Twórczość, anathematise

Kilka dni temu jakaś kobieta rzuciła się pod pociąg. Samobójczyni. Ksiądz odmówił pogrzebu, bo postąpiła wbrew wierze. Tego samego wieczoru wygłosił kazanie o tym, że Bóg sądzi nie wedle czynów, lecz intencji.

Paradoks, prawda? Bo w końcu, czy ktokolwiek może wiedzieć, jakie intencje miała ta kobieta? Czy ktokolwiek zapytał się, dlaczego zdecydowała się na taki a nie inny krok? Może choć raz, zamiast oceniania, czy zrobiła dobrze czy źle, ktoś spróbowałby postawić się na jej miejscu. Nie mówię, że Kościół nie ma prawa potępiać samobójców. Nie zabijaj, to nie zabijaj. Pod tym względem są mordercami, gdyż przypuścili atak na życie. Swoje własne, więc nie mają szansy prosić o przebaczenie. To rozumiem. Nie rozumiem jednak, gdzie był Kościół, gdy targała się [...]

Zamknij oczy. Choć na chwilę. Przymknij powieki, wycisz ten nieustannie szepczący głosik w twojej głowie i wsłuchaj się w otoczenie. Postaraj się sięgnąć słuchem tak daleko, jak jeszcze nigdy. Postaraj się uchwycić jak najwięcej dźwięków, spróbuj je rozpoznać. Wsłuchuj się uważnie w najdrobniejsze odgłosy, te, na które nigdy nie zwróciłbyś uwagi.

Zrób to teraz. Już. Nie żartuję. Zamknij oczy i nasłuchuj.

A teraz powiedz, co usłyszałeś? Rozmowę z sąsiedniego pokoju? Odgłos wiejącego wiatru, deszcz uderzający o szyby twoich okien? A może tykanie zegara? Pracujący komputer, muzykę, szum liści, brzęczenie muchy? Tak wiele rzeczy dotarło do twoich uszu, ale coś mi mówi, że nie przyszło Ci do głowy, żeby posłuchać samego siebie.
Czy kiedykolwiek próbowałeś usłyszeć bicie własnego serca? Wczuć się [...]

Nigdy nie byłam wystarczająco dobra.

Cokolwiek próbowałam w życiu zrobić, osiągnąć… po prostu się do tego nie nadawałam. Bo jak długo można utrzymywać się w przekonaniu, że robisz coś dobrze, skoro tak nie jest? Mało tego, nie jesteś nawet w okolicach „dobrze”. Owszem, można szlifować się w danej dziedzinie, tylko jak długo? Miesiąc? Rok? Dziesięć lat? I tak w końcu zdajesz sobie sprawę, że to nie to, a straconego czasu nie da się już odzyskać.

Nigdy nie byłam wystarczająco dobra.

Każda zmiana, która we mnie zaszła na przełomie całego mojego życia… to i tak za mało. Nigdy nie będę zasługiwać na to, na czym mi w życiu zależy. Nie jestem wystarczająco dobrą uczennicą, śpiewaczką, córką, pisarką, przyjaciółką. Gdyby tak nie [...]

Przez życie każdego człowieka przewijają się momenty, w których uświadamia sobie, że jest całkowicie do niczego. Że wszystko, co stworzył, to tak naprawdę wielka sterta nic nie znaczących bzdur, powstałych w wyniku dostosowywania się pod społeczeństwo. Pisz to, co ludzie chcą czytać. Nie wyrażaj siebie, tylko spraw, by im się podobało. Nie liczy się, że w tych tekstach nie ma ani krzty twojego serca. Ważny jest tylko prestiż.
W takich chwilach, kiedy z nudy i braku weny przeglądasz roje idealistycznych blogów, pisanych przez osoby nawet dwukrotnie młodsze od ciebie, zdajesz sobie sprawę, że pomimo aż tylu błędów ortograficznych, gramatycznych, stylistycznych nawet nie wspominając już o interpunkcji, ich teksty są lepsze niż twoje. Co z tego, że już w pierwszym rozdziale [...]

„Yesterday we shook hands, My friend.
Today a moonbeam lightens my path, My guardian”

Stoję samotna na cmentarzu, wpatrując się w marmurowy krzyż Twojego grobu. Tuż pod nim, na tablicy nagrobnej znajdują się złote litery, poustawiane w kilka słów i liczb, które w ogóle nie powinny się tam znaleźć. Czytając je cały czas odnoszę wrażenie, że to nie Twoje imię ani nazwisko, że te daty nie mają z Tobą nic wspólnego. A jednak, spod ostatniej linii żałobnego tekstu uśmiecha się do mnie Twoja twarz. Nie mam pojęcia, dlaczego pozwoliłam umieścić tu to zdjęcie.
Ten uśmiech zawsze dodawał mi sił, był moim ogniskiem miłości po środku skutego lodem świata wyzutego z uczuć. Byłeś moim Aniołem. Tylko Ty trzymałeś mnie przy życiu, [...]

