Twórczość, Baella

Wszędzie patrzę, widzę cień, zarys
żadna postać nieskończona
nie tylko zarys, ale i chęć
proszę ból zabierz
proszę dokończ
dorysuj tę postać, by w końcu
ktoś idealnym mógł być.

Nie pytaj, czemu
nie wiem, nie chce
nie chce bo znowu przychodzi
ten zarys
ten cień
ta bezsilność.

Dzisiaj już odchodzę.
Nie ma mnie.
Nigdy nie usłyszysz już mojego imienia.
Zbyt ostrym nożem potraktowałeś moje serce,
krwawi,
nie ma już dla mnie ratunku.
Ono wydając ostatnie tchnienia, kocha Cię całym sobą,
nie patrzy na ból,
na cierpienie.
Ale to już koniec,
już dziś mnie nie ma,
już nigdy nie usłyszysz mojego imienia.

Moje serce umarło w miłości do Ciebie,
nie pokocham już nikogo,
człowiek człowiekowi
nie dając nic w zamian,
proszę oszczędź tych cierpień,
pokochaj moje serce z miłości do Ciebie umierające.

Kim ja jestem?
Przecież tak naprawdę nikim, czyż to aby nie absurd ?
Każdy jest kimś, kimś kto potem odkryje swoją mniejszość.
Przecież nie świadczą o nas rzeczy materialne.
Albo jesteś, albo Cię nie ma.
Ciężar spływający na Twoje zmęczone już długą drogą barki, co raz bardziej Cię osłabia.
A wiesz, kiedy upadasz ?
Upadasz, gdy zdajesz sobie sprawę, że prawie nie istniejesz.

Baella.

No i gdy już wiesz, że samotności nie ma granic,
a cierpienie i ból do każdego przypisane są stopniowo,
powoli opadasz, bezwładnie i poddajesz się cierpieniom,
które przygotował dla ciebie świat.

Następnie znów się budzisz, znów wiesz, że cierpisz, znów zasypiasz.
Jednakże nadchodzi dzień, w którym czujesz, że wszystko co było ci dane,
jest ważne.
Samotność, nauczyła cię kochać,
Ból, nauczył czuć,
a cierpienie, no właśnie,
podobno
każdy cierpi, z zasady, po prostu, tak absurdalnie, po prostu.
A zasad, nie powinno się łamać, podobno.
A.D.Baella

…Czułam jakbym nie potrzebowała oddychać, zarazem oddychałam pełną piersią. Woda, krople, otulały mnie miękko, w szumie. Ja poznaję siebie od nowa, stoję tam na palcach, moje usta tworzą idealną kompozycję z oblanym namiętnością ciałem, które pragnie wewnętrznego piękna, by poczuć wyzwolenie, na krańcach wytrzymałości podświadomej, której nie opanowano. Morzem niebanalnych słów posługuje się moje ciało, które jest wyzwolone do granic wytrzymałości, czas się kończy, ostatnie krople kapią na moje wilgotne od wody usta. Patrzę w lustro, jakbym bała się na siebie spojrzeć, w końcu moje spojrzenie spotyka się z tym po drugiej stronie, wszystko zaczyna się składać w jedną całość, wszystko staję się jasne… teraz wiem, że mogę wszystko.

Gdy szła powoli z tacą na głowie w myśli nasuniętej przez słońce dlaczego, dlaczego to ona nie mając pojęcia jaką stratę na sobie niosła z niechęcią podążając za cichym głosem serca opuściła ręce wzdrygnęła się lekko i ujrzała na talerzu śmierć

…. A w tle wojna nie pojętne ludzi umysł nie poradzi aż dwa światy się zebrały tam jest wojna a tu rozpacz . Nie widząc nic oprócz tego co było ze strachem w oczach odejdzie i kierując się nim wypowie tylko dwa słowa „Memento Mori”.

Jej głos się zmienił myśli odeszły tchu zabrakło i jeszcze jedno, jedno pociągnięcie powietrza minimalnej wartości płynącej ze smutku, upadła zamykając powoli oczy niby zamroczona. Szum traw się nasilił siła opadła wszyscy zwątpili w cel istnienia bo ta jedna ta jedyna odeszła w nieznane .

I tak siedzisz, i nagle zdajesz sobie sprawę, że masz nudne życie. Nie masz w tej chwili ochoty się śmiać, łzy też cieknąc nie chcą, nie czujesz złości, nie czujesz szczęścia, nie czujesz nic. Pustka. Chcesz włączyć piosenkę, ale wszystko Cię odpycha, znów myślisz o tym co mogłoby się stać, chcesz gdzieś wyjechać, uciec. Położyć się na zielonek trawie, w ciepłą lipcową noc i nie myśleć o niczym. Patrzeć, jak gwiazdy odbijają się w strumyku, a smolistość nieba , nadaje wodzie czarny blask. Nie masz już siły, nie chcesz czuć nic.

Udajesz, że jest wszystko dobrze. Cieszysz się, nawet najbliżsi nie wiedzą co nosisz na barkach. Wieczorem, gdy kładziesz się spać, zamykasz oczy i marzysz, marzysz jak małe bezbronne dziecko. Widzisz swoją szczęśliwą przyszłość, próbujesz odepchnąć złe sytuacje, i zapobiegasz im w swoim nocnym świecie. Potem, nadchodzi czas rozmyśleń, mówisz do siebie w myślach, to, co chciałbyś powiedzieć ukochanej osobie, to co jest Twoim brzemieniem, to czego nie umiesz powiedzieć nikomu innemu. W końcu zasypiasz. Nastaje dzień, ludzie znów czegoś od Ciebie chcą, znów o coś proszą, Ty znów to robisz. Wykonujesz posłusznie pracę. Potem, gdy spotykasz osobę, z którą rozmawiasz o wszystkim, właśnie... nie masz takiej osoby. Bo ludzie, z którymi spędzasz czas, uważasz ich za przyjaciół, nie wiedzą wszystkiego. [...]