Zeszyt Moje, Harry73

To ciepło, które od Ciebie bije
Daje mi wiarę, nadzieję i siłę
Jesteś dla mnie niegrzecznym chłopcem
Z Tobą chcę baraszkować pod kocem
Jesteś dla mnie niczym rycerz
Przy Tobie chcę spędzić życie
Podejdź bliżej mnie, bym mogła poczuć
Ciepło dłoni Twoich oraz zielonych oczu
Chcę dotknąć Twojej gładkiej skóry
I tym samym rozwalić wszelkie mury
Chcę wtulić się w Twoje ramiona
Położyć się na klatce w embrion skulona
Pogłaskaj mnie po ręce, nodze i po twarzy
Całe życie z Tobą mi się marzy
I choć życie to nie jest film
To Ty i ja do końca Naszych dni !

Broniłam się długo, dzielnie,
Jak lwica
Bałam się tego, że przyjdzie,
Bo przyjdzie
I przyszła... tak cicho, spokojnie
Zakradła się od tyłu,
Podeszła mnie sposobem,
Nie zauważyłam, przecie mury tak wysokie
Do serca
Co słabe, skrzywdzone
A jednak, czujność uśpiła
Lecz gdy z letargu wyrwać się raczyła
Było za późno
Już była, jest
Została
Poddałam się, przegrałam

Delikatnie dotknęła
Mury zburzyła, płomyk roznieciła,
W dłonie serce delikatnie wzięła
I blasku nadała życia
Oczy zamknęłam,
Oddałam się jej cała
Skapitulowałam
Szczęśliwa, zakochana

Trwało to aż jedną chwilę.
Śmiałam się Tobie przez łzy.
Usta moje rozchyliłeś.
Pragnę więcej takich chwil...

Badałeś najdelikatniej
każdy z zarysów moich ust.
Pieszczocie twojej całkiem podatne
oddały się kształtem nut...

A soczyste pocałunki
zdawały się Chopina grać.
Język składał podarunki
o jakich nie śniłam w snach...

W czułym szyi zagłębieniu
rozsypały się płatki róż.
Pragnę trwać w tym zapatrzeniu,
w tej chwili na krańcu dróg.

To tutaj wszystko się kończy.
Nie zaczyna zupełnie nic.
Usta na chwilę połączyć?
Pragnę więcej takich chwil...

Czuję Twój oddech
Twój szept do ucha
Słyszę Twe słowa
Wiercą mi dziurę w umyśle
Jak kropla wody
Co drąży skałę
Dociera do mego wnętrza
I rozgaszcza się na dobre.
Wedruje do wszystkich zakątków
mojego ciała.
Jestem w Twoim władaniu.
Nie bronie się, bo nie chcę.

Miłość – napełnia szczęściem, nie odchodzi.
Rozbija mury, lecz nigdy nie zawodzi.
Całuje czuje, bo jest namiętna,
Daruje róże, nie tylko w święto.
Miłość – nie boi się kropelek deszczu-
Bo płonie ogniem, nie prosi o jeszcze.
Rozjaśnia sobą smutny szary dzień
Jej jasne światło nie skrywa się w cień.
Miłość – to nie sen, nie będzie nigdy snem.
Bo prawdą jest i życia mego dniem.
Potrafi czytać między zwrotek wierszy -
Być poezją, muzyką i cykaniem świerszczy.
Miłość- nigdy nie zazdrości i o nic nie prosi.
Lecz fałszu i obłudy nigdy nie znosi.
Nie wierzy plotkom i niedomówieniom,
Bo jest takim pięknym miłym westchnieniem.
Miłość – nie śpieszy nigdzie, bo żyje w sercu.
Nie rani nożem w plecy, nie [...]

Znów los nam szanse dał, nie zmarnuj jej
Znalazłeś mnie, a ja znalazłam ciebie znów.
Nie pytaj siebie raz po raz, korzystaj z niej.
Bo to jest miłośc z Twoich czarownych snów.
Idziemy, my ku sobie, poprzez świat i czas.
Na nowy odkrywamy siebie w świecie tym.
Zatrzymasz się, odwrócisz wzrok,
Odejdę znowu ja ,na zawsze może już
a Ty zostaniesz na rozstaju dróg.
Nie wpuszczasz mnie do swego świata,
Pilnie strzeżesz jego bram.
Dziś jestem na rozstaju dróg
I nie wiem, co już robić mam.
Usunąć się mam już w cień,
Zostawić Cię w spokoju?
Czy nadal walczyć o każdy dzień
I czekać zdarzeń rozwoju.
Zmęczyła mnie ta gra już bardzo tak.
Nie moge żyć w nieświadomości.
A przecież jedno, czego chcę
To tylko Twojej obecności.
Wciąż widzę Twoich oczu blask,
Po nocach w sercu moim płonie.
A Ty wciąż w moim śnie
Otwierasz swe ramiona.
Kim jesteś ty? Czy będziesz mój?
Zagadki wciąż. Niedomówione słowa.
Mam odejść w cień, kochany mój
Czy czekać Cię od nowa?

