Tylko miłość napełnia nas szczęściem...

Miłość – napełnia szczęściem, nie odchodzi.
Rozbija mury, lecz nigdy nie zawodzi.
Całuje czuje, bo jest namiętna,
Daruje róże, nie tylko w święto.
Miłość – nie boi się kropelek deszczu-
Bo płonie ogniem, nie prosi o jeszcze.
Rozjaśnia sobą smutny szary dzień
Jej jasne światło nie skrywa się w cień.
Miłość – to nie sen, nie będzie nigdy snem.
Bo prawdą jest i życia mego dniem.
Potrafi czytać między zwrotek wierszy -
Być poezją, muzyką i cykaniem świerszczy.
Miłość- nigdy nie zazdrości i o nic nie prosi.
Lecz fałszu i obłudy nigdy nie znosi.
Nie wierzy plotkom i niedomówieniom,
Bo jest takim pięknym miłym westchnieniem.
Miłość – nie śpieszy nigdzie, bo żyje w sercu.
Nie rani nożem w plecy, nie zostawia w rozterce.
Kocha spojrzeniem – i oczy, i duszę.
Jej wzrok nigdy do niczego nie zmusza.
Miłość- jest piękna i jasna jak nasze marzenia.
Bo każdy z nas kocha swoje nawzajem spojrzenia.
Każdy z nas patrzy w drugiego jasną duszę
I widzi tam siebie- jak w czystym lustrze.
Miłość – jest jak przejrzyste wody strumyka
Co wypływa z górskiego błękitnego potoku!
Jak przyjdzie, to jak zając chyży nie umyka.
Bo żyje w głębi duszy, a nie tylko wzroku.
Miłość – jest piękna jak siedmiokolorowa tęcza.
Co ukazuje się czasami na jaśniejącym niebie.
Muzyką skrzypiec dzisiaj szczęściem dżwięczy,
I dżwięki te czułe posyła dla ciebie.
Miłość jest poezją- piękności i czułości dżwiękiem.
Słyszy te odgłosy i szepty, które zachwycają pieknem.
Przełamuje granic wiele, a jak już przełamie,
Płonie blaskiem w sercu i tam zostanie.
Miłość – to twoje cudne oczy, we mnie wpatrzone.
Miłość – to twoja twarz, tak często zamyślona.
Nie pozwól odejść jej, niech jaskrem płonie!
Niech żyje w sercu twym, i mym! I w dłoniach!