Twórczość, amnika

Coś umknęło, umyka.
Źle postawione kroki,
Spróbuj się cofnąć..!,
Czasami nagły zastój,
Jakby nic nie miało szansy już zaskoczyć,
Może wystarczy zmienić strój,
Chcesz poczuć życie na nowo?
Ja o tym marze, szukając twej dłoni.

W dzieciństwie skacząc z huśtawki nie boisz się upadku, lecz chcesz skoczyć jak najdalej, czy teraz byłoby podobnie???

Pewne rzeczy są jak domek z kart, niby mają ,,fundamenty'', ale wystarczy jeden zły ruch i wszystko się wali .

Kochana miłości gdzie twe skrzydła,
Gdzie wiara w człowieka,
Poranna modlitwa o jej spojrzenie
duszyczkę istoty wątłej,
I każda iskierka ugaszona,
I każde tchnienie,
Serce obite bólem kochania,
Bez kresu i bez dotyku,
Zabij mnie Boże miłości promieniem,
Lub jeśli nie zasłużyłam odbierz duszę,
Bo czym życie bez ust kochanka ?,
Na grobie samotności zniczem,
Powoli gasnący jak pragnienie miłości.

Wymodelowanie kształtu miłości jest procesem trudnym jak niejedno zadanie matematyczne, które składa się z prostych i skomplikowanych etapów i prób pojęcia sensu naszych ruchów.

Muzyka jest jak narkotyk im więcej jej sączysz tym coraz mniej zaczynasz panować nad nałogiem.

Dopasowani jak dwie połówki jabłka można powiedzieć banalne, tylko że ja nie wierzę w banały.

I choć jestem, upadek jest nieuchronny ponieważ na szczycie stają ludzie pozytywni z natury i biegli z życia .
Paola

Przychodzi gwałtownie ,
Przenika koniuszki słów,
Płci kobiecej objawia postać,
Choć czasem jak twardziel
Obija się o ciała nas.
Chłodem i szarością we wrześniowy czas,
Kobieta przybrana płatkami drzew,
Unosząc dłoń budzi falę łez,

I nim człowiek ciepłym paltem otuli się,
Nie raz , nie dwa dreszczem zostanie utrafiony,
Bo z Panią barwy pomarańczu nigdy nie przewidzisz
Czy zawrze pakt ze słońcem, czy z powiewem goryczy.

Wgnieciona w drewniane oparcie,
Ze wzrokiem utraconym na skalnym wspomnieniu,
Kołacząc sercem powoli upada,

Czasem wraca .
Czasem błądzi .

Uśmiechnięta w złudzeniu nadziei,
Tkwi.
Uniesione kąciki układają się w stałej pozycji,
Nieszczęścia i goryczy.

Piękna dusza uwięziona w podłej myśli,
Nim chwyci odrobinę Siebie,
Siedzisko spróchnieje w iskrach barwy błękitu
A spragniona dotyku radości dusza nie dozna.

Kobieto wątła w czynach
przemyj oczy swe balsamem dobrych wyborów,

Zablokowana w egzystencji poranków i nocy,
W głębi siłujesz się z ciężarem,
u myśli twej przymocowanym.

Łodyga z pozoru giętka potrafi się odrodzić,
Wystarczy by czas biegł swoim torem.
Pielęgnowana co dnia siła w ostatecznym starciu
uczyni zwyciezcą ,dawną ułomność wspomnieniem.

I twierdząc że umysł nas nie ogranicza,
Kłamiemy.
Tyle razy hamujemy ostro bo płata nam figla,
Czasami lepiej jest nie myśleć....
Nie czuć...
Nie wiedzieć...
Tylko żyć!!!!!