Twórczość, Avratz

Wszystko jest inne
Zachód i wschód słońca
Nie jest już taki piękny
Wiosenne powietrze inaczej pachnie
Nic nie cie już jak dawniej
Całe szczęście odpłynęło
Rozlało sie w mroku zapomnienia
Nic nie pamiętam już z tego uczucia
Nic nie czuje tylko chłód
Serce me niczym kamień
Obojętne na wszystko
Czasami tylko uronię łzę
Nad tym co dawniej było
Poczuje kłucie w sercu
Jak by miało znowu zacząć bić
Lecz już nie ma dla kogo.

Wśród ciemnej nocy
Na bezchmurnym niebie
W całej okazałości błyszczy
Skąpany w czystym srebrze
Nieskazitelny pierwotnie czysty
Do swej kochanki wiecznej czule szepcze
W swym majestacie zimny
Pieśń jego unosi się na wietrze
Samotny trwa czując się winnym
Odpowiadają mu grą świerszcze
Pragnął być kimś innym
Unosi się nad nami wiernie
Jego dusza jest czymś niezwykłym
Swym blaskiem świecić będzie wiecznie

Słońce chyli się ku zachodowi
Swą purpurą zalewa błękit nieba
Wszystko cichnie, wszystko gaśnie
Jedynie szum morza wokoło się rozlega
W oddali nieśmiało śpiewają drzewa
Powietrze niesie w eter oba dźwięki
Docierają one do mych uszu
Pieszczą me zmysły wśród naturalnej ciszy
Karmią zranioną duszę
Rany na sercu mym zasklepiają
Wśród tych dźwięków mógłbym trwać na wieki
Przez zamknięte powieki tworzyć iluzje
Budować, tworzyć piękne światy
Spełnić swoje wszystkie fantazje

Sen przynosi mi ukojenie
Trafiam w nim do swego świata
Wykreowanego przez swą duszę
Pełno w nim kolorów, dźwięków, myśli, uczuć
Staram się łączyć je w całość
Stworzyć harmonie między nimi
Komponuje, mieszam obrazy i dźwięki
Kreuje rzeczy niemożliwe na jawie
Wspaniałe góry, rzeki, lasy
Tętniące życiem, czystością
Gdzie ludzie są inni
Nie ma wojen, nienawiści
Ten świat pragnąłbym by zobaczył każdy
Poczuł jego magie, wyjątkowość
Lecz sen się zawsze kończy
Kończą się fantazje
Rano zostaje mi tylko żyć na jawie
Przeżywać zwykłą codzienność dnia
Która jakże jest szara i ponura
Chciałbym móc śnić bez końca
By pozostać w mym świecie
Na zawsze już w utopi żyć

Latam wśród chmur wysoko,
Wśród złotych promieni słońca
Czuję jak prądy powietrza unoszą mnie
Ku wolności, zatraceniu
Wzlatuje wyżej, ma dusza pragnie wolności
Bezmiar wszechświata odkryć
Lecieć przez pustkę, przez nicość
Przez ocean czasu, zapomnieć o wszystkim
Zostawić wszystko za sobą
Z czystym sumieniem, czystym umysłem zacząć od nowa
Smakować życia, wśród niezliczonego pyłu znaleźć swój cel
Dosięgnąć go poczuć na nowo energie
Która wypełni dusze i ukoi zmysły

Mróz ścina moje serce
Pustka wypełnia mnie
Czuje smutek, otoczony
Samotny, rozbity
Bez mojego światła w tunelu
Bez promieni Słońca
Widze mrok, czuje chłód
Nie czuje ciepła, brak mi uczuć
Chciałbym dotknąć raz jeszcze
Poczuć skurcz mego serca to ciepło
Rozgrzać zimną stal, moją duszę
Umysł wypełnić kolorowymi myślami
I zapomnieć o tym co było, wymazać te wspomnienia
Zanurzyć się w mroku ukojenia, tam
Gdzie łez moich nikt nie będzie widzieć
Tam gdzie martwe jest powietrze....

Być wolnym, nie mieć nikogo nad sobą, jak ptak podążać gdzie dusza zapragnie, gdzie umysł poniesie, tak bardzo tego pragnę...

Na co nam nasza wiedza, inteligencja? Skoro i tak, jak by było nam dane wylądować w dalekiej przeszłości, nie przetrwalibyśmy.