Zeszyt Ulubione, ArtyleriaZycia

to jest właśnie ten stan, który uwielbiam. jeszcze kilka godzin temu miałam wszystkiego dość, chciałam gdzieś zniknąć, przepadnąć i nie wrócić, nerwy szarpały mną na prawo i lewo. ale nie potrzebuję dużo, aby się uśmiechnąć. dziś wystarczą mi te piękne wspomnienia i sama myśl o Tobie, a ja już cała się śmieję. jeszcze jakiś czas temu byłam bardziej wymagająca i na owe wspomnienia raczej reagowałam płaczem, nawet nie myśląc o uśmiechu! zadziwiające, że wymagania człowieka mogą się z czasem zmniejszać. było Ci dane widzieć zarówno mój uśmiech, jak i łzy, radość i smutek. każdy kolejny dzień obala moje wcześniejsze teorie, twierdzące, że już nic bardziej cudownego nie może się wydarzyć. potrafisz zaskakiwać, a Twoja nieprzewidywalność jest niesamowicie nurtująca. często nie [...]

Płacz to nie są tylko łzy, nic nieznaczące kropelki. Łzy to krew duszy, a szlochania to jej okrzyki bólu...

Kłamałam. Nigdy wcześniej Cię nie okłamałam, więc proszę wybacz mi. Kłamałam, mówiąc że lepiej gdybyś zniknął, że Twój widok nie jest mi potrzebny, że już nie chce Cię widywać przypadkiem. Nadal przypadkiem chce Cię widywać, nadal chce Cię mijać obojętnie. Wciąż nie wyobrażam sobie życia bez Twojej osoby. Bez zarysu ukradkiem dojrzanej sylwetki. Bez tego, że znowu mijasz mój dom. Życie bez tych przewidywalnych przypadków jeszcze nie jest osiągalne. Lepiej mi się wstaje z poczuciem, że gdzieś tam Cię minę, że nie wyjechałeś na długo, że nie przeprowadziłeś się daleko, że nie założyłeś rodziny, że może kiedyś wrócisz, nie do mnie, ale pamięcią do nas. Chociaż nas już nie ma, drzwi są wciąż niedomknięte. Dobrze, że nikt nie trzasnął i nie wyszedł nimi, że nadal skrzypią wieczorami od przeciągów tęsknoty, że jest szansa. Właściwie jej nie ma, ale gdybyś chciał to zawsze możesz nimi wejść, może kiedyś to zrobisz? A może z biegiem czasu drzwi same się zamkną delikatnie i nie będą już skrzypieć?