Twórczość, clarissa

Świat pełen jest demonów. Nie tych z książek i filmów. Te prawdziwe są o wiele gorsze. Nie chowają się w szafie, ale żyją w naszych głowach. Nie mają kłów i pazurów, a mimo to potrafią rozszarpać nawet najpiękniejsze wspomnienia. Nie chcą nas zabić, przynajmniej nie w ten szybki sposób. O wiele bardziej pragną naszego cierpienia. Będą bawić się naszymi uczuciami, karmić nas iluzjami szczęścia. Może nie od razu, ale w końcu uwierzymy, bo przecież jesteśmy tylko ludźmi. A tymczasem one chcą nas pokonać, złamać, zobaczyć jak zwijamy się z bólu. Chociaż nawet nie drasnęły nas fizycznie. Potrafią zatruć każdy moment i mimo że walczymy, to z góry jesteśmy na straconej pozycji. Niektórym być może uda się je odpędzić albo chociaż zamknąć na cztery spusty gdzieś w najdalszym kącie umysłu, jednak większość będzie tylko gonić cienie i nigdy nie złapie tego co się za nimi kryje. A one będą wciągać nas coraz głębiej aż w końcu zmiażdżą wszystko co miało znaczenie.

Cały czas zastanawiała się co właściwie robi… Przecież już dawno przestała za nim tęsknić. Wyrzuciła go ze swojego umysłu. Tylko czasami na dźwięk jego imienia reagowała sekundą ciszy. Tą krótką chwilą. Nawet nie mgnieniem oka, ale wystarczająco by przypomniała sobie jak pusty jest świat bez jego spojrzenia.

Nie mogę powiedzieć, żebym spodziewała się natychmiastowej odpowiedzi na mój ostatni list, ale nie myślałam też, że nie usłyszę od Ciebie nawet jednego zdania. Choćby gorzkiego. Chyba nawet obelgi byłyby lepsze niż to milczenie.
Wiem, że znów Cie zawiodłam. Miałam być silna, a zachowuje się jak skończona idiotka. Wybacz ten prostacki język, ale nie wiem jak inaczej to ująć.
Moje życie zmierza w ślepy zaułek, a ja nie potrafię zawrócić… Nie mówiąc już o odnalezieniu tej dobrej trasy. Chciałabym żebyś był teraz przy mnie, żeby ktokolwiek był. Może przesadzam, ale mam dość powrotów do pustego domu. Przecież to nawet nie jest dom… Zwykłe cztery ściany, tak obrzydliwie puste i zimne. Nie myśl, że nie doceniam swojego losu, mój drogi. W [...]

Przychodzi taki moment w życiu, kiedy wszystko co masz staje pod znakiem zapytania. Żadne wyjście nie jest dobre, bo niezależnie jak postąpisz, Twoja rzeczywistość już nigdy nie będzie taka sama. Możesz się załamać, możesz próbować walczyć, ale tak naprawdę nie ważne co zrobisz, nie masz już na to wpływu. Mleko się rozlało. Nie pozostaje Ci więc nic innego, niż modlitwa. Czy wierzysz, czy nie. Prośba do Boga, losu, fortuny, opatrzności. Jakkolwiek to nazwać, chcesz, żeby jakaś siła wyższa wyciągnęła Cie z tarapatów. Obiecujesz zmianę, poprawę. Sam w to nie wierzysz. Ale masz nadzieję.
Mój przyjacielu, nie powinnam mówić zagadkami. Wiem, że wszyscy popełniamy błędy, ale ja zrobiłam coś, co może przekreślić całą moją przyszłość. Mówi się, że doceniamy to, [...]

Zaskoczyłaś mnie. Wątpiłem, że w ogóle odpowiesz na mój list, a już na pewno nie spodziewałem się, że zrobisz to tak szybko. Nie wiem co powinienem Ci teraz powiedzieć. Ciągle jesteś dla mnie zagadką. Twoje oblicze zmienia się jak w kalejdoskopie, jakbyś bała się, że ktoś zobaczy zbyt wiele szczegółów. Przestań uciekać. Powinnaś w końcu komuś zaufać, chociaż na chwile. To Cie nie zniszczy, a może ocalić resztki dawnej Ciebie. Tej, którą tak podziwiałem. Wiem, że to będzie trudne. Zwłaszcza, gdy nie widzisz nikogo odpowiedniego. Chciałbym być tą osobą, ale może przed kimś zupełnie obcym łatwiej będzie Ci się otworzyć. Bez tego bagażu, który ciąży na naszej znajomości, bez oskarżeń, zwątpienia i utraconej więzi. Tylko czy potrafisz przestać udawać?
Widziałem [...]

Miałeś rację. Jak zawsze. Nie mogłam przyznać tego od razu, bo poczułam się zbyt upokorzona, by odpowiedzieć na Twój list. Chyba rzeczywiście stałam się cieniem samej siebie. Chociaż coraz częściej zastanawiam się czy kiedykolwiek istniała silna wersja mnie. Może to była tylko kolejna z masek, a ja po prostu nie zauważyłam, że to nie jest prawdziwa twarz?
Pamiętasz jak byliśmy dziećmi i potrafiliśmy godzinami siedzieć przy oknie i wsłuchiwać się w dźwięki spadającego deszczu? Teraz też to robię, ale nie czuję się oczyszczona. Brakuje mi Ciebie. Zamilkłeś na tak długo, a nigdy nie byłam przyzwyczajona do samotności. Pewnie zarzucisz mi, że mam wielu znajomych i nie wiem czym jest prawdziwa samotność. Tylko najpierw zastanów się czemu nigdy nie nazywałam [...]

Piszę, bo od dawna nurtuje mnie jedno pytanie, a tylko Ty jesteś w stanie udzielić mi odpowiedzi. Mam nadzieję, że nie będzie to duży nietakt, bo wiem, że kobiet, zwłaszcza takich jak Ty, nie pyta się o pewne rzeczy. Nie mogę się jednak powstrzymać. W najgorszym przypadku spalisz ten list, a ja nie dostanę nawet jednego słowa w odpowiedzi.
Dlaczego tak bardzo niszczysz swoje życie? Siebie? Czy to jakaś gra, nowy trend na bycie samotną i nieszczęśliwą? Doprawdy, nie rozumiem dzisiejszego świata. Ludzie tacy jak Ty, którzy mogliby mieć wszystko, zamykają się i duszą w sosie własnym. Nikt nie ma ochoty na takie potrawy. Rozumiesz to przecież, sama opowiadałaś mi kiedyś, że gardzisz tymi słabeuszami nie potrafiącymi poradzić sobie [...]

Próbujesz być silny. I zazwyczaj Ci to wychodzi. Ale czasami drobne rzeczy niszczą tak wiele. Nie upadniesz, o nie. Na to jesteś zbyt dumny. Przecież inni nie mogą wiedzieć, że coś mogło Cie zaboleć. Ale nie udawaj, że nie czujesz tego gdzieś w środku. Albo udawaj. Może lepiej jeśli nikt nie zauważy. Nawet Ty. Zwłaszcza Ty. Przecież o to chodzi, prawda? Żeby oszukać samego siebie. Potrafisz?

Dlaczego cały czas sobie to robimy? Ciągle od nowa i od nowa. Przecież mieliśmy zachować dystans. Oboje wiemy, że tak będzie lepiej. Oni też to wiedzą. I mówią nam jak bardzo źle postępujemy. Zgadzamy się z nimi. A potem się widzimy i całe to szaleństwo rozpoczyna się od początku. Czy kiedyś przestaniemy? Ja już naprawdę.. Naprawdę nie daje rady. I wiem, że Ty również. Skończmy to zanim całkiem się rozsypiemy.

Naprawdę myślałam, że mam to za sobą.. Ale cholernie trudno jest wymazać dwa lata życia. Naiwnie uwierzyłam, że mi się to udało, ale zepchniecie Cię w najgłębsze zakamarki świadomości nie sprawiły, że przestałeś istnieć. Jedna rozmowa wystarczyła żeby wszystko wróciło ze zdwojoną siłą... Chciałabym pamiętać tylko dobre momenty. Przez chwile pozwolić sobie uwierzyć, że w końcu się uda. Ale ten cichutki głos rozsądku, który tak często ignorowałam, podsuwa mi tamte obrazy.. To jak czułam się, gdy mnie po raz kolejny zawodziłeś. Nie chcę tego przeżywać jeszcze raz. Nie umiem. Czy nie możesz po prostu zniknąć z mojego życia? Kiedyś chyba przestałabym tęsknić. Rany nie zabliźnią się, jeśli nadal będę Cie codziennie widywać. Wiem, że nie możesz dać mi "i żyli długo i szczęśliwie". Już dawno przestałam się łudzić. Przestałam, prawda?

Byłeś jak rak, którego ciężko pokonać i trzeba coś poświęcić, aby na dobre się go pozbyć. To trudne, bo chodź wiedziałam, że mnie niszczysz, jesteś częścią mnie. Teraz tylko czasami nie mogę złapać oddechu. I boję się, że nagle wszystko powróci. Ale raz już wygrałam. Zrobię to ponownie.