Twórczość, ano-nim

To piękny dzień i pełen wrażeń
Na placu targowym w słońcu..pomarańcze.

On obok niej, ona obok niego
jeszcze młodzi, jeszcze - odpukać -zdrowi.

Rozumiem ich prawo do uśmiechu,
prawo do milczenia.
W końcu każdy jest uzdolniony do szczęścia
i do zapartego tchu.

Szkoda robić z tego slajdy,
niech fotograf się jeszcze wstrzyma
i niech panuje ta ulotna chwila
nim zamieni się we wspomnienie.

Nie dość takich ''momentów'' przynajmniej dla świata..
- A jak jest dla ludzi?
Każdy to osobna indywidualność,
dlatego trudno mi odpowiedzieć z całą pewnością.

Jednak chce być przekonany
że czemuś to służy...

Że nie bez powodu trzymamy się za ręce,
próbujemy patrzeć sobie w oczy,
żyć obok siebie i dla siebie,
wrzucać monetę do jednej studni
z życzeniami.

Pod tym samym niebem
nad nami chmury odkąd ludzkość pamięta.
I chwila jedna z tych która prosi oto
- by trwać.

(Życie)

Toczy się dalej.
Ma swój początek w całej niepamięci
z wczesnego dzieciństwa

Lubi się podobać i nie pozbawione
jest zachwytów
czy tych zachodów dla których warto
się budzić

Daje pole do popisu,
nie daje nic od siebie samo
- bo wie że to w złym guście

Ten kto je posiada jest obecny
i otacza go jawa.

Ten kogo opuszcza,
nie zabiera ze sobą..

Nie ogląda się za siebie,
nie próbuje grać na bis.

Bywa że samo w sobie jest wzruszające,
jednak zbyt rzadko nas to dziwi.

Czy ciąży nam na sercu?..
Nie wiem jak dla kogo.
Czy wali się pod nogi?
Z pewnością chce być konsekwentne.

Od śniącego zależy czy jest spełnione
bo było dobre, bo było złe
bo trwało i trwało, bo trwało za mało..

Bo mówi dobranoc bez uprzedzenia
by zdążyć powiedzieć ''Żegnam''

''Do widzenia'' - na którym się kiedyś pomylę.
''Do jutra'' - które będzie, zemną czy nie.

To do tych dni
bez żadnej wzmianki w pamiętniku
To do tych wszystkich ludzi
których zatarłem w pamięci.

Nosiliście kiedyś imiona
i fryzury, opowiadaliście żarty
- których już nie pamiętam.

Mieliście przecież marzenia
i twarze
Z niektórymi wiązałem pewne nadzieję
te pamiętne, te już zapomniane..

Przywiązywałem do was pewną wagę
tak byście nie ulecieli za daleko
- choć i tak ulecieliście na tyle by było to na zawsze.

No a co z całą resztą?..
Do których zwracałem się w sklepach,
przepraszałem w pośpiechu,
- byliście głosem ''pomyłką'' w słuchawce.

O czym wtedy rozmawialiśmy?
- o ile rozmawialiśmy.
O co chciałem was zapytać?
o godzinę, o wskazanie drogi?
- dziś to pytania bez adresata.

Gdyby chociaż miał po was pamiątkę
najlepsze wspomnienie..
- przecież później były inne i inne
które też chciały być najlepsze,
jedyne w życiu, najprawdziwsze, najbliższe.

A tu okazało się tak mało miejsca...
zbyt krótkie noce przeżywam jak widać
by pomieścić sny o was.
Zbyt krótką podróż odbywam by
pamiętać was...skoro ledwo zdążam pamiętam siebie.

Próbowaliśmy się znać - to nic złego próbować.
To nawet miłe myśleć że jednak ktoś znajomy
biegnie końcem drugiego chodnika.
Że jeszcze raz łączy nas przypadek..
który nie będzie gotowy zmienić się dla nas w
przeznaczenie..

- widocznie, nie mogło być inaczej.

