Twórczość, 2010

Skończyłaś w tym roku 13 lat,
Razem tyle czasu szłyśmy przez świat.
Jesteś moim pierwszym psem,
Kiedyś byłaś największym snem.
Miałam 17 lat gdy się pojawiłaś,
Od razu moje życie rozjaśniłaś.
Nadałaś nowy sens każdemu dniu,
Czy długo jeszcze będziesz tu?
Już znam odpowiedź na to pytanie,
I nie wiem, co ze mną bez ciebie się stanie.
Robię ci jeszcze więcej zdjeć,
Codziennie wycieram oczy pełne łez.
Przytulam mocno każdego dnia,
Bo wiem, że żałoba będzie bez dna.
Moja kochana psia przyjaciółko,
Niezłe w dzieciństwie było z ciebie ziółko.
Dzisiaj jesteś ślepa, nie słyszysz nic,
Ale do mnie zawsze wiesz jak przyjść.
Pomimo leczenia choroba postępuje,
A ty każdego dnia gorzej się czujesz.
Dzisiaj wiem, że muszę się przygotować,
Drogę do końca w sercu utorować.
Kocham cię najmocniej mała istotko,
Płomyczku, paskudko, babciu, precelku, szyszeńko..
Tyle imion miałaś przez te 13 lat...
Proszę daj mi jeszcze chwilę, choć tydzień... dwa... zaszczekaj jeszcze na mnie raz, pomerdaj ogonkiem, przytul... nie łam mi serca tak szybko, to było tylko 13 krótkich lat...

"Pies łamie serce tylko raz, gdy odchodzi..."

Przeczytałam myśl:
"Ból podróżuje w rodzinie tak długo, aż znajdzie się ktoś, kto odważy się go nie unikać i pozwoli mu wybrzmieć"

I tak o to jestem, boli bardzo mocno, od zawsze. Walczyłam z tym, aż ból sam przemówił - przyniósł ze sobą depresję, fobie, nerwicę... i tak oczyszczam kolejne pokolenia, żeby nie musiały nieść tego bólu...

Wczoraj byłam kimś innym niż jestem dzisiaj.
Przeżyłam tak dużo, ze znowu płyną łzy.
Wczoraj odpowiadałabym: tak, wszystko w porządku.
Dzisiaj spokojnie oddycham, emocje przeżywam...
Wczoraj dałabym sobie wmówić, że nie mogę czuć.
Zamykam oczy i czuję - ból, smutek, satysfakcję...
Wczoraj bałabym zrobić się krok do przodu.
Potknęłam się znowu, odpoczęłam, wstałam...
Wczoraj byłam zupełnie innym człowiekiem,
Dzisiaj stałam się lepszą, czulszą wersją siebie...

Wracają wciąż do mnie koszmarne wspomnienia,
Dociera do mnie ile czarnych dziur mam w głowie.
Ostatnio wróciło kilka chwil z moim bratem, wtedy kiedy odszedł do kobiety, która nas urodziła.
Całe dzieciństwo nam wszystkim zniszczyła...
Pamiętam, że to było kolejne wydarzenie, które mi życie na części podzieliło.
Nie pamiętam nic prawie z tamtych chwil,
A potem pojawiła się ona - malutka, puchata kulka - uśmierzyła ból, zaczęłam pamiętać jak się nazywam, po co żyję.
I tak wiele mam pustki w głowie, ktoś coś wspomina, w czasie znajduje, a ja ledwo wiem, że tam byłam...
Puchata kulka w staruszkę się zmieniła, tyle epizodów depresji ze mną przeżyła... i tylko ją w tych wszystkich chwilach pamiętam.
Wracają wspomnienia, w nocy mnie wybudzają, w koszmary się zamieniają, czy kiedyś się od nich uwolnię?
Psia babcia chrapie głośno w nocy i tym koi moje serce skołatane, mogę przepracować wspomnienia zapomniane...

Nauczyłam się odpowiadać,
Że wszystko jest dobrze
Byle do przodu, powoli.
Zranione ja w środku pyta:
Czemu kłamiesz hipokrytko?
Innym pomagasz w cierpieniu,
A swoje własne zostawiasz w cieniu.
Wrzucasz je do kąta, zamykasz oczy,
Ale ono nigdzie nie odchodzi.
Czeka tam, czasami przebija się
Przez "wszystko ok", rośnie,
Sfrustrowane, bo nikt go nie rozumie.
I tak jak dzisiaj o 3 w nocy,
Nie daje ci zasnąć, bo wiesz, że
Ma prawo tutaj być.
Dni nie zawsze są kolorowe,
Dlatego cenię szczerą rozmowę.
Gdy przyjaciel pyta co u mnie,
Słyszy, że nie jest w porządku.
Gdy siedzę sama i otulam siebie,
Rozumiem, że nie musi być dobrze.
Dzisiaj się cofam o 2 kroki,
Żeby jutro móc zrobić 5 kroków do przodu.
Cierpienie moje nie bądź samotne,
Siedzę w tym z tobą i wiem, że
Damy sobie radę, bo jesteśmy nierozłączni.

