Twórczość, eve

wśród tłumu,
zgiełku porannych zawiłości
czuję ciszę emocji
odbija się zbyt szybko, zbyt mocno

w tramwaju,
tłoku wracającym do domu
widzę za dużo przestrzeni
kołysze się rytmicznie do przodu, do tyłu

na przejściu
gdzie oczy pędzą do przodu
stoję pośrodku pustkowia
czekam za długo, czekam za cicho

na starówce
wśród śmiechów gości ulicznych
idę przytłoczona myślami
jestem zbyt smutna, jestem zbyt sama

Potłuczone szkło
Pędzące wskazówki zegara
Nieprzespanych nocy piętno
Ile czasu już minęło ?

Słowa bez wartości
Pogryzione do krwi wargi
Niepotrzebnych zdań tysiące
Ile jeszcze tych sprzeczności?

Zakrapiane czyny
Parszywy oddech poranka
Decyzji wczorajszych cele
Ile myśli już umknęło ?

Usycha wiara
Prędkość żył maleje
Naiwnie wypatrywać jutra
Kiedy to minie ?

Urwane odpowiedzi
Obojętny wzrok wpatrzony
Drżące dłonie agonalne
A pytań wciąż tak wiele.

Bądź mym zagubionym oddechem
Codziennym porankiem
Słońca promieniem
Ostatnim tchnieniem

Bądź mym porannym uśmiechem
Wieczornym księżyca wdechem
Deszczu orzeźwieniem
Bólu ukojeniem

Bądź mym wczorajszym marzeniem
Nocnym duszy rozstrojeniem
Ciała rozpaleniem
Płaczu zapomnieniem

Albo nie ...
Po prostu bądź ...

Nauczyłam na nowo się oddychać,
jechać autobusem z wyrazem obojętnym,
idąc do domu smród spalin wdychać,
i nie patrzeć na zakochanych wzrokiem posępnym.

Nauczyłam się znów siedzieć w pokoju,
nie wychodzić z domu, na dzień cały,
słuchać ciszy w zupełnym spokoju,
i znosić pustkę, gdy słowa najszczersze ustały.

Nauczyłam się na nowo w nocy śnić,
nie bać się drogi wskazówek zegara,
jak dawniej, po prostu, sobą być,
i nie czuć się wewnętrznie słaba i przestarzała.

Nauczyłam się tyle rzeczy na nowo,
o których normalny człowiek nawet nie wspomni,
ale jest pytanie, które kolejny raz rodzi słowo,
czy faktycznie tak umiem wszystkiego uczyć się .. na nowo.

Umarłam …
Straciłam dusze
upadła niefortunnie na dnia codziennego katusze
nie odbiła się, nie powstała o świcie
odeszła raz na zawsze, a z nią moje życie

Umarłam …
Ciało zamarło
bezwładnie zawisło na krawędzi tego co zostało
balansuje na skraju bólu to w jedną to w drugą stronę
ale czuję, że za chwilę w otchłani bezsensu utonę
Umarłam…
Oczy zamglone
nie widzą blasku słońca, deszczem zostały zgłuszone
nie razi ich ostry promień słońca wieczornego
niewidoma już szukam gdziekolwiek słowa ostatniego

Umarłam …
Zabił mnie
bezsilnie opadłam, jak wydmuszka na zatracenia dnie
patrzyłam do końca w oczy niegdyś szczerze kochane
umarłam, raz na zawsze, przez naiwne, głupie zaufanie
______________________________________________

po długiej nieobecności, kolejny emocjonalny .. osobisty

Gdy spojrzysz przez okno, na nieba pełnie gwiazd, to jedynie w nich zobaczych oczu swoich utracony blask

Ciemno,
za oknem słychać oddech nocy
widać błyszczące oczy
czuć zwilżoną chłodem woń

Ciemno,
za oknem pies ujada hałaśliwie
ucichł … odszedł
powróci wraz z lękiem przed dniem

Ciemno,
ktoś drogą przemyka ukradkiem
byle do domu … byle do schronu
bo tak ciemno tu i strasznie

Ciemno,
gwizd wiatru kołysze liście
ostatnie suknie przed zimą
bo tak zimno tu i ponuro

Ciemno,
za oknem brak nadziei
schowała się stłamszona
zasnęła niemocą zmęczona

Ciemno,
przydałby się odpoczynku krok
przyszedł … zabłądził
powróci, może jutro, może nie

Ciemno,
w oczach złoty pył zasiany
byle zasnąć … nie mogę
wspomnień minionych zbyt wiele

Ciemno,
zaraz słońce stanie
znów bezsenny mrok
ale już jutro na pewno zasnę

Już nie my, choć tak wiele wciąż nas łączy
od czasu do czasu tylko oddech przyspieszony
od czasu do czasu oczu wspólny kierunek napotkany
od czasu do czasu dotyk skóry zasypanej pocałunkami
Ale … to nie jestem już ja

Każde z nas już samotnie budzi się o świcie
od czasu do czasu łączy nas wspólny sen po nocy
od czasu do czasu kawy wspólny łyk w południe
od czasu do czasu telefonu podobny dźwięk gdzieś w tłumie
Ale … to nie jestem już ja

