Twórczość, Es van Guard

tęsknotą cię szukam
błądząc
widzę twarz twoją wszędzie
gromadzą się chmury
płaczę

mroczna godzino bólu
która zwiastujesz wolność
w rytuale przejścia
nie ociągaj się
wiatru cieniem niesiony
smugą dymu okryty
niknę
mądrość łączy się z
umiejętnością zapominania
czekam wspomnień wyzbyty
by móc podążyć dalej głębiej wyżej
nigdy sam
zawsze z tobą

za moim oknem łzy
stała na klifie wołając do mnie pod wiatr
tylko szum
lot
i ta nieznośna wilgotność oczu
piękna urodą gotyckich katedr
zapachem świeżego chleba
kawy parzonej tuź przed świtem
śpiewem ptaka w mokry poranek
nagłością zmian niosących niezmienne
dokąd teraz gdy niebo okute ołowiem
a wszyscy wiemy czym kończą się podróże
ze schyloną głową bogom dziękuję
za doświadczenie piękna
nie
nie martw się chłopcze
wszystko się kiedyś kończy

spójrz miła
słońce rozpala korony drzew
czerwonym ogniem płoną
jęzorami chciwie zagarniając brzeg rzeki
za chwilę zapłonie i ona
wejdź piękna do łódki i płyńmy
kiedy czas się zatrzymał
i tylko woda poniesie nas w dal
niczego już dać ci nie mogę
tylko przysięgam miłość
na tę wieczną chwilę
okamgnienie które trwa
poza śmierć

czy czujesz mój ból
nienawiść strach
pożera mnie czerń
za horyzontem zdarzeń
pustka której pozwalam zaistnieć
nicość która wyklucza swoje istnienie
studnia bez dna
zapadająca się w sobie
przeklęty kalejdoskop nieskończonych zmian
czyż można odebrać obola i wrócić
kolejny raz podjąć frazę
powtarzaną przez kosa o wieczornej porze
zakochać się przy świetle księżyca
tkliwą miłością objąć tych
do których sama prowadzi
bo choć zmieniają się rzeka i światło lampy
to przecież jednak spróbujemy

nie patrz w moje oczy
gdy żądzą mordu dyszę
a metal roztopiony nie gasi
pożaru nienawiści
milczenie budzi strach
a czasem tylko śmierć rozplata
ściegi na ustach
kiedy dusza wyje
decybele z zewnątrz ukojeniem bólu
wszystko jest lepsze od nienawiści
dla tego który nienawidzi
i daruj mi lub nie winy własne
Amen

jestem słowem
wyrazem dźwiękiem
szeptem miłosnym nienawistnym krzykiem
argumentem rzeczowym
sofizmatem zwodniczym
pierwszym krzykiem lecz również
westchnieniem ostatnim
mam moc źeby tworzyć
lecz także by niszczyć
dawać nowe życie
albo też zabijać
wyznaniem uniesień
zaklęciem szczęśliwym
do snu kołysaniem
twych zmęczonych myśli
słowem jestem

stopa za stopą
rozłóż ramiona
którą stronę wybierzesz
zawsze na krawędzi
tańcz

skrzydłami białych ptaków
wycinając w przestrzeni
drogę najkrótszą sercu
w języku mew nad głową
niosę siebie by móc
tobą napełnić duszę i serce

w sercu
nie ma bliżej
skoro kochasz
jest zawsze

od zawsze pragnę jednego
móc kochać ciebie
otrząsać łzy
budzić uśmiech co lekko speszony
zasnął gdzieś pod sercem
kołaczącym zmęczeniem
dmuchać w obłoki myśli
i niczym wiatr (też zakochany)
bawić się twoimi włosami
pokazać świt różowy
nowe konstelacje które noc
specjalnie dla ciebie zapala
marzenia z oczu czytać
sercem być zawsze przy sercu
jesteš mi piekłem i niebem
pragnieniem wiecznym i ukojeniem
pragnę tylko jednego
może jeszcze żebyś teraz tu była
kiedy już dotrę przyślę ci kwiaty
miła

widok za oknem
moknący ptak kwiaty
kobieta i kot
myśli jak zwykle wracają do ciebie
w twoich ramionach
choćby i za sto lat
będę miał dziewiętnaście
więc na co mi Kalifornia