gdzie czerń płonie jasno,
róża – jak łza, co z serca ucieka,
trzyma w dłoniach cień, blask nadziei
– bez lęku
włosy jej czernią się, jak świt co rani,
w oczach tli się tajemnica
z mroku gestem zaprasza,
gdzie cienie błądzą samotnie
ów Anioł odnalazł swą przystań
ukrywając wśród gwiazd swe łzy i żale,
twarzą radosną – w blasku różanym
na skrzydłach nocy pisząc te dzieje,
o Aniele, co walczył i miłość znalazł,
odsuwając się w sercu nocy,
zapadam w światło serca
– jedyny wszechświat, który znam
nie spotkam Cię, jedynie iluzję,
wyobrażenie chwil, kilku spotkań,
spojrzeń, rozmów…
ta lekcja dobiegła końca
nauczyłem się kochać bez fascynacji ciała,
pocałunków, pożądania
porzucając tożsamość,
z poczuciem wolności
poza wszelkim określeniem,
tu i teraz ulegam wiecznemu źródłu miłości
nie szukaj mnie
w jakiejkolwiek przestrzeni,
żadna już nie istnieje…