Już nie my, choć to samo powietrze wdychamy
od czasu do czasu bywamy w tych samych miejscach
od czasu do czasu muśnie poliki nasze wiatr zaspany
od czasu do czasu myślami jesteśmy w tym samym
Ale … to nie jestem już ja

Każde z nas już nie wie jak to było
od czasu do czasu przypomnisz sobie o mnie
od czasu do czasu zapragniesz tonu mego głosu
od czasu do czasu jakbyś wciąż chciał
Ale … to nie jestem już ja

Już nie my, choć żyjemy w przeszłości
od czasu do czasu przypomnisz sobie, że nie jestem zabawką
od czasu do czasu nie jestem jedynie spełnieniem twych potrzeb
od czasu do czasu zachowujesz się … tak normalnie
Ale … to nie jestem już ja

Możesz mówić, że deszcz wymyje myśli
Nasączy duszę i wypełni niedomówienia
Sprawi, że zapomnisz … sprawi, że przestanę

Możesz mówić, że promienie słońca załagodzą słowa
Wygładzą kłótnie i zamaskują gorycz zdań kończących
Sprawią, ze będzie lepiej … sprawią, że przestanę

Możesz mówić, że wiatr rozwieje wątpliwości
Odgoni chmurne myśli i kłęby zwątpienia
Sprawi, że odżyjesz … sprawi, że przestanę

Możesz mówić, że czas zagoi rany ciała i duszy
Wymaże z pamięci czyny i zamaskuje gesty
Sprawi, że wybaczysz … sprawi, że przestanę

Ale nie wiesz, że deszcz zimny rani
Słońce pali, a czas zostawia na ciele srebrne blizny
Nie sprawią, że zapomnisz … nie sprawią, że przestanę

Godziny rozpaczy, minuty nieobecności
I miesiące zagubienia własnej osobowości
To znów powroty do stanu sprzed zniszczenia
I usilne próby stanu ducha odkupienia

Niedopałki po kątach porozrzucane
I ich dymu słodkie nerwy wdychane
By na sekundy chwili zapomnienia
Powrócić do stanu sprzed zeszmacenia

Nagle zwrot akcji zatoczył koło zdziwienia
Może jednak jest dla nas szansa, do mego wyzwolenia
Więc płomień nadziei został wnet rozpalony
Pocałunkiem, słowem, czynem zaostrzony

Odrodzenie rychłe nastało w mojej duszy
Powróciła melodia żył, której nikt nie naruszy
Oraz uśmiech zatracony gdzieś między bólem i płaczem,
Znów jest jak dawniej ! … a może jednak inaczej

Godziny radości, minuty stanu błogości
I miesiące … nie ... już nie miesiące wolności
Tylko na chwile odnalezienie własnej osobowości
Chwilowe odkupienie, i powrót do nicości

Złapana w iluzje błahej poezji miłości
Która zniszczyła więcej niż na początku tej niedorzeczności
Płacz i zgrzyt serca duszy niepotrzebnie nadszarpniętej
I szyderczy cień osoby kolejny raz nieobecnej

Straciłam głowę, straciłam znów cząstkę godności
Brzydzę się znów swojego ciała i nieodpowiedzialności
Pozostaje mi to co było niedawno ‘mą samą` nazwane
Puste oczy, brudne ciało i godziny rozpaczą szargane

Melodia w żyłach płynie,
Próbuję wsłuchać się w jej ton
Zapamiętać każde słowo ulotne
Zagra tylko raz, nie będzie powtórzeń
W żyłach poleci melodia ukojenia
Niezmącona codziennymi myślami

Ale czuje …

Czuje, ze coś próbuje to zmienić
Wybić mnie z rytmu błogości
Zmienić tonacje melodii spokojnej
Serce przyśpieszyć raptownie
Myśli skumulować w mej głowie
Zniszczyć harmonii ład wewnętrzny

Ale czuje …

Że muszę walczyć o ten stan
Bo jestem już na wyczerpaniu
I gdy oddam tę melodię, nie wstanę
W otchłani przepaści przepadnę
Zapomnę o codziennym świecie
A świat zapomni o moim istnieniu.

Wśród kwiatów magnolii leżałam
Drzewa kołysały się łagodnie
Jedno za drugim, jedno za drugim

Płatek za płatkiem spadał leniwie
Na twarz, na ziemię, na trudu znoje
Jeden za drugim, jeden za drugim

Woń unosiła poranku samotność
Szum liści głosił zmian losu nadejście
Raz po raz, raz po raz

Promienie skakały na gałęziach
Zahaczając o rzęsy oczu zamglonych
Raz po raz, raz po raz

Bąk spijał nektar z kwiatów łapczywie
Czemu nie zebrał łez owocujących
Kropla po kropli, kropla po kropli

Opadły kwiaty wonne, liście sięgnęły bruku
Odejść z nimi muszę pokornie
Kropla po kropli, kropla po kropli

Wiosna minęła, wraz z nią magnolie
Miejsce jej zajmują inne ogrodu kwiaty
Jeden za drugim, jeden za drugim