Twórczość, ladybird

Wspomnień nie idzie wykasować, usunąć naciskając delete, nawet tych najbardziej bolesnych. Więc trzeba je zaakceptować, nauczyć się z nimi żyć i czerpać z nich siłę. Może brzmi prosto ale ten proces jest szalenie trudny.

Zaklęty czas bawi się niewinnie
dziećmi noszącymi znamię nieszczęść
przewijających się nieustannie
od świtu do świtu,
kaleczących wolne dni.
Czasie,
przerwij smutną grę
pozbawioną zasad,
cierpią ludzie,
zyskujesz przewagę,
opuść kolejkę,
nie wprawiaj kostek w ruch,
daj szansę na realizację
i zadośćuczynienie.
Zatrzymaj wskazówki na 12
i opuść świat na kilka chwil.
Potem wróć i baw się dalej,
bez skrupułów, kosztem ludzi
nie widzących odcisku Twoich
palcy na własnych twarzach.

Zmrok zaczął wartę
nad pogrążonym w melancholii światem,
podmuchem wznieca ostatnie krzyki wolności,
zapach czarnej chmury usypia nawet
najwytrwalszego kibica nocy.
Ciemność uśpiła dziecko- świat,
teraz sprawdza gotowość zmiennika,
który przed chwilą wrócił od fryzjera.
-Do roboty-szepcze cichutko księżyc
przejęty swoją rolą,
sprawdza, która kwadra jest mu pisana na dzisiejszą noc,
nie chce zrobić niespodzianki
ludziom sterczącym przy lunetach,
nie lubi ich - wieczny egoista.
Wypełnia gorliwie obowiązki
należące do jasnej ozdoby nocy,
czeka na słońce, które nie nosi zegarka.
Z opóźnieniem na niebie pojawia się
kula żaru, nieobliczalna liczba promieni
rozświetla każdy zakątek,
stara się zatrzeć ślady znienawidzonego
przez siebie mroku.

Zgubiła wiarę w marzenia
w lesie przykrej rzeczywistości.

Spotkała ludzi stojących
jak drzewa samotnie.
Była wierzba płacząca-
matka o włosach zakrywających
twarz dziecka spowitego chorobą.
Dąb stał nieopodal-
ojciec z nazwy,
tyran z osobowości,
bezszczelny typ o zepsutych moralach.
Klon jeden i drugi-
przyjaciele wierzby,
a wrogowie dębu,
świadkowie prawdy
niepodważalnej i trudnej.
W około topole wysokie i smukłe-
egoiści do bólu walczący
o swoje ważne sprawy.

A ona zgubiła wiarę w marzenia.
Zdecydowała, że nie chce być
parszywym człowiekiem,
dzbankiem smutków.
Na własne życzenie została
porostem w głowach ludu.

Bo lubię patrzeć przez okno
na uśmiechnięte ludzkie dusze
i świat pleciony z kłamstw.

Patriotyzm, miłość,
bezinteresowność...
puste słowa
obecnego świata.

Próżność ludzi
dokonała morderstwa na
cennych niegdyś
dla ludzkości wartości.

Życie przymyka oczy
na sprawy starszych pokoleń,
w biegu na szczyt marzeń
zapominamy o sobie nawzajem.

Na końcu przyświeca cel
okupiony kłamstwem, obłudą,
odbierający nam autentyczność
miłości- lekarstwa wielu dusz.

Jednak nic nie potrafi
powstrzymać nas w tej drodze,
myśli i wątpliwości
chowamy do kieszeni.

Gdy osiągamy idealny stan
przychodzą sentymenty,
pamięć prosi o chwilę uwagi,
a my boimy się obejrzeć w tył.

I żyjemy odpychając to co nas niepokoi
w najdalsze zakamarki naszego serca,
jednak czas jest nieubłagany,
przybliża nas do końca.

Przychodzi moment zadumy,
czas na ostatnią spowiedź
i właśnie wtedy rozumiemy,
że przegraliśmy życie.