Tutaj skąd to piszę
o wschodzie słońca było 0 stopni

Kończy się lato:
każe mi tak sądzić choćby złoty liść,
fryzury rwane wiatrem,
kolejki w aptekach,
spiker w radio.

Cichnie grana muzyka:
trzeba przezimować wszystko
nawet miłość.
I sny o tym jak rozmawiamy nad
jeziorami.

Tutaj skąd to piszę
o wschodzie słońca było 0 stopni
i mglisty poranek

Telefon nie dzwoni tak często
w pilnej sprawie
Kończy się lato..

Wieczory się dłużą, to i listy
dłużej się piszę
Ktoś w autobusie pociąga nosem
ktoś kichnie i przeprosi potem..

To nic że już tam nas nie ma
nad błękitną polaną
Budzik dzwoni w noc późną
choć przecież już rano

Lato się kończy i kończą
wzruszenia
Za to nie stygną herbaty
wciąż gdzieś ktoś na kogoś czeka

Dnieje nie zbyt łatwo
Zasypiam jak kamień w wodę
Jak woda w kamień..inaczej nie mogę

Kończy się lato:
I nie mam oto żalu
a nawet pretensji

Że już nikogo tam nie ma
na obalonym pniu drzewa
i nikt nie słucha już rzeki..

To wszystko miało już miejsce
i będzie utrwalane
Z daleka na to patrzę
i poczekam co dalej...

Nie mogę już tam zawrócić
- to już nie po drodze i nie w porę,
choć swój czas i miejsce miały.

Nie mogę się cofnąć ani o krok
- nowy dzień ustanawia się,
z moją lub bez mojej wprawy.

Swój przed sobotą piątek
ma każdy piątek przed czwartkiem
nawet w latach przestępnych

Nie mogę już tam zawrócić
- tylko poszerza się między nami dystans
zacierają się pewne szczegóły

Pogłębiają się zmarszczki
- tylko która wtedy odpowiadała za uśmiech.
Niech będzie że wszystkie
- to zawsze lepiej wygląda w życiorysie

Ludzkiego serca nie można uchwycić.
To cała prawda jaką wiem
i jedyna prawda która domknie się sama
bez kropki nad ''i''

Reszty musiałem się domyślić
i o całą resztę pytać.

Zajmuje mi to jak dotąd
myśli nad kubkiem ciepłej herbaty
Spacery wieczorne
i te bezsenną noc.

Dziś, które chce być ''teraz''
jest już prehistorią, gdy to czytasz.
A ja przeżyłem to na tyle
by móc się temu przyglądać z daleka..

Spójrz na to wszystko
całe to życie.

Pociąg ze stacji ''A'' jedzie do stacji ''B''
ponieważ ktoś na kogoś czeka.

Gdzieś nad zatoką pary tańczą
do muzyki do rytmu i pod niebem.

Ktoś ma sny, ktoś wypowiada Twoje imię
ktoś komuś wpada w ramiona,
ktoś patrzy sobie w oczy.
Mam cichą nadzieję
że to ''coś'' między nimi znaczy.

Zdaje się jeszcze zachodzi dzień z nocą
To gdzieś po drugiej stronie musi zachodzić się noc z dniem
Postępują po sobie gwiazdy, a jeśli gwiazdy
to i marzenia - głów wpatrzonych.

Wysypują się świadectwa i dyplomy
Kwiaty z dłoni w dłoń
upuszczone, podniesione
ususzone, wyrzucone
- z intencją i bez intencji.

Kto wie czy to nie miłość?
Oni już wiedzą,
ale nie chcą dać po sobie poznać.

Tu i tam niezapominajki
Po lecie jesień - i byle do wiosny.

Jej śmiech i jego pierwszy siwy włos.
Próbują się znać, ale czy się znają?
- jeszcze mają czas.

Brzeg pewnego jeziora jest piękny
a Ty i ja, możemy o tym pamiętać
i widzieć to z daleka, jeszcze tak jakbyśmy tam byli.

Ktoś przecież tu wcześniej przed nami był,
będzie i po nas..
Niby nic nadzwyczajnego, niby błysk i chwila
i cisza po chwili..

