Twórczość, zniszczona0701

Na początku mówią nam, że możemy zostać kim tylko zechcemy.
Śmieją się, gdy mówimy, że będziemy tancerkami, piosenkarkami lub aktorkami.
Po jakimś czasie mówią, że powinniśmy studiować.
Jednak kiedy wybieramy dziennikarstwo, filozofię lub kulturoznawstwo - krzywią się.
Przecież mamy studiować, żeby znaleźć dobrze płatną pracę. Nie dla przyjemności.
Idąc za ich radą szukamy porządnych studiów.
Które interesują nas (połowicznie).
Po pięciu latach znajdujemy pracę. Nie przepadaliśmy za studiami, za pracą też nie.
I nagle okazuje się, że chcemy malować, fotografować, pisać.
Ale jest już za późno. Mamy dobrą pracę. Ułożone życie. Dom, drzewo, 2 dzieci i psa.
A wszystko to za cenę marzeń.

Chcę Ci coś przekazać, posłuchaj mnie. Gdziekolwiek jesteś i jakkolwiek jest Ci źle, nie martw się. Nic nie jest tak beznadziejne, że nie da się tego rozwiązać. Żadna tęsknota, ból, cierpienie nie trwa wiecznie.

Czasem "zawsze" jest krótsze od roku, to co miało się "nigdy" nie przytrafić staje się codziennością, a "miłość" widać tylko w tanim filmie polsatu.

Nie ma człowieka, który by czegoś nie żałował, jednak nikt nie chce wracać do przeszłości, to co się kiedyś wydarzyło, ma wpływ na nasze teraźniejsze życie. Nawet jeśli to było złe, to mogło przynieść nadzieję, szczęście jak i zmienić nas samych, a stracenie cząstki siebie, jest jedną z najgorszych rzeczy, jakie może nam się przytrafić.

Usiadła i płakała
za życie,
za śmierć,
za miłość,
ból i szczęście,
łzy płynęły,
serce bolało,
płakała bo..
chciała, bo musiała.
Za dzieci w Afryce,
złe oceny,
za przyjaciela nieszczęście,
za szczeście bo się skończy,
za wszystko co dobre i za to co złe, a dla niektórych też dobre,
za dobre bo się kończy, za złe bo nadchodzi,
a najbardziej płakała nad sobą,
bo kochała, a to było nie zdrowe,
płakała, że nie umie sobie darować.
Płakała
Szlochała
Aż w końcu sen ją uratował - zasnęła.

Czekam, czekam na zmianę,
na nadzieję,
na szczęście,
na coś co nigdy się nie spełni,
czekam aż spojrzysz na mnie inaczej,
aż ujrzysz to co ja widzę w tobie,
czekam, czekam i wiem, że się nie doczekam.
To smutne? Nie, to normalne,
każdy na coś czeka,
jedni na awans,
inni na miłość,
nie ma człowieka, co nie czeka.
Czyż nie mam racji?
Może czekasz na uznanie? Może na zaakceptowanie?
Czekaj, czekaj, czekaj na mnie!

To nie jest tak, że chcę umrzeć. Ja poprostu chciałabym wyjść i wrócić, gdy ktoś wszystko za mnie poukłada..

Wtedy kiedy mogła żyć, chciała umrzeć. Gdy umierała chciała żyć.
Bo gdy żyła, nie było go, a gdy umierała, wrócił.

Znowu się jej użalał, że "ta jedyna" się z niego śmieje i go nienawidzi.
Miała dosyć, codziennie to samo. Słuchała jednak tych bzdur, w końcu powiedziała "Każdy dzień to jedna szansa. Tracisz każdą codziennie. Przestań marudzić i zacznij żyć".
Zamilkł.

"- Nienawidzi go za to, że go kocha.
- Wariatka. Nie mogłaby zapomnieć? Przestać?
- Nie umie, za to nienawidzi samą siebie.
- Czemu jej bronisz.
- Bo wiem jak to jest. Wiem, jak to jest być szczęśliwym, ale tak bardzo, bardzo szczęśliwym, z miłości. Wiem jak to jest byc nieszczęśliwym, ja jak i ona mamy lepsze życie od twojego.
- Ja nie cierpię i nie nienawidzę bez powodów.
- Ale ty nie możesz zasnąć z myślą "Boże, dziękuję Ci za ten dzień". "

Stały tak i rozmawiały na szkolnym korytarzu. Nie zrozumieją się. Jedna ryzykuje, druga żyje by żyć.. hmm.. myślę, że jednak lepiej zaryzykować i żyć, niż nie ryzykować i po prostu być.

Zimno. Wiatr wbija się we włosy
Stawy płoną z bólu,
dłonie przybite zimnem,
dziwne wzroki innych.

Jedna myśl,
Jedna wola