Smutna

Wgnieciona w drewniane oparcie,
Ze wzrokiem utraconym na skalnym wspomnieniu,
Kołacząc sercem powoli upada,

Czasem wraca .
Czasem błądzi .

Uśmiechnięta w złudzeniu nadziei,
Tkwi.
Uniesione kąciki układają się w stałej pozycji,
Nieszczęścia i goryczy.

Piękna dusza uwięziona w podłej myśli,
Nim chwyci odrobinę Siebie,
Siedzisko spróchnieje w iskrach barwy błękitu
A spragniona dotyku radości dusza nie dozna.