Twórczość, Albert Jarus

Przychodzą takie chwile... zwykle lub wyjątkowe,
Gdy potrzebuję się zatrzymać na dłuższą rozmowę.
Czasem tak po ludzku napawać się ciszą
By poczuć się jak dziecko, gdy śpiące kołyszą.

Nie ma miejsc na świecie... dźwięków, barw i ludzi,
Które zastąpią matulę, gdy kocha... gdy marudzi.
Nie ma nic nad Twego czułego spojrzenia,
Co smutne zwątpienie w nadzieję przemienia.

Są takie chwile... Wiesz to i czujesz wspaniałe
Gdy jesteś moją wyspą, na której ocalałem.
Jesteś mą ostoją, spokojem po burzy
Dziękuję Ci mamo, za każdą przystań w podróży.

Jak się kocha prawdziwe, jak wybacza i znosi cierpienie,
Uczysz mnie na co dzień... na zaś... na pokolenie.
O nic prosić już nie chcę, błogosław jedynie,
Bym ofiarować mógł także to mojej dziecinie.

Przespałeś synku najgorszy czas...
Jak dobrze, że tam cię nie było.
Ktoś krzyczał, wolał nie jeden raz
"Wolności tak nam ubyło"!

W śród tylu ludzi tęsknoty wrzask
Rozlegał sie w głuchych pokojach.
Czekali przecież na słońca brzask
By pierś swą podnieść po znojach.

Przespałeś synku burzową noc
I cóż dziś powiedzieć ci mogę.
Gdy kochasz, zawsze masz w sobie moc
Nadzieją swą zwalcza się trwogę.

Dziś synku inny, lepszy jest świat
Poczuj to każdym oddechem.
Słowami nie rani już ciebie brat
Radość niesie się echem.

Po burzy słońce, po nocy dzień
Po mnie ty tu nastaniesz.
Nie pozwól tylko by mroku cień
Sprawił, że nic nie dostaniesz.

Dbaj o przyrodę, szum lasów i wód
Nieś pomoc słabszym od siebie.
Wtedy dzień każdy będzie jak cud
Na ziemi będzie jak w niebie.

Kochać, a później nienawidzić?
Niemożliwe!
Skoro dziś nienawidzisz, mogłeś co najwyżej być zauroczony. Mogłeś czuć namiętność, pożądanie, przyjaźń, ale nie mogłeś kochać.
Miłość przecież jest nieskończona.

Słońce nie pojawiało się od kilkunastu dni. Można było się przyzwyczaić, choć o tej porze roku czeka się już na widoczną zmianę pogody. Zamyślony chłop stał przed swoim polem i powoli planował jak mógłby uczynić ziemię żyzną i przynoszącą oczekiwany plon. Drogą szedł mędrzec. Widząc strapioną postać przystanął przy niej na chwilę.
- O czym rozmyślasz Panie?
- Mistrzu poradź mi co mam robić?
- W czym tkwi twój problem?
- Widzisz te pola? To mój nowy nabytek. Chciałbym zasiać je zbożem dostatnio, by plon był obfity.
- A na cóż ci taki dostatek?
- Zboże z tych pól wozi się do pobliskiego młyna, tam zaś młynarz ją na mąkę dla tutejszych mieszkańców przerabia. Martwię się bardzo czy sprostam, by [...]

Tylko zacni ludzie wiedzą, ile warta jest pomoc ofiarowana drugiemu człowiekowi i radość płynąca z okazanego serca.

Jeśli jest to pierwsza moja strona, znaczy to tylko tyle, że mnie już nie ma między wami…
Smutno, nieprawdaż?
Żal mi, że nie mogę dotknąć okładki, powąchać świeżej farby drukarskiej i uśmiechnąć się, zamykając ze szczęścia oczy. Czuję jak pod powiekami kręcą się łzy. Dłonie zaciskają się mocniej. Trzymam w rękach swój cały świat, trzymam cię... w myślach, a ty trzymasz mnie. Nie ma we mnie większej tęsknoty, niż ta za życiem. Za późno już dla mnie, dla ciebie jest jeszcze czas... na wszystko. Na miłości i szczęście, na wybaczenie i pogodzenie się, na przyznanie się do błędu, do bólu i wszelkiej słabości. Masz jeszcze czas, by powiedzieć kocham i przepraszam, zapłakać i zaśmiać się do słońca, pomodlić w skupieniu [...]

Do domu miała już niedaleko, jednak przystawała co parę kroków. Stare już buty i przyduży płaszcz sprawiały, że jej cierpienie wydawało się jeszcze większe i boleśniejsze. Sunęła się powoli poboczem mało uczęszczanej drogi. Słońce rzucało promienie na zniszczoną twarz, a wiatr osuszał łzy. Gdybyś był tym wiatrem, słyszałbyś jej ciche lamenty do Boga, i wiedział, że ocierając łzę, czynisz dobro całemu jej światu.
- Boże, Mój Boże... Czemu tak mnie doświadczasz? Ile jeszcze cierpieć przyjdzie mi się w tym życiu? Umierać czas, a zmartwień moich przybywa. Mateczko Święta jak długo jeszcze krzyż ten nieść będę?
Szła niezauważana z wielkim bólem i zmęczeniem. Ciągle wracała myślami do swoich dzieci i wnuków, dla których życie nie było łaskawe. Liczyła ostatnie drobne, zastanawiając [...]

Zaczynając życie od nowa warto jest spalić za sobą kilka mostów, ale pod żadnym pozorem nie można zniszczyć wszystkich. Zawsze bowiem trzeba zostawić sobie choć jedną drogę ucieczki, gdyż nigdy nie wiadomo czy ta, którą wybraliśmy jest na pewno właściwa.

Tęsknota za kimś kto cię nie szanuje nie świadczy o twojej miłości "mimo wszystko".
Pokazuje jedynie, jak głęboko wszedł ten "ktoś" w twój umysł i wyrył w nim napis: "Beze mnie jesteś nikim".

Ile warte jest ludzkie życie? Bezcenne! Krzyknąłby doniośle każdy. Dwieście czterdzieści pięć osób nie żyje – poruszyło cię? Trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt osób rannych – no cóż. Zatrzymanych ponad szesnaście tysięcy nietrzeźwych kierowców… To tylko lipiec tego roku. To tylko ludzie… aż ludzie! Nie czujesz tego bólu, bo nie jest on twój… To tylko statystyki.

W lipcu na polskich drogach zginęło… słyszę jakieś liczby - nie obchodzi mnie to, bo ludzkie życie jest przecież… bezcenne. Zginął dawny znajomy, daleki sąsiad, ten co z tą Ewką… tą, co miała w sąsiedniej gminie sklep rybny… - wzruszam się, ale lekko, w końcu dobrze go nie znałem. Zginą ktoś bliski, z rodziny, współpracownik, przyjaciel… Ile warte jest jego życie? Czy nie tyle samo, [...]