Zeszyt Samozniszczenie , Gorsze dziecko

1.

Przyszedłem na ten świat jako byt upadły. Istota przeklęta i wyklęta z boskiego raju. Czymże jest ten żywot zawarty w ludzkim łajnie, jeśli nie tułaczką zagubionego ducha? Tymże jestem, czym kochałem się żywić: gniewem, agresją, nienawiścią. Ja - pan burzliwy, poruszony do cna własnym istnieniem i przejęty bólem, przyszedłem na świat, by nieść zgubienie, rozpacz, przekleństwo żywota ludzkiego, któremu poddani ludzie tułają się po świecie bez sensu i celu.

Ja, a wraz ze mną królestwo otchłani, oto jesteśmy, upadłe bóstwa, zamknięte w rozpaczy, utracie, porażce i bólu. To ciało stało się naszym więzieniem, a my więzieniem tegoż ciała. Oto trwamy ze sobą w swej odwiecznej pogoni za światłem, a gdy znajdzie się owo na horyzoncie, mrok pożera nasze wnętrzności, [...]

Uczucie miłości przychodzi i odchodzi na zasadzie kaprysu; nie możesz go kontrolować. Ale czyn miłości jest czymś, co możesz robić, niezależnie od tego, jak się czujesz.

Różnica między nami jest taka, synu, że ja jestem optymistą, który mówi „jutro”, a ty optymistą, który mówi „tam”. Twój optymizm rozwija się w przestrzeni, mój zakorzeniony jest w czasie.

Światło prawdy spada na nas z bezlitosną szczerością, w świetle prawdy obojgu nam diabelsko nie do twarzy.

Jestem dziwnie zmęczony nie tym, że mówiłem, ale na samą myśl o tym, co muszę jeszcze powiedzieć.

Miód, chociaż słodki, nadmiarem słodyczy tłumi apetyt i sprowadza mdłości; kochaj z umiarem.

Zawsze bałem używać się słowa przyjaciel, ale wydaje mi się ze w encyklopedii przy słowie przyjaciel powinno być Twoje zdjęcie.

Każdy człowiek jest dobry. Nawet jak coś zrobi bardzo złego, to na pewno dlatego, że był nieszczęśliwy.

Na początku było nic. I rzekł Bóg: „Niechaj stanie się światłość” i dalej nic nie było, tylko teraz można to zobaczyć.

Człowiek napotkawszy przeszkodę, której nie może zniszczyć - zaczyna niszczyć samego siebie.