Nadmorski brzeg i morza szum.I morskie fale są u naszych nóg,
się rozbijają.Stoimy tam, wpatrzeni w tę cudowną toń, co stworzył Bóg.
Kołysze nami wiatr, czujemy jego mokry wiew, wpatrzeni w dal.
I szczęście raz po raz pierwszy nas tak opromienia, boskością fal.
Słyszymy płacz nadmorskich mew, który napełnia sobą nasze dusze.
Bo szliśmy my ku sobie poprzez czas, i poprzez strach, i granic wiele.
Już nie rozłączy teraz nas zawistnych oczu ludzki sznur, nie zmusi
Nikt nas pozostawić szczęście te, które dreszczem zabrzmiało w naszym ciele.
W Twojej dłoni moja dłoń, gdzieś w oddaleniu pozostał czas.
Zwracam ku Tobie swoje oczy, i widzę ich czarowny blask.
Wpatrzeni w siebie, w morską toń, siebie widzimy w żrenic błysku
Tysiącem ogni [...]

Dotykiem sprawiasz
że cała drżę

spojrzeniem
rozpalasz mnie

błądź palcami po mym ciele
zwiedzaj
odkrywaj
smakuj

ustami gładź jedwabne ramiona
płyńmy na fali rozkoszy

niech wiatr nam zazdrości
niech oddech zapiera

oddajmy się sobie

w szaleństwie chwili
dwie dusze splecione
sobą wypełnione ...

Kochanemu ...N ღ

20.06.2015
Malusia_035

On i Ona...
Ławka w parku. Romantyczna para siedzi
Zapatrzona w siebie, zasłuchana w ciszę.
Ona pilnie za blaskiem jego źrenic śledzi,
On zaś wkłada w ręce jej owoce wisien.
Mówi on... A póżniej ona. Im wtóruje wiatr.
Potem słowa milkną. Cisza za nich mówi...
Jej wtóruje ptaszka śpiew, wtóruje świat.
On i ona... Jawa, może sen? Czy ktoś ich obudzi?
Zniknął świat, odszedł tanecznym krokiem ...
Zostawił samych ich, by poczuli radość chwili.
Otaczali siebie niby jaskrawym słońca wzrokiem..
Ubóstwiali siebie, dlatego byli tacy mili...
On wręczył różę jej... Upadła do jej stóp...
Zalśniła pięknem purpurowym słońca...
Szczęście zabrzmiało w niej jak tysiące lup
Powiększone miłością jego gorącą.
I byli tam... I trwali tam – wśród parku drzew
Zasłuchani w pięknych marzeń połysk
Przytulił ją. I znowu zabrzmiał ptaszka śpiew
I zalśnił w sercach ich – miłości cudnej blask.
I trwają tam, na ławce tej, a serca ich tak płoną.
Nie widzą nic – bo szczęścia czar ogarnął ich zasłoną.
I zniszczy ich miłości nic, bo tak kochają siebie.
I nie rozłączy ich zły los, bo czują się jak w niebie.

Skrawek nagości czułej skóry
Fragment człowieczeństwa
Przenieś mnie... trochę wyżej
Zaprowadź... nieco dalej
Ciepło, zimno, zmysły...
Dotyk. Ból. Coś.
Ten fragment naskórka
Nie ten, a potem nie kolejny
Tamten. Ten.
Nieznaczny ruch
Ruch
Muskasz, drwisz
Przestajesz
Szczyt marzenia
Granice bliskości
Znaczące
W obliczu miłości
Drżenie po muśnięciu powietrzem
Dotknij mnie przypadkiem
Muskaj specjalnie
Spójrz, patrz
Po duszy kres
Oczami w oczy
Napajaj mnie głębią
Maksymalne uzewnętrznienie
Obnażenie duszy
Maksymalne napięcie
Bliskość
Bądź
Trwaj.

Za co mnie kochasz? – zapytałaś...

Otoczona tłumem kropel
Srebrna studnia
Kocich łap gwarzyła głosem,
Niezmąconym pluskiem,
Blaskiem, martwym brzaskiem,
Wełnianą pończochą.

Pytałem zieleni czarnej,
Szarej drogi,
Kamieni pytałem, za co?

Za ból na rzęsach twych omdlały
Rozpaczą, matką pustej nocy.
Za welon biały, niedojrzały,
Cierniem najsłodszym nie włożony.
Za niespełnione, za nieśmiałe,
Za to najświętsze, scałowane.
Za szept objęty głodną piersią,
Tętniącą gąbką,
Jeżem...

Za co...?

Za pustkę,
Za nieważne karty,
Za złotych pięć
I dziesięć groszy
Z brzękiem okrągłym
Przetoczonych
Przez trawy kolos
Roztańczony.

Ciebie za ciebie,
Za siebie, za nas.
Za usta twoje,
Za te oczy jedyne, pierwsze.
Takie same wtedy i teraz.
Za ukradkiem spojrzenie najszczersze,
Złote, niezapomniane.

Za dłoni drżenie,
Za spoconą szczęśliwość pracy,
Za to niewiele,
Za tak mało,
Za to co słowo,
Co dreszcz nagły
Znaczy.
Za świat okrągły, nieobjęty,
Piosenką – mostem, tobą spięty...

To za to właśnie pokochałem ciebie.

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)