Gdyby nie ten zachód zapamiętałbym Cię inaczej,
ale zawsze tak samo dobrze.
I nie bez powabów wracam do Ciebie
nie bez strapienia opuszczam...

Rozmawiałem z Tobą nad Olzą
po drugiej stronie rzeki
(jeśli wierzyć perspektywie)

Było nad nami niebo
(i od tego powinienem zacząć
bo od tego wszystko się zaczęło)

A na niebie jak to na niebie ptaki w roli ptaków
I Twój ulubiony szalik na ramieniu
I mój spóźniony zegarek na nadgarstku
obok bezlistnych prawie drzew

Rozmowa nasza
jest zdarzeniem błahym
dziejącym się po wielu innych rozmowach
w tym miejscu
I nie przejdzie do historii
jak bitwy które się tu odbywały

Dziś kamery z tych wojen wyjechały
na inny front
Orszak przyczyn upamiętniający
te zdarzenia jest już na miejscu
- jak zwykle nie spóźniony.

Może gdybym wtedy
wyznał Ci miłość i dał to komuś
innemu z przechodniów do zrozumienia
Wtedy ten ktoś napisałby o tym piosenkę
a Ty i ja bylibyśmy powodem do wzruszeń

Jednak tak się nie stało
mówiliśmy szeptem i w ciszy słuchaliśmy
siebie
Nie było między nami powodów
tych wewnętrznych ani zewnętrznych
nawet wiejącego skądś nagle wiatru
który każe się zbliżyć
czy zbłądzonej, spadającej gwiazdy w środku dnia

Z tamtego czasu pozostała
mi opalenizna na policzkach
która zejdzie
i dobre wspomnienie.
Rzeka która płynęła tam płynie do dziś
a dzień się kończy i zaczyna
bez względu na nas

Ale to nie wystarczy jak widać
żebym mógł o tym nie pamiętać.
Bo każdą godzinę, każdą minutę pomiędzy..

Do widzenia, do jutra!
- oby tak było.

Jeszcze nie o wszystkim
zdążyliśmy pomówić
(pomimo tylu rozmów przecież)

Jeszcze nie wszędzie byliśmy!
(O ile wszędzie da się być,
choć to piękny pretekst)

Tam gdzie kamień na kamieniu
i krew szybko schnąca
ktoś na kogoś czekać będzie
na jednym z peronów
początku i końca..

Początku i końca
dni i nocy
Zawsze będzie ktoś
spotkany i zapomniany
i niezapomniany i zapamiętany

Zawsze!
(choć to niebezpieczne słowo, chce tu być użyte,
jakby to nie od nas zależało czy być tu powinno)

Ale powinno..bo dopóki mamy sny
i budzi nas ze snu jawa
Będziemy tęsknić
(Bo to przecież jakby druga po nadziei
ważność)
Będziemy kochać
(Bo to daje nadzieję że jeszcze
cokolwiek warto)

Do widzenia, do jutra!
- oby tak było
( gdyż ciągle mi mało!)

Jeszcze ten płatek i tamten
przefrunął jak listek..

Wszystko tu trzyma jak w ryzach
I strumień popycha!
I stawia na swoim! - Świat..

Do widzenia, do jutra!
Do zobaczenia!
Mówi nam..
(o ile chce powiedzieć jeszcze)
P.

W tle góra, przed nią rzeka
nie od dziś płynąca
Ścieżki wydeptane
i skała warcząca

Nad nimi niebo i chmury
w różnych kształtach
jak sny od siebie inne
choć podobne i równie płoche

To miejsce wypełnione po brzegi
Ledwo mieści się tu człowiek
Wie to ptak kołujący nad urwiskiem
I przetrącone drzewo

Było nas tu ze sto tysięcy
z głowami w chmurach
ze słońcem na powiekach
ze stopami w trawach

Każde z nas i z zachwytem i z powodem
I okazją i ucieczką od okazji
I łzą w oku i mniej niż rozczarowaniem
- co akurat mnie nie dotyczy

Dnieje tak dzień po dniu
jak na obrazku dla dzieci
Tylko zwiedzający się zmienia
no chyba że tu zamieszka - choć [...]

