Twórczość, alyouidiot

moje rzęsy wypadają
i bezsilność ukazuje mi się co dnia
jest piękna i sprawia że nie mogę patrzeć w lustro

atomy w ciele zmówiły się
i plotkują za moimi płucami
czasem czuję ból w lewej łopatce

autobusy przestały się spóźniać
a ja zdążać na rajskie podróże
piękno tych chwil teraz mam na palcach u dłoni

gubię je codziennie
z każdym milimetrem zużytych paznokci
przestaję coś znaczyć -> znaczę już mniej
aż w końcu znikam z tej mapy

chcę być witrażem dla słońca,
suknią anioła,
tęczą, motylem dla łzy żebraka

a odbijam się bezwładnie w rozecie notre dame
i nikt nie wie czyim jestem cieniem

ona siedziała i się o niego martwiła, a on siedział i nie miał pojęcia, że istnieje na świecie ktoś, kto w ogóle mógłby się o niego martwić.

nikt nie widzi siniaków pod oczami. każdy widzi we mnie tylko to, co chce zobaczyć. jestem najmarniejszym lustrem wszystkich ludzi.

wyleczyłam się z niego. mój problem polegał na tym, że "wyleczyć się" nie znaczy to samo co "przestać kochać".

- co robisz, muzyku? - zapytałem gwiazdy rocka.
- gram! - odpowiedział dumnie podnosząc głowę.
- co robisz, muzyku? - zapytałem piosenkarki telewizyjnej.
- śpiewam - odparła niewzruszona, minęła mnie i poszła.
- co robisz, muzyku? - zapytałem zwykłego, szarego pana grającego codziennie blues na ulicy.
- żyję.

ostatnio usłyszałam, że nie ma nic gorszego niż spełnione marzenia. jest. niespełnione marzenia.

- Wierzy panna w Anioły? – zapytał przerywając długie, choć wcale nie niezręczne milczenie.
- Wierzę. Pewnie też swojego mam. Każdy ma swojego Anioła – powiedziałam.
- Ja pewnie też. Chociaż źli ludzie nie powinni mieć Aniołów.
- Źli ludzie powinni mieć co najmniej dwa. Jednemu Aniołkowi trudno upilnować złego człowieka.

zamknięci w porcelanowych filiżaneczkach
obijamy się o ściany
przewraca się wszystko
jakby ktoś płakał trzymając za
ucho

ten strach ten krzyk
miliony ludzi a on sam sam jeden
oparty o domek z kart
chciał oddychać
i zburzył wszystko

kawałki pozostawionych wspomnień
odbijają się od podłogi

jesteśmy bezdomni
beznadziejni i nicnieznaczący
podłączamy pod respirator nasze puste twarze

roztrzepana panna z mokrą głową
zgubiłam gdzieś z kluczami twarz
spóźniłam się na próbę samotnych
decybeli samotnych nut
samotnych

sporządziłam listę najważniejszych rzeczy
żeby pamiętać
przez pięć minut żyła potem zginęła pod gruzami
książek zeszytów

słowników
sprawdzałam jak jest samotność po francusku
solitude ma solitude

szukam szukanych znajdując znajduję
kręcę przekręcam
i zapomniałam że żyję

przez pięć lat przepłakałam prawie każdy wieczór. tak żeby nikt nie widział, żeby nikt się nie zorientował, że wcale nie jestem szczęśliwa. patrząc dzisiaj na moje wory pod oczami powstaje tylko jedno pytanie: czy to w ogóle teraz da się ukryć?