Twórczość, Honda

Żyjemy razem, tak jak planowaliśmy, gdy byliśmy nastolatkami. Nie rzucaliśmy słów na wiatr mówiąc, że będziemy ze sobą aż do śmierci. Chcieliśmy się razem zestarzeć, przejść przez życie wyboistą drogą, potykając się o problemy i przeciwieństwa losu ale trzymać się za ręce i wspierać. Bez względu na wszystko. "I nie opuszczę Cię aż do śmierci" - słowa wypowiedziane 50 lat temu zostały zamienione w czyny. Nie wyobrażam sobie, co zrobiłabym, gdyby Ciebie przy mnie nie było. Na pewno nie byłabym tą osobą, którą jestem, bo dzięki Tobie jestem szczęśliwa, spełniona i chce mi się żyć.
Siedzimy obok siebie w bujanych fotelach z kubkiem gorącej czekolady w naszych pomarszczonych już dłoniach i wspominamy czasy, kiedy byliśmy nastolatkami, zakochanymi w sobie po uszy. Wtedy tylko próbowaliśmy miłości, dopiero w późniejszym czasie w pełni jej zasmakowaliśmy. Wspominamy o dorastaniu naszych dzieci, wnuków... Po policzkach spływają łzy... Łzy szczęścia, że przeżyliśmy te życie najlepiej, jak tylko mogliśmy i nie żałujemy niczego.
Potem kładziemy się obok siebie w łóżku, przytulamy się i zasypiamy... po to, by nie obudzić się już nigdy. Umrzeć razem, ze świadomością, że swoje życie przeżyło się godnie przy boku ukochanej osoby.

Wołam Cię... słyszysz mnie i wyciągasz ręce w moją stronę, ale nie możesz mnie dosięgnąć. Jesteś w zasięgu mojego wzroku, widzę Ciebie a Ty widzisz mnie, ale jakaś siła powstrzymuje nasze ciała od biegu. Nie możemy do siebie podejść, nie możemy sprawić, by nasze ciała złączyły się w miłosnym uścisku. Jakaś nieznana siła odbiera mi władzę w nogach. Coś sypnęło mi piaskiem w oczy i już nie mogę dojrzeć zarysu Twojej sylwetki... Znikasz, z każdą kolejną sekundą coraz mniej czuję Twoją obecność... Gdzie jesteś? Wracaj! Nie odchodź, proszę! Zostań ze mną! Nie opuszczaj mnie!
Słyszę tylko Twój głos... ciepły i uspokajający... Do moich uszu docierają Twoje słowa przepełnione miłością. Mówisz, że wszystko będzie dobrze, pocieszasz, że na pewno sobie poradzę, dodajesz otuchy, wlewasz w moje serce litry nadziei...
Wiem, że jesteś gdzieś obok, czuwasz przy mnie, jeśli nie fizycznie, to myślami. Wiem, że nie muszę się niczego bać, bo Ty mi pomożesz, powiesz co dalej.
Czuję delikatne muśnięcie wiatru na policzku... Czyżby to Twój pocałunek? Uśmiecham się do Ciebie, mimo, że już Cię nie widzę, jednak wiem, że jesteś gdzieś niedaleko.
I wiem, że będziesz na mnie czekał...
I jeszcze jedno... Kocham Cię!