Twórczość, zlaaa

Pisząc, wylewam wiadra pomyj ze swojej duszy. Złem wypełniam kartkę, zamiast dni złymi uczynkami.

Serce rozdarte miłością zakazaną,
brunatna krew na betonowe schodki.
Serce, Ty zdrajco!
Upodlone plany Anioła… I upadek...
Z raną wyżartą przez toksyczność miłości.
W kałuży krwi utopiona biel szat.
Serce, Niemędrzec!
Nie dało żyć, winą nieskalane.

Gdybym tylko mogła ukryć w swoich oczach,
Ten blask przywołujący spojrzenie,
Ogromne źrenice zdradzające pragnienia,
Gdybym tylko mogła ukryć w swych ustach,
Słowa bezwstydnie wypowiedziane,
Westchnienia uniesień wyczekiwanych,
Wargi pożądliwie przygryzane,
Gdybym tylko mogła ukryć w swych dłoniach
Dotyk prowokująco delikatny,
Gesty pikantnie okazywane,
Byłabym aniołem wdzięcznie stąpającym po danej mi ziemi,
Nie oszukując się - szczerze,
kochani...
Nie móc, a nie chcieć różnicą w tym zdaniu
Diablicą być muszę ukrytą,
Nieobyczajnie kłamiąc najdroższych.

Gniew jest naszym najgorszym doradcą. Być może zbyt łatwo dochodzą do głosu emocje, zamiast suchych faktów. Czasami ciężko jest mi zrozumieć pobudki tego świata. Niesprawiedliwe traktowania, kłamstwa w żywe oczy - nie uważam tego za porządek, choć część tak mówi, raczej za anomalię życia. W pewnym momencie mówi się dość i przemawia i podaje fakty. Tylko kogo to interesuje w dobie polityki rządzącej wszystkimi organami administracji? Gdzie tam jest miejsce dla faktów? Po prostu nie potrafię sprzedać informacji odwracając kota ogonem! Bycie uczciwym jest trudne, cholernie trudne wobec samej siebie. Obiektywne spojrzenie na swoje życie - klęski i sukcesy zaszeregowane. Przyjaciele... Ci straceni i Ci, których zyskaliśmy. Przestaje się zastanawiać nad winą, a zaczynam nad smutkiem. Takim chłodnym obejmującym całe ciało poczuciem straty.
W tym wypadku podobnie, widzę siebie i kroki. Podejmowane kroki, nie wynikające ze złości ale z ciekawości. Jednak ostatnim już nie kieruje ciekawość, a wszechogarniający gniew - na system, na ludzi, na siebie za swoją bezsilność! Przyjmuje to i wiem, że rzeczy robione w gniewie są głupstwami.
Nieoficjalnie - co jeszcze mogłam zrobić? Przytłacza mnie to. Odpowiedź brzmi - nic. Kroki podjęte zawiodły. Ostateczny przyniesie zmianę lub klęskę.
Zapłacę za to własną skórą, nazwiskiem. Wiem to doskonale. Trudno. Próbowałam, nikt nie zaprzeczy.
Poległam? Przynajmniej w zgodzie z własnym sumieniem.
Podejmujmy poważne decyzje, bojąc się konsekwencji ale przyjmując ryzyko. Kroki nie są porażką, nawet jeśli będziemy musieli się cofnąć. Kroki to sukces próby. Odwagi dzielnie walczący o swoje racje!

Wlewamy do swoich serc zbyt wiele żalu za tymi, którzy odeszli. Nienawidzimy siebie za nienawiść do innych. A kiedy przychodzi miłość nie mamy sił by utrzymać ją przy sobie. Jesteśmy zmęczeni goryczą złych uczuć. A gdyby tak przestać się zadręczać ? Dać ponieść się chwili. Spojrzeć w przyszłość z podniesioną dumnie głową i nadzieją w sercu ? Rozświetlić siebie blaskiem wewnętrznym. Pokazać blizny, nie rany. Czas je zagoił. I chociaż przypominamy czasami posklejane zabawki, żyjemy. Garścią bierzmy to co daje nam świat, zapominając kogo nam zabrał. Żyjmy nadzieją, że kiedyś wszystko odda.

Rytmiczne uderzanie kropli
O betonowe schodki
Kap, kap -
Kropli krwi kilka
By przywołać wilka.
Teraz już tylko
Czekać na znak
I można śmiało
Poświęcić mnie tak.
Może Bóg mnie uratuje,
Jednak wilczek już szarżuje.
Czas pogodzić się z faktami
Koniec, kropka-
Las mnie wchłonie.