Twórczość, envie.

tęsknię za tobą

najbardziej

gdy tęsknię za sobą

jest bardzo niebezpieczne odbijać się w lustrze projekcji innych ludzi

w pewnym momencie możesz ujrzeć w nim to za kogo oni cię mają, a nie prawdziwego siebie

potargane włosy
potargane listy
biegnę boso
po upalnym lecie
dreszcze na ciele
krople na ciele
krople na trawie
mglisty wzrok
poranek mglisty

pytasz czemu jestem tak szczęśliwa
gdy wokół same zakończenia

kończy się lato
kończy się miłość
zmieniają się pory roku

ale przecież
nadejdzie kolejna wiosna
nadejdzie kolejne lato
nadejdzie kolejna wielka miłość...

ma dusza stała i nieporuszona
w niej pokój i szczęście
na zewnątrz ciągłe zmiany
a w niej
nic się nie zmienia

suszy się dusza
umiera z tęsknoty do ciebie

czym byłeś?

największą inspiracją
natchnieniem
częścią mnie
pokusą
przekleństwem
grzechem
niebem

czymkolwiek byłeś wciąż jestem złamana
pęknięcie jest gdzieś w okolicy serca

jak przełamana na pół porcelana
która dopiero gdy złączy się na wieczność w jedną całość
będzie najpiękniejsza

muskasz mą duszę
motyli szept
z drugiego krańca oceanu

fala wzbiera się
zalewasz mnie
niespodziewane miłości tsunami

wylewa się
porywa mnie
i razem na tych samych falach odpływamy

gdzie szumią dusze miłości sen
gdzie jesteśmy pełnią
jednym oceanem

słowo toczy się przez usta
dla języków słowotwórcza rozpusta
słowotwórcza rozwiązłość
stosunki
współżycia
parowania
bitwy
na złamanie języka
a spełnienie gdzieś między słowami
umyka

umyka niewysłowione

w ciszy

dziś puszczam cię wolno
choć tak wiele nas przy sobie trzymało
jakby nas ktoś związał pępowiną
jeszcze przed urodzeniem
czasem życie samo ucina coś
co było dla nas tlenem
byśmy nauczyli się samodzielnie oddychać

i mimo że rozbiliśmy się na dwie części
w tej rzeczywistości bańce
wciąż w momentach gdy najbardziej jestem sobą
czuję ciebie we mnie
jakbyś był tam w moim sercu
duszy
świadomości
od zawsze

jakbyś od zawsze był i czekał na mnie
tam
w tym miejscu
w którym byliśmy przed urodzeniem

Słowem można zabijać lub wskrzeszać. Zastanów się więc czy chcesz mieć na sumieniu więcej ofiar, czy ocalonych ludzkich żyć.

mógłbym przysiąc, że widziałem ją dzisiaj
tu w tym samym zagajniku
z tą samą kaskadą błękitnych loków
z tym samym niebiańskim spojrzeniem
w tej samej przezroczystej niebieskiej sukience

była smutna
samotna
przygarbiona

więdła we własnym cieniu

na jej widok rozbłysnęła mi twarz
a ona widząc to słońce w moim spojrzeniu
momentalnie rozkwitła jak kwiat

stałem tak chwilę w tym osłupieniu
nie mogąc uwierzyć że znów tu jest
to ty? naprawdę? czy to jaka zjawa, czy sen?
kochana, jak to możliwe?
skąd się tu wzięłaś?

z wichrem w duszy mej dusza jej cicho zaszumiała:
nie zapomnij mnie…

nie

nie zapomniałem

nie zapomnę

nie!

dobry Boże, tyle lat
tyle lat nie widziałem cię…

podbiegłem
pochyliłem się nad nią

i znów byliśmy tak blisko jak wtedy
jak w tamten letni, niebiański dzień

a gdy chciałem ją zerwać i zabrać już na zawsze do siebie
ona z rąk mi z wichrem odfrunęła,
pozostawiając za sobą tylko
najpiękniejszej niezapominajki cień…

Mądrość nie przychodzi z łatwością. Wyciska się ją w jękach, krzykach i bólach z cierpienia.