Stała za ogrodzeniem pastwiska, przyglądając się dwóm arabom. Konie były piękne. Jeden, stojący po prawej, izabelowaty ogier, połyskiwał grzywą w świetle zachodzącego słońca. Nieco dalej stała jej ukochana klaczka, którą dostała kilka lat wcześniej. Dokładnie znała, i odtwarzała w pamięci dotyk jej miękkich chrap, delikatny chód, iskierki radości w oczach. Kara pięciolatka była jej najlepszą przyjaciółką.
Otworzyła bramę i weszła na łąkę. Oba konie od razu podniosły uczy i oderwały się od skubania trawy, żeby zobaczyć, kto nadchodzi. Widząc ją, ogier powrócił do przerwanej czynności, a klaczka podbiegła do niej ochoczo.
- "Cześć, Persefono." – szepnęła całując ją w pysk na przywitanie. – "Co powiesz na małą przejażdżkę?"
Czarnulka spojrzała na nią smutno, po czym odwróciła wzrok na stojącego w [...]

Zwisałam bezwładnie w jakimś ciemnym pomieszczeniu. Unosiłam się w powietrzu, zupełnie nie czując własnej wagi. Nie widziałam nic, oprócz cienkiej smugi światła, wpadającej przez małe okienko, a potem niknącej gdzieś wśród ogarniającej mnie nicości. Spróbowałam podejść do okna, w nadziei, że może rozpoznam okolicę, w której się znajduję, ale coś zdawało się trzymać mnie w miejscu. Nie mogłam wyjść poza krąg o średnicy około czterech metrów, o czym przekonałam się chodząc po jego obwodzie i przez środek. Najdziwniejsze było to, że nie ściany wyznaczały jego koniec. Po przystosowaniu się moich oczu do ciemności mogłam zobaczyć ich zarys zdecydowanie dalej. Znajdowałam się w czymś w rodzaju szklanej klatki. Ale dlaczego nie dotykałam ziemi?
Jakieś światełko zamigotało tuż przy jednej ze ścian, [...]

Na początku to było ekscytujące. Skryte pocałunki, odwiedziny w środku nocy, każdy dotyk, każdy gest i każde słowo, wypowiedziane tylko dla mnie. Twój szept, który delikatnie łaskotał mnie w ucho, kiedy proponowałeś godzinę kolejnego spotkania. Bez żadnych świadków, opinii i osądzania. Byliśmy sami dla siebie. Czas był nieistotny. Potrafiliśmy naginać jego reguły i korzystaliśmy z tego przywileju najczęściej, jak tylko możliwe. Nigdy nie żałowałam żadnej chwili spędzonej z Tobą. A jednak nic nie trwa wiecznie.
Nie potrafisz sobie wyobrazić, co czułam, kiedy idąc ulicami miasta widziałam tulącą się do siebie parę. Zazdrościłam im, bo wiedziałam, że my nigdy nie wkroczymy na ten etap. Nigdy nie potrzymasz mnie za rękę w miejscu publicznym, nie uściśniesz, nie pocałujesz. Nie miałam co do [...]

ROZDZIAŁ DRUGI

Filip wsiadł do samochodu i ze złością trzasnął drzwiami. Wydawało się, że coś go wyprowadziło z równowagi, i byłam stuprocentowo pewna, że to w większej części moja sprawka. Wolałam się nie odzywać, przynajmniej do czasu, kiedy troszeczkę ochłonie. Z drugiej strony, ciekawiło mnie, co ta terapeutka mu o mnie powiedziała. Na pewno to nie była pochwała, skoro wyszedł od niej w takim stanie.

Całą drogę do domu przejechaliśmy w milczeniu. Zresztą, ostatnimi czasy to była właściwie norma. Tym razem jednak wyczuwałam jego złość w powietrzu. To było do niego niepodobne. Rzadko kiedy się wściekał, a jeśli już to na krótko. Dlatego, kiedy z trzaskiem zamykał kolejne drzwi – od frontowych po te od swojej sypialni – za każdym [...]

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Znów to widziałam. Stół operacyjny, ciało podskakujące przy reanimacji, krew… dużo krwi. Nawet więcej, niż w rzeczywistości. Moje koszmary wyolbrzymiały wszystkie najstraszniejsze aspekty tamtego dnia. Krew była wszędzie. Czasami nawet mama, leżąc na stole była całkowicie przytomna i krzyczała z bólu, tak głośno, że aż sama budziłam się ze snu. I okazywało się, że to ja krzyczę.

Minął już ponad miesiąc od jej śmierci, a ja każdego ranka budziłam się z wrzaskiem. Te sny ciągle mnie nawiedzały. Za każdym razem było coraz gorzej, bo mój umysł przekształcał tamto zdarzenie na wszelkie możliwe sposoby. Każdej nocy, w moim sercu otwierała się nowa rana.

Brakowało mi jej. Była chyba jedyną osobą na świecie, która w pełni mnie rozumiała. Z nikim [...]

PROLOG

Biegnij.

Tylko to zaprzątało teraz moje myśli. Jak najszybciej dobiegnij do celu. Nie trać czasu. Nie waż się zatrzymywać.

Nawet nie myśl. Po prostu biegnij.

Czarna nawierzchnia szpitalnego parkingu zlewała się z nocnym niebem, i gdyby nie białe linie, wymalowane co jakiś czas na asfalcie, miałabym wrażenie, że latam w ciemności. Ale teraz nie wolno mi marzyć. Nie ma na to czasu.

Wsłuchałam się w odgłos uderzania moich butów o ziemię, aby bardziej skupić się na biegu. Byłam strasznie zmęczona, ale nie mogłam się poddawać. To już końcówka, już prawie byłam u celu. Zostało mi tylko sto metrów, dziewięćdziesiąt, osiemdziesiąt...

Jakiś samochód zahamował z piskiem tuż przede mną, dzięki czemu nie wpadłam mu pod koła. Kierowca wysiadł z niego [...]