Twórczość, Gryska

Niesamowicie zabawne jest to, że tak wiele osób czyta, a tak niewielu z nich przewraca kartki książki...

Najważniejsze chwile w życiu pełne są ciszy. Jeśli nie słyszysz za sobą czyichś kroków, może warto zawrócić?

To niezwykle zabawne, że zaczynam określać swoje uczucia w ten sposób. Jeśli jednak pozostaje to jedynym bezpiecznym pochłaniaczem nadmiaru żalu, przez dłuższy czas z pewnością się to nie zmieni. Od czegóż zacznę na samym początku? Cóż. Docelowo będzie to historyjka przepełniona zbędnymi faktami lub tylko kobiecą spostrzegawczością - w nadmiarze.
Istnieje, co prawda, pewna obawa, która mówi: ktoś połączy fakty, odkryje, że to Ty. To jedyna rzecz, która mnie hamuje. Czy skutecznie... ?
Chciałabym tylko wiedzieć, kiedy jesteś najszczęśliwsza. Na myśl nasuwa mi się tylko jeden obraz - przypuszczalnie niejednokrotnie zmieniany, przerabiany w myślach.
Co czyniło mnie wtedy szczęśliwą? Budzisz się w środku nocy i jest Ci ciepło, ponieważ obok śpi osoba, na której tak bardzo Ci zależy. To coś osobliwego dla ludzi, których charakteryzuje chroniczny chłód. Żeby obraz nie był tak sielankowy, nadmienię historię o chłodzie, ponieważ kołdra/koc/cokolwiek za krótka, ponieważ łóżko za małe, ponieważ Ty śpisz w innej pozycji niż ja. A w słowach "przesuń się trochę/daj mi kołdrę/cokolwiek, bo mi zimno" rozbrzmiewa więcej czułości niż gniewu. Ranki bywają chłodniejsze, więc wtulasz się w niego jeszcze bardziej. I bardziej, i bardziej, i bardziej.
Chyba najbardziej odczuwamy wtedy swoje role - Ty, kobieto i Ty, mężczyzno.

To jedyny moment, kiedy jestem w stanie pomyśleć: tak, Boże, dziękuję Ci.
Tylko, Boże, nie odbieraj mi tego po raz setny. Nie teraz, dobrze?
I wierzę, że to coś zmieni. Jakby słowo "Boże" było rodzajem jakiegoś nieodwołalnego zaklęcia, które realizuje się natychmiast po wypowiedzeniu.

A więc: Boże.

Wolę cierpieć w przyszłości przez swoje błędy niż dziś przez Wasze.

/rodzicom.

Gdyby to było wczoraj, z pewnością rzuciłabym się w otchłań spokoju. Wiesz, świeczki, książka i cisza. Co jednak odróżnia mnie dzisiejszą od wczorajszej? By nie popaść w szablonowość, pospolitość, banalność, nie powiem, że musli, które stoi obok, a może... A może fakt, iż po raz pierwszy piszę tutaj, nie mając za plecami wybitnie przytłaczającego okresu w mym życiu?
Śmiem przypuszczać, że nikt nawet nie doczyta tekstu do tego momentu, gdyż każda wypowiedź, na wstępie której nie ogłosimy wszystkiego, co mamy do powiedzenia, z góry uważana jest za stratę czasu.
Dlaczego?
Panuje przeświadczenie, że wszystko musi być użyteczne. Wracamy do pozytywizmu, moi drodzy? Utylitaryzm za wszelką cenę? Doprawdy, dziwię się nam. Nam, ludziom nowoczesnym, twórczym, pomysłowym i... bezużytecznym.
Och, mleko z miodem...
Wracając do meritum, czy to nie dziwne, że jedyne (niemal, o wyższych pragnieniach - lub bardziej podstawowych, jak kto woli - nie mówię), o czym marzę dzisiejszego wieczora, to ciepłe mleko z miodem.
Drugi człowieku, mogłabym chłonąć dziś każde Twoje słowo, więc mów, mów, mów! Jeśli już pozwoliłam Ci na tę odwagę, a Ty - naiwności! - zdobyłeś się na nią, wymieniłeś każde słowo, wydobyłeś dla mnie całą duszę, nazwałeś każde uczucie i opanowałeś wszystkie emocje - zatrzymaj się. Czy świat na ten moment nie przestał istnieć?
Mów więc mi więcej.
Po to tu jestem, prawda?