Otwieram oczy i jestem..
Ale czy to już dziś a może już jutro?

Patrze na pamiątkowy zegarek
mniej poręczny niż gdyby nie był pamiątkowy
I wskazuje północ

Wtedy pamiętam jak dostawałem go
jeszcze od Ciebie
i nosiłem na prawej ręce choć na lewej się powinno

Nigdy nie sprawdziłem czy faktycznie jest
wodoodporny i czy może mi przypadkiem upaść

Ale czy to wystarczy?
Czy to dowodzi temu że jestem żywy?

Zdaje się..wypełniam przestrzenie
i przecieram oczy
Marnuje tlen i oddaje dwutlenek
Ziewam, przeciągam się i siadam
przy zgaszonej lampie

Tę akurat kupiliśmy jeszcze razem
miała być niska by nie wypełniać światłem
całego pokoju..
Zaraz obok niej stać miał nowy fotel,
ale gdzieś ten pomysł podział się z Tobą

Żyje..?
Ale ile to czasu jeszcze szczęśliwego
mniej szczęśliwego?
Straconego i tego o którym wolałbym
nie pamiętać nawet przy zgaszonej lampie?

Dlaczego tego nie wiem?

A może wystarczającym dowodem na to
że jestem i żyje jeszcze
Jest to że czegoś nieustannie nie wiem?
I to że coś nieustannie próbuje wiedzieć?

Wierze że odpowiedz istnieje
i jest mniej przenikliwa niż jawa
Ale wiem też że muszę na nią zaczekać
i że wtedy wszelkie wątpliwości ustąpią
a te przestrzenie i rzeczy
-mnie opuszczą.

Na zdjęciach już się nie ma wyboru:

Mogło się wtedy być uczesanym
i nie mrużyć oczu
Nie trzeba było wtedy i jeść
i śmiać się bez opamiętania
Na czarno białym tle jeszcze nie wiadać
choć domniemam że poczerwieniała

Nie ważne czy z ukrycia
Czy to fotogeniczne, czy potrzebne
Na zdjęciach już się nie ma wyjścia
Zatrzymana chwila która uciekanie

Tu wydaje się być jeszcze żywa
jeszcze tu go
Ona nie spotkała
o a tu On
miał jeszcze wszystkie zęby

W tej chwili tutaj jeszcze
nie było Jasia
Nie było Kasi
Nie wiedziała co stanie się
i kto zjawi

Ja wiem z opowieści ale tu jeszcze
wciąz się uśmiecha
i wie że jest młoda

Na zdjęciach już się nie ma wyboru
ta czy inna poza
ten co trzeba profil, a może to tamten?
a może to mniej niż pamiątka?
mniej niż wspomnienie którego się nie chce?
i chowam je w szafie?

Nie zmienię go..bo zmienić się nie da
chwila ulotna zatrzymana
krucha jak papier
Za folią albumu połyskuje
w skórzanej oprawie
pośród wszystkich tych innych fotografii
które same narzucą nam pamięć...

''Marzenia'' napisał Pan Guzik

I znów powraca do mnie ten temat
choć nie pamiętam bym go rzeczywiście
przeoczył
Był on: tak tak był..i jest i opuści mnie dopiero gdy..

Wszyscy dziś tego wieczoru co do jednej osoby
co do jednej pary oczu..przyszli posłuchać
A ja nie chce być nieprecyzyjny
Co do tak istotnego i potrzebnego tematu

Wolałbym chyba być dziś tam po drugiej stronie
Nie na mównicy a w miękkim siedzeniu
A właśnie czy nie dość miękkie?
Czy w sam raz?

W teatrach jak w kinie zawsze był cichy spór
o podparcie na łokieć tak wspólny jak plany nasze na jutro
potrzebne już dziś..

Znam kilku takich co zawsze na to narzekali
i też takich co żyli chwilą...przejmując się odcieniem [...]