Twórczość, gabri_el

Wśród ciszy ciemnej i smutnej

Przyszedł do mnie kiedyś

Z sercem na ramieniu

Popatrzył w oczy głębiej niż inni

Rozpłakał się i Przytulił mnie z miłością

Zabili mi syna – Powiedział

Przytuliłem go ze zrozumieniem

I po cichu delikatnie

Schowałem gwoździe do kieszeni

Ciszą wieczoru
Wymykam się chyłkiem
Ze standardu i formy świata
Zakradam się jak złodziej
W umysł mej duszy
By znaleźć
To piękno co znikło
Tą świecę co zgasła
Mit mej wartości
Szukam

Ciszą wieczoru
Szkicuję miłość
Marzeniami
Ciągle...
Nie do końca...
Umarłymi
Biczuję je niedowiarstwem
Krocząc po ich drodze

Słuchaj mistrzu zagadek!
Beethovenie co ciszą otulasz serca zranionych
Gdzie mam cię szukać?
W duszy cię nie ma
W ludziach się tylko przechadzasz
Więc gdzie?
Więc gdzie...

Ciszą wieczoru...
Jesteś

Filozof się zdziwił
Teolog zdumiał

Tyko dziecko zrozumiało

Jak miłość z podbitym okiem
Mogła pójść do raju

Człowiek jest jak samolot - zanim wzbije się w przestworza wartości musi wystartować z ziemi zmysłów.