______________
Martinowi.
Wybacz, że potrafię słuchać, ale nie mówić.

Jeśli mówię "cisza", doprawdy większość Was myśli o tym tykaniu zegara, dźwięku czyjegoś oddechu. Ale to chyba nie o to chodzi. To ten brak dźwięku, kiedy prosisz tylko o to, żeby obok kogoś usłyszeć. Mówisz "witaj", "cześć", "dzień dobry". Lub piszesz, bo szkoda nadwyrężać odwagę. W duchu modlisz się, aby ktoś odpowiedział tym samym.
Kochani.
Jest noc, gdzie każdy dźwięk przytłaczany jest barwą, ruchem. Usłyszałeś to? Och, ja też. I proszę, nie mów już więcej "podoba mi się ktoś inny", wyciągając dłoń po jego zapalniczkę, wyciągając dłoń po jego dotyk. Obija się o uszy każde "on ma inny typ". Widzisz, ja wiem. Wiem i dlatego ślęczę nad łóżkiem, klawiaturą i colą, aby wydobyć każdą nadzieję.
Spójrz za okno. Może dlatego nic nie słyszysz? Teraz odwróć się. Już się rozejrzałeś? Kiedyś staniesz w którymś z tych miejsc z myślą "kocham go, kocham ją". Czy już miałeś tę szansę? Widzisz, a ja...
Uśmiechnęłam się.
Jak wiele razy powiem jeszcze, że tak nie wolno? Och, tak nie wolno, człowieku, tak nie wolno szybko poczuwać się do przywiązania, do bezpieczeństwa. To doprawdy zabawne, bo za tydzień znów się nabiorę.
Widzisz, ludzie zapełniają każdą pustą przestrzeń w sobie dotykiem innych osób. Znów wylądujemy blisko siebie, abym miała szansę po raz setny odkryć, że Bóg obdarza jednych elementami innej jednostki, resztę natomiast już tylko elementami.

Z nadzieją, że jednak się mylę...

Kiedy czuję się najbardziej samotna? W momencie, gdy mężczyzna, który spędził u mnie noc, wychodzi. Uprzednio oczywiście mnie przytula, mówi coś miłego... I znika. Ogarnia mnie wtedy taka pustka. Wracam do domu z tego nieszczęsnego przystanku, obchodzę cały dom, aby nawdychać się jeszcze jego obecności; może pościel jeszcze ciepła? Po czym siadam i tęsknię za możliwością zrobienia mu herbaty. To łamie nawet najtrwalsze serca.
Najpiękniejszy moment? Kiedy wychodzi zaspany z pokoju w momencie, gdy ja przygotowuję ową herbatę. Cały problem polega na tym, że nie mogę uciec już w książki. Jeśli wiesz za czym tęsknisz, o wiele trudniej jest tego unikać.

Błagam, niech mi ktoś powie. Niech mi ktoś powie, po co są nam te zbyt długie noce, wieczory? Każde nazajutrz, wypowiedziane z tak wielką nadzieją. Czy tylko po to, aby słyszeć ten ciepły głos?
Widzisz, mamy problem, bo moje uwypuklenia na skórze pojawiają się znów, pojawiają się coraz częściej. Wątpliwości pojawiają się, kiedy słyszę Twoje "co się stało?", ale to tylko ułamek sekundy, jak każde głębsze uczucie.
Czy Ty też boisz się czasem bardziej o swoich bliskich niż o siebie? Zrozum, oddałabym wszystko, żeby wciąż był ze mną tak blisko i żeby żadne łzy nie zakłócały ciepła Jego głosu. Ale wiesz co jest najzabawniejsze?
Mogłabym mówić to jemu.
I jeśli jakiś bóg istnieje, niech da mu szczęście. Błagam, daj mu szczęście.

Zrobiłabym wszystko, żeby Twoje brązowe oczy (z których, nawiasem mówiąc, tak często się śmieję, bo moje zielone, bo moje ładniejsze) patrzyły w końcu radością.
I Ty wiesz, że wszystko, co robisz, jest dobre.
I Ty wiesz, że wybaczam Ci każdy błąd już w momencie, gdy go popełniasz.
Bo jesteś moim przyjacielem.
I kocham Cię ponad wszystko...

Witaj, człowieku.
Chciałabym tylko powiedzieć, że znów tracę umiejętność pisania. Kolejny już raz piszę dziesiątki marnych słów, by następnie zniszczyć je poprzez backspace. Widzisz, jest to jednoznaczne z duszeniem się. Ach, ciemności...
Po prostu obawiam się, że mój brak słów równa się z wewnętrzną pustką. To natomiast równa się z kompletnym dnem emocjonalnym. To doprawdy bolesne.
Widzisz, przestaje mi już brakować tego ciepła. To już nie jest głównym celem mega życia, apogeum spełnienia, o nie. Teraz liczę tylko na pustkę, ciszę... To jak samobójstwo człowieczeństwa, wiem. Chcę po prostu móc oddychać lżej. Tak, by nic nie zakłócało mi tej jakże zajmującej czynności.
Już sam King mówił, że jest taki moment, kiedy zdany sam na siebie człowiek przestaje żyć, a stare [...]

Nie staram się już używać słów,
kiedy nazywam tę ciszę.

Chyba lepiej jest słyszeć szum wiatru
za oknem.
I starać się oddychać namiastką
czułości.

Przykro mi, że to ja Cię uświadamiam,
a mi zrobiła to moja miłość,
mówiąc o ukochanej.

I przykro mi, że przydeptuję Twoje słowa,
chowane tak doszczętnie.
Podnoszę, ocieplam.

Czekasz, kochanie, aż ktoś zauważy?
Chyba go tu nie ma...

Znów patrzysz, nie kiwaj tak głową...
Czy to ja zmusiłam Twoje oczy do smutku?

Wołam Cię.
Znów kiwa głową.
Jak dogonić smutek?

Coś powiedział...
Ach, to moje imię.
Już. Już idę, skarbie.

Widzieliście?
To ja ogrzewam mu dłonie.