Emocje czasami wracają, na łopatki mnie rozkładają.
Powoli próbuję je zrozumieć, skąd przyszły, dlaczego zostają...

Rozkładam je na malutkie części, z każdą się godzę,
Choć czasami jak dzisiaj przerastają mnie...

Otworzyłam dzisiaj oczy, a powieki jak z kamienia,
Wstałam a ciało jak tylko pusta w środku lalka.

Dzisiaj jest dzień, który tylko przeżyję, bo jutro
Chcę już żyć, dalej iść, skakać, uśmiechać się...

Duże błyszczące oczy,
Dzisiaj już na biało zmętniałe.
Małe, trójkątne uszy,
Czasami jeszcze usłyszą.

Krzywe cztery łapki,
Zawsze za mną nadążały.
Przestałaś mnie witać,
Gdy wracam do domu.

Podkładam rękę pod Twój
Piękny czarny nosek.
Gdy wiesz, że to ja...
Wtedy merdasz ogonkiem

Z radością, ze swoją psią
Najpiękniejszą miłością.
Serce mi się łamie,
Gdy patrzę na ciebie.

Za chwilę skończysz 13 lat,
A ja nie jestem gotowa,
Na pożegnanie, choć
Ono prędzej niż chcę nastanie.

Dla kogoś jesteś tylko psem,
Dla mnie bliską przyjaciółką,
Która przeżyła ze mną wszystko,
Dorastanie, usamodzielnianie.

Przeżyłaś też z nim rozstanie,
Wszystko przechodziłam,
Ja i Ty zawsze obok mnie...
A dzisiaj jestem potrzebna tobie.

Zaczynamy walkę o kolejne lata,
W twojej ciężkiej chorobie.
Nie poddam się tak łatwo,
Bo życie bez ciebie byłoby puste...

Matką cię całe życie nazywałam,
Choć nawet na to nie zasługiwałaś.
Wierzyłam, że kiedyś po mnie wrócisz,
Ze złej drogi do nas zawrócisz.

A ty tylko od złego ku gorszemu,
Wiecznie niszczyłaś życie słabszemu.
Najpierw były twoje dwie siostry
Ty, oprawca, najstarsza - rachunek prosty?

Potem urodziłaś mojego brata,
Jego ominąć w krzywdzeniu to strata.
Na świecie ja się po nim pojawiłam,
Po to, żeby się znęcać mnie urodziłaś.

Było jeszcze po mnie troje dzieci
A ty każde z nich traktowałaś jak śmieci.
Tyle ofiar przez swoje życie stworzyłaś,
Z dzieciństwa nam popiół zostawiłaś...

Gdyby ktoś wiedział co robisz,
Jak wszystkich nas za nos wodzisz.
Moglibyśmy chociaż młodszych uratować,
Żebyś nie mogła ich jak nas skatować.

Dzisiaj całe ciało mnie boli,
Jakby ręce i nogi były bez woli...
Walczę z mdłościami, jeść nie mogę,
Oczy ze łzami zwrócone w podłogę...

Każde z nas ma upiorne wspomnienia,
Musimy zrozumieć, że to nic nie zmienia.
SIOSTRA i MATKA, którą z nazwy jesteś,
To potwór, oprawca... pedofil...

Szanuję siebie sprzed siedmiu lat,
Gdy on był dla mnie jak cały świat.
Kochałam go mocno, sercem całym,
Dzisiaj ledwo z tego ocalałym.

Bez zawahania oddałam mu rękę,
Choć sprowadziło to na mnie udrękę.
Minęło już bez niego ponad pół roku,
A ja nadal tkwię wpół martwym kroku.

Na dłoni obrączki od dawna już nie noszę,
Jak ja tego uczucia pustki nie znoszę.
Czasami nie wiem jak mam dalej iść,
Gdy nadal w głowie nie umiem z bólu wyjść.

Okazuję sobie dużo zrozumienia,
Cierpliwie znoszę resztki swego cienia.
Podnoszę powoli swoje serce z prochu,
Aż pokocham siebie sama znowu.

Dzisiaj znowu dużo o tobie myślałam,
W głowie bałagan z emocji miałam.
Wciąż wracają wspomnienia, jak żywe,
Odbierają mi całą radość i siły.

Wczoraj trochę o tobie mówiłam,
Dzieliłam się z bliskimi tym co przeżyłam.
Jak zaczęłam na głos wymieniać co robiłeś,
Jakim podłym, okrutnym dla mnie byłeś...

Wszystko musiałam za sobą zostawić,
To co znałam, lubiłam, gdzie całe życie byłam.
A chciałam sie tylko w twoje ramiona schować,
Usłyszeć, że naprawdę mocno mnie kochasz.

Dzisiaj siedzę na podłodze w pokoju,
I nie wiem jak się odnaleźć w rzeczywistości.
W obcym mieście, mieszkam u rodziny,
Od miesięcy, jakby cały świat stanął w miejscu.

Czuję jak tonę we własnej beznadziei,
Że w moim życiu już nigdy nic się nie zmieni.
Zabrałeś mi całe moje 20ste lata, a ja choć
Za późno, wiem jak wielka to strata.