Twórczość, breed

życie jest jak morze, raz cię podrzuca chwalebnie do samych chmur, a raz o skały tobą trzaska.

Napawam się dymem z papierosa
On tak mnie truje pięknie
Każdego dnia trochę mnie ubywa
A kiedyś już wcale mnie nie będzie
Tak mi na szyi delikatnie..
pętlę zawiązuje
W płucach zgrabnie wiruje, a każda jego cząstka między dna się wciska
Z każdym dniem śmierć w oczach widać coraz jaśniej
Aż w końcu zgasnę.. jak papieros zgasnę.

miłość - kiedy w niej toniesz nie złapiesz nawet przysłowiowej brzytwy.

- z opowiadania.

Jedyną miłość, jaką mam to ta zamknięta w moich dłoniach i w moim umyśle, żadna inna nie znaczy dla mnie równie dużo, żadnej innej tak troskliwie nie wylewam na papier.

Czasami myślę, że jak na dzisiejsze czasy umiejętność ubierania sytuacji, uczuć, krajobrazów w słowa to najlepsze, co można dostać stojąc w kolejce do Boga. No chyba, że niekoniecznie. Można też dostać umiejętność do wykształcenia w sobie takiej umiejętności, a to już mili państwo nie lada wyzwanie dla szarego zwykłego człowieka. Akurat w moim przypadku to było bezpośrednie, nigdy nie uczyłam się pisać, ja to po prostu zawsze potrafiłam, raz gorzej, raz lepiej. Przy pisaniu potrzeba wyobraźni, a może nie tyle wyobraźni, co uczuć! Uczucia, to podstawa, od tego zaczynamy cały ten cyrk, na tym polega ta choroba. Nie wiem czy znacie to uczucie, kiedy w nocy zasnąć nie idzie, bo coś nas ciągnie do tego by zafajdać białą kartkę atramentowymi [...]

Zaplanowałam to krok, po kroku. W prawdzie nie przemyślałam wszystkiego jeszcze raz, tak na spokojnie, dokładnie. Mogę to odziać odrobiną czarnego humoru i po prostu nadać temu imię wiosennych porządków. Jest wiele rzeczy, które mnie popychały w stronę samobójstwa, przez jakiś czas próbowałam się temu przeciwstawić, ale w końcu zmiękłam.Dawka silnych tabletek nasennych skradzionych z ręcznie zdobionej szafki taty trochę mnie zmorzyła, a reszta opakowania przyprawiła o zawroty głowy i mdłości. Ostry ból rozrywał mi brzuch w okolicy żołądka, robiło się coraz ciszej i lżej. Serce powoli zwalniało. Światło słoneczne wdzierające się przez duże okno do pokoju stawało się coraz słabsze, tak jakby promienie słońca umierały razem ze mną. Chciałam jeszcze coś dopisać do listu pożegnalnego skierowanego głównie do rodziców [...]

Świecy płomień w moich oczach tonie.
Tonie niczym podczas sztormu łódź
i chwiejnym ruchem tonie płomień,
błagając jeszcze by choć tlić się mógł,
lecz ja jego tyranem jestem
i silnym podmuchem
zwalam go z nóg...

Uciekaj człowieku próżny!
Ze słowistych polan moich,
nie ma tu miejsca dla Ciebie,
dla tych głupot twoich, co je szepczesz do ucha!
Uciekaj cholera! Bo sztuka to więcej niż ją tylko rozumieć..
Sztukę czuć w sercu trzeba,
opuszkami wyobraźni palców, na pamięć ją umieć..
I nie mówić jej, że łatwa jest, że prosta, że jedną z wielu jest,
lecz, że góruje nad wieloma i tylko duch drogi klęka przed jej nogi!

~ Joanna Suchocka

_____________________
Wiersz napisany z dedykacją dla wszystkich, którzy negują wszelkiego rodzaju sztukę. Pamiętajcie, że sztuka nie ma określonych zasad, kieruje się własnymi.