Twórczość, Cello

Tak wiele a wciąż za mało
tak pięknie ale jakoś niedostatecznie
tak blisko a wciąż za daleko
tak szybko a jednak niezauważalnie
tak nagle

Zmieniam się
czy to Twoje przeobrażenie?
a po słowach wykrzyczanych
pozostał tylko szept
i
afirmacja bytu

Dawno temu obiecałam sobie, że nigdy nikomu bezgranicznie nie zaufam.
Wystarczyło, że pojawiłeś się Ty, a całe moje postanowienie szlag trafił.

Nie sztuką jest nie popełniać błędów.
Za to sztuką jest nie popełnić tych samych po raz drugi.

Z uporem przedzierała się przez knieję własnych wspomnień, nasłuchując przy tym kroków oddalającej się nadziei...

Strach przed kolejnym dniem paraliżował mnie,
rozpacz w oczach matki-nadal widzę je.
Mimo że jesteś mi bliski, ranisz tak mocno...

Choć rany goją się, ojcze,
ból nie zmniejsza się z każdym dniem.
Muszę być silna, by to znieść.
Nieważne, co przyniesie los...
Czemu nadal tak krzywdzisz?

Dla Ciebie to przeszłość, ale ja nadal pamiętam.
Wspomnienia wracają ze zdwojoną siłą.
Nie potrafię zapomnieć, choć minęło tyle lat.
Codzienny niepokój przed tym, co mogę zastać,
wracając do domu...
Twoja pięść zawieszona w powietrzu,
nadal mam ją przed oczami pełnymi łez.

Choć rany goją się, ojcze,
ból nie zmniejsza się z dnia na dzień.
Muszę być silna...
Czy potrafię zapomnieć?
Czemu nadal tak krzywdzisz?!

Pamiętasz?
Kiedy odchodziłeś obiecaliśmy,
że gdy spadnie deszcz pomyślimy o sobie.
To będzie sekret przeznaczony tylko dla nas.
Będziemy razem, choć na jedną chwilę,
nie zważając na dzielącą nas odległość.
Dzisiaj znowu pada...
Z twarzą przyklejoną do szyby myślę...
A Ty? Czy nie zapomniałeś?
Deszcz jest moim ojcem,
Tęsknota matką.
Kocham Cię, Tato,
ale nie na chwilę..

Niespełna miesiąc.
Tyle czasu potrzebowałam, by Cię poznać,
Lecz nadal nie wiem, czy to prawdziwy Ty.
Oszukuję samą siebie,
wmawiając, że to tylko ulotne zauroczenie,
ale jak długo można trwać w nieświadomości własnych uczuć?!
Tęsknię, gdy nie ma Ciebie obok,
tęsknie, gdy nie widzę nowej wiadomości.
Nic. Pustka!
Toksyczna znajomość.
Mimo to potrzebuję Ciebie i tej nieopisanej radości,
towarzyszącej każdemu spojrzeniu wprost w moje serce.
Żaden zachód słońca nie jest już taki sam
jak kiedyś...
Wiem, że nie mogę Cię kochać...
Ale jak inaczej nazwać to uczucie?
Potocznie: Miłość...?

To był mój własny, świadomy wybór.
Chciałam jak najlepiej dla mnie,
a teraz cierpię dwa razy bardziej!
Mimo, że chcę to zmienić,
Nie zrobię nic.
Muszę żyć w zgodzie ze sobą,
Przykro mi- to koniec!