Zło potrafi szeptać całkiem słodko. A im więcej się robiło złego, nawet mając dobre intencje, tym bardziej się mu ulegało. I tym słodsze się wydawało.

Zło, które tliło się w niej, ona potrafiła tłumić i rozbudzać, kiedy chciała. Nie rządziło nią. A on tracił panowanie. To był błąd. Złem trzeba było umieć kierować, ale nie należało z nim igrać, bo mogło zwieść na manowce. Tak jak jego.

Nienawidziła bezczynności. Najbardziej się jej chyba bała. Bezczynność oznaczała, że człowiek zostawał sam ze sobą. A to nie zawsze dobrze się kończyło.

Od zawsze wiedział, że duchy i straszydła nie istnieją. To znaczy istnieją, poprawił się.
Czają się w nas samych.