Zeszyt ...need hope and new story., ♥Ronnie.

Co jest najśmieszniejsze w ludziach? Zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie. [...] Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.

Nie zawsze jest możliwość zrozumienia ogarniającej złości,
która zbiera się pod powiekami czując ciężar bezsilności...

Niemym krzykiem pragnie zatrzymać oddalający się ludzki cień,
który tylko zostawił chłodny podmuch rozdzielając pasmo uczuć...

Seks bywa opowieścią zmysłu smaku i dotyku.
Obrazem tańca męskich dłoni i baletem rozkoszy kobiecego oddechu.

Chciałabym Cię o coś poprosić. Wiem, że to znów, że wciąż i że kolejny raz. Obiecuję - ostatni. Ale miej tę prośbę na wierzchu pośród wszystkich składanych w Twe serce.
Nie pozwól, by to, co było, upadło pod ciężarem nasilającej się wciąż codzienności. Pamiętaj o mnie w tym wszystkim, co się wokół Ciebie roztacza i roztaczać jeszcze bardziej będzie.
To nic, że nasze oddechy rzadziej będą się złączać we wspólnym tańcu; to nic, że trwamy na przekór czasu.
Pielęgnuj nieustannie mój obraz w swym sercu…

Zapytałam dziecko niosące świeczkę:
– Skąd pochodzi to światło?
Chłopczyk natychmiast ją zdmuchnął.
– Powiedz mi, dokąd teraz odeszło – odparł. – Wtedy ja powiem ci, skąd pochodzi.

Systemem obronnym świadomości człowieka jest tworzenie nowych wydarzeń, które mogłyby mieć miejsce, gdyby tylko wykluczyć ich jedną cechę: przeważnie są nierealnymi wytworami naszych marzeń, które w spotkaniu z rzeczywistością upychamy na dnie naszego umysłu. Nie ma w tym zachowaniu nic nadzwyczajnego. Jest to tak naturalne jak oddychanie, potrzebne jak woda i obecne w naszym życiu praktycznie każdego dnia. Kto z nas nie zadawał sobie pytania: Co by było gdyby...? Kto z nas nie zamykał się w świecie wytworzonych przez siebie historii? Inaczej zakończona rozmowa, niepopełniony błąd... Wymazujemy, redukujemy, marzymy o lepszych sytuacjach, a wszystko przez to, że żyjemy dzięki nadziei. To wszystko z jej winy. To ona powoduje, że bronimy się przed negatywnymi myślami. Możemy stracić ją, ale tylko na chwilę. Potem wraca pod postacią naszych marzeń, którymi zatruwamy się, gdy nasza codzienność ulega zmianom. Nadzieja każdego dnia zapycha nas myślami o lepszym jutrze. Bez nadziei upadlibyśmy zanim zdążylibyśmy wstać.

taniec trzeba mieć w głowie i sercu, ciało się wyćwiczy.

[pozdrawiam mojego tatę, instruktora tańca, z którego ust wyleciały te słowa.]