Twórczość, carolyna

W piaskownicy wspomnień
Rozkwitają gwałtownie
Sadzonki ciszy

Pośród dziecięcego gwaru
Pod opieka protoplastów
Powoli wbijają w otchłań życia
Korzenie czystości

Naiwnie wtulają
Miękkie płatki dzieciństwa
W ostre kolce świata
Przełykając pokornie
Zatrute babki z piasku

Pęka skorupa ciała
Powoli, gwałtownie
Odkrywając szepty duszy
Wydostaje się na zewnątrz
Wrzucona w brutalne
szpony bezradności

Szeptami warg
Wygłodniale
Kroczysz po moim ciele

Delektujesz się
Każdym zakamarkiem DNA,
Każdą uliczką skóry

Związujesz mi oczy
Szarfą pożądania.
Wprowadzasz do
Krainy mroku,
Bym czuła mocniej,
Intensywniej

Wkraczając
W otchłań
Mojego oceanu
Sprawiasz, że
Krzykiem rozrywam
Pustkę

Szepty niepoukładane
W słowa
Tkwiące na dnie Twojego serca
Nigdy nie wypowiedziane
Nie ujarzmione
Blaskiem mojej dłoni
Zamknięte w pudełku
Wiecznej ciszy

Dla Yestem …. Gdziekolwiek teraz jesteś 😔

Ciężarem stóp
Na miliony nic nieznaczących cząstek
Rozgniatam ziemię

Otulona wiatrem
Oddycham krzykiem
Wewnętrznej pustki

Uśmiecham się z bólem
Gdy wyklaskujesz dłońmi
Niezrozumiałe melodie chwil

Milczę układając
Bezsilnie słowa
Zebrane w sercu

Została tylko cisza

Niepewność
Ciężarem warg
Kaleczy wnętrze

Oddycha zbyt gwałtownie
Zaciskając ramiona
Na szyi szaleńca

Znajdź mnie w labiryncie snu
Udekoruj zapachem ziemi,
Odziej w nagość poranka,
Utul kołysanką krzyków
Połącz w całość a potem
Rozbij na miliony kawałków

Kolczasty promień
Światła uśpiony
Pod burzą twych uścisków

W ciszy drzemie
Nieokiełznany
Żal

Dotyk twych nadgarstków
Na moim ciele
Zamknięty

Pajęczyna słów
Utkana z oddechów
Wzajemnych
Odziana sztyletem gniewu

Mam tyle
Obcych myśli
Przeplecionych
Wokół nadgarstków

Bólu, cierpienia, łez,
Nieprzespanych nocy
Za kurtyną ciał
Ukrytych

Dłoń świtu
Zerwana ze snu
Zbyt gwałtownie

Utopieni w marzeniach
Nierealnych
Kroczymy pełni złudzeń
W przyszłość

Zbyt niepewni,
By zbudować armię motyli
Gotową stanąć do walki
Po szczątki nas samych

Ze słów
Na płótnie papieru
Ubieram świat

W kolory nadziei
Na lepszy świt

Niepokoi mnie niebo
O smaku krwi
Chmury o zapachu żelaza

Deszcz pocisków
Z karabinów nocy
Dźwięk stóp
Opuszczających granice
Najdroższych domów

Jesteś już tylko
wyrwaną kartką z kalendarza

Niedoczytaną książką na półce,
Niedokończoną piosenką
w zaciszu fortepianu

Rozerwanym fragmentem zdjęcia
na dnie kartonu

Nieznaczącym punktem
na mapie mojego życia

Otulona ciszą
Niczym ciepłą kołdrą
Zamykam niecierpliwie oczy

Minuty w klepsydrze niepewności
Pachną ciężarem żelaza