Zeszyt Nieważne , mykathren

Jestem zmęczony szefie. Zmęczony wędrówką, samotnie jak jaskółka w deszczu. Zmęczony tym, że nigdy nie miałem przyjaciela, żeby powiedział mi skąd, gdzie i dlaczego idziemy. Głównie zmęczony tym, jacy ludzie są dla siebie. Zmęczony jestem bólem na świecie, który czuję i słyszę... Codziennie... Za dużo tego. To tak jakbym miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas.

Chyba właśnie po tym można poznać naprawdę samotnych ludzi... Zawsze wiedzą, co robić w deszczowe dni. Zawsze można do nich zadzwonić. Zawsze są w domu. Pieprzone zawsze...

Chyba właśnie po tym można poznać ludzi naprawdę samotnych... Zawsze wiedzą, co robić w deszczowe dni.

Często jest źle. Często nie potrafię wytrzymać z ludźmi i ledwie znoszę ich towarzystwo. Często nie potrafię znieść samej siebie. Często wszystko wydaje mi się bezsensowne. Bez iskry. Bez polotu. Bez.. Niczego. Wszystko staje się szare i nic nieznaczące.
Jak kałuże.
Ale wtedy dociera do mnie, że w kałużach odbija się niebo. Gdy po deszczu, czy burzy w końcu nastanie upragniony spokój to niebieskie, czyste, czy też zachmurzone białymi obłokami niebo ukaże się na ziemi. Dosłownie.
I tylko dlatego nie tracę siły. Tylko dlatego, by w szarym zwierciadle dostrzec piękno otaczającej nas rzeczywistości. I nie ważne, czy jest dla nas pozytywna, czy wręcz przeciwnie.
Zawsze jest piękna, tylko musimy nauczyć się to piękno dostrzec.