Zeszyt Najpiękniejsze., śnij

Witaj w moim obłędzie.

Hej! (uznaj to za powitanie lub desperacka próba zwrócenia Twojej uwagi) Pewnie myślisz o niecodzienności tego początku, ale nie zniechęcaj się nim. Piszę, by wyrazić emocje w sposób inny niż autodestrukcja. Będzie to raczej spowiedź, aniżeli kazanie. Przeczytanie jej nie zajmie Ci wiele czasu, jest ona równie krótka co moje życie. Nie znasz mnie, nawet jeśli wiesz kim jestem. Mów mi więc „M” Zacznę od początku. Moim pierwszym chwilom tutaj, towarzyszyła najspokojniejsza i najbardziej zabójcza z pór roku – Zima – tak wspaniała dla mnie i tak znienawidzona dla świata. Gdy tylko zacząłem pojmować dlaczego muszę a nie, chcę być. Zrozumiałem, że coś jest nie tak, że nie pasuję do tej rzeczywistości. Ludzie udając tak wielkich [...]

Nie chciałam umrzeć, jedynie prowokowałam śmierć. Nie otrułam się. Bóg umiera, jeśli go nie kochamy, ale ja nie umarłam, choć nikt mnie nie kochał.

Jestem samolubna, niecierpliwa i trochę niepewna siebie. Popełniam błędy, tracę kontrolę i jestem czasami ciężka do zniesienia. Ale jeśli nie potrafisz znieść mnie, kiedy jestem najgorsza, to cholernie pewne, że nie zasługujesz na mnie, gdy jestem najlepsza.

A przecież są osoby piękniejsze, mądrzejsze, silniejsze ode mnie. Ja natomiast tkwię uwieziona w stworzonym przez siebie więzieniu niespełnionych wyobrażeń.

"nie ważne ile osób jest dookoła, ilu masz przyjaciół i jak bardzo rodzina dba o Ciebie, równie dobrze możesz być wśród kochających krewnych i samotny jak palec, bo wewnątrz trawi Cię poczucie braku celu, świadomości braku środków i ogólnie "braku" Braku perspektyw, rozwiązań, możliwości poprawy, zmiany, drogi, wyjścia z sytuacji..."

Wytrzymałam bez Ciebie tydzień, więc wytrzymam też kolejny. I kolejny. I każdy następny też, aż w końcu przestanę je liczyć.

Ludzie bowiem mogą zamykać oczy na wielkość, na grozę, na piękno, i mogą zamykać uszy na melodie albo bałamutne słowa. Ale nie mogą uciec przed zapachem. Zapach bowiem jest bratem oddechu. Zapach wnika do ludzkiego wnętrza wraz z oddechem i ludzie nie mogą się przed nim obronić, jeżeli chcą żyć. I zapach idzie prosto do serc i tam w sposób kategoryczny rozstrzyga o skłonności lub pogardzie, odrazie lub ochocie, miłości lub nienawiści. Kto ma władzę nad sercami ludzi.

Nie mówimy do siebie nie dlatego, że nie mamy nic do powiedzenia, ale dlatego, że nie musimy nic mówić – bo tak bywa między dwojgiem ludzi, którzy są dla siebie pierwszym wspomnieniem.

Tam w głębi tkwi śmierć, chyba że pospieszymy się, przybiegniemy przed nią i zrozumiemy, że już wszystko jedno.

[...] często zamyślała się głęboko, ale kiedy pytaliśmy, o czym tak duma, zawsze zapewniała uroczyście, że nie myślała o niczym.

Lepiej być nieznanym i pozostawić po sobie kamienny łuk, piwniczkę, mur, na którym dojrzewają brzoskwinie, aniżeli spłonąć jak meteor, nie pozostawiając ani pyłka.