tuliły ciszę mych słów.
Nosiłam ten swój ból, wśród pól .
Tańczyłam w rytm połamanego lnu, który miłość tkał do snu .
Aż
Zabrakło
Tchu .

Kiedy moje serce przestanie tańczyć do melodii życia,
A oczy zatracą blask duszy.
Zapamiętaj mnie jako ten sen cichy, otulony w pieśń deszczu,
Szukaj we mgle nieskończoności,
Kołysz się w euforii wiatru, który pobudza polanę do życia.
Na tej łące ujrzysz rosę migoczącą, w której skryła się cząstka istnienia,
A wtedy śpiew ptaków będzie moją